Pappa
 

Stel, je praat met een vriend, of het nu een jongen of meisje is, is om het even, en je vraagt, goh, hoe is t met je ouders, en je hoort dan dat de pa van die vriend van je, overleden is (door een vuurwapen), en die vriend van je blijft daar echt megakoel onder. hoe zou JIJ dan reageren?? geschokt, verbaasd, versteend??

terugkoppelend naar de realiteit: het gaat nl over mij en mijn pa. die dude is bijna 11 jaar geleden neer geschoten (subtiel uitgedrukt...), en vaak als ik dat vertel, raken mensen toch wel geshokeerd. ik vraag me dus af, hoe zouden anderen daarop reageren, die me niet (echt) in real life kennen...

Weet niet of dit hier hoort maar goed.

Tja misschien is het gewoon een introvert persoon? Iedereen reageert anders op dingen...

Ik neem aan dat ik dan ook vanzelf te horen zal krijgen hoelang het geleden is dat het gebeurde. Als vanzelfsprekend vind ik het vreemder wanneer iemand koel blijft wanneer hij/zij het verhaal vertelt terwijl het 3 maanden geleden gebeurt is... Dan wanneer iemand het me vertelt terwijl het 11 jaar geleden voorgevallen is en die vriend(in) van mij toen zelf ook nog 'klein' was.

Ik ben niet zo snel geshockeerd, simpelweg omdat ik al enorm veel van dat soort dingen in mijn leventje voorbij heb zien komen. Ik denk juist dat ik (afhankelijk van de reactie) even door zou vragen voordat ik een oordeel geef en mijn emotie (over)duidelijk maak. Ik denk dat ik over het algemeen vrij neutraal zal reageren, en misschien ook wel wat verbaast. Maargoed wat wil, je hoort ook niet dagelijks dat de vader van een (goede) vriend/vriendin is doodgeschoten... (N)

ik zou even koel reageren als hij of zij. waarom? moet ik verwachten dat mensen gelijk gaan janken als ze zoiets vertellen?

Ik zou het niet raar vinden als het in een lang verleden was gebeurd simpelweg omdat tijd de meest erge dingen wel heelt. Als het recent zou zijn, zou ik ook niet echt raar opkijken, maar het gewoon knap vinden.

Zulke dingen blijven gewoon heftig. Ik kende een meisje die twee moeders heeft verloren. Een als kind en haar stiefmoeder vorig jaar. Ze gaf iedereen ook de indruk er niet mee te zitten toen het gebeurde. Terwijl ze er natuurlijk kapot van was. Sommige mensen houden er gewoon niet van om andere mensen hun leed te delen, maar ik blijf altijd onder de indruk zijn van hoe zij ermee omging. Sterke persoonlijkheid; erg knap (y)

Ik vind het niet raar dat je daar koel over bent. Je kunt moeilijk elke keer als iemand vraagt naar je ouders, in tranen uitbarsten. Ik denk dat het een soort bescherming is.

Aan de andere kant vind ik het ook niet raar dat mensen verbaasd of geschokt zijn, als ze horen wat er met je vader is gebeurd.

Ik heb dit ook meegemaakt in mijn omgeving (mensen die heel koel aan mij vertellen dat hun pa overleden is).
Zelf zou ik een beetje op de vlakte blijven. Bijvoorbeeld vragen wanneer dat gebeurd is, hoeveel jaar geleden. Dan merk ik vanzelf wel als de andere persoon het er niet over wilt hebben (of juist wel).
Of gewoon simpelweg vragen: wil je het over hebben, of liever niet?

Het ligt er natuurlijk ook aan hoe goed ik die persoon ken.

Mensen weten niet hoe te reageren in zo'n situatie. Helemaal niet wanneer je vader door een vuurwapen overleden is.
Mijn vader is overleden aan kanker en dat vindt men al moeilijk om te reageren. En ergens is het ook logisch. Ik denk dat men schrikt. Ergens verwacht men denk ik dat je laat zien dat je aangedaan bent door zo'n gebeurtenis. Anderzijds willen ze het vaak denk ik ook niet weten.

Vergeet alleen niet dat dit nu bij jouw leven hoort en bij jouw 'zijn', jouw persoonlijkheid. Jij hebt hier mee leren leven, jij hebt het (waarschijnlijk) een plek gegeven en weet je een houding aan te meten. Die ander hoort het voor het eerst en weet zich daar denk ik niet zoveel raad mee.
Misschien zullen ze vragen hoe het komt dat je zo koel reageert, maar ik denk dat de meesten er ook wel begrip voor zullen hebben. Dit is jouw manier om hier mee om te gaan en dat zullen ze denk ik respecteren. Misschien zullen ze een ander idee hebben over de invulling van je verdriet, over het verwerken van zoiets etc etc, maar uiteindelijk ben jij diegene die het doet en hier mee om gaat op deze manier. Op een manier die jij zelf gekozen hebt. Daar kunnen ze hun mening over hebben, maar meer hebben ze daar niet over te zeggen :)

Ik zou er wel van schrikken, omdat deze dingen zelden gebeuren. Normale reactie, lijkt me.

Mensen kunnen natuurlijk heel verschillend reageren, maar omdat het iets is dat niet veel voorkomt, zullen de meesten toch wel geschokt (of iets in die richting) zijn. Soms gaan mensen je ook zielig vinden, maar ja, ze weten dan (gelukkig) niet beter.

helemaal mee eens.

ik kan natuurlijk er om/over gaan janken, maar dat heeft, zoals anderen al zeiden, geen nut.

oh ja, of t hier moet of ergens anders; dat is denk ik het nadeel van een forum met zo enorm veel subfora, en de redelijke subjectiviteit van de onderwerpen. als ik t op mn andere forum heb over racktuners, en ik prop dat in sounds, dan wordt dat direct verhuisd, omdat dat logischerwijs niet past. maar dit onderwerp... het heeft nl ook enigszins te maken met de relatie die je (ik) heb(t) tegenover andere mensen, en je eigen pa. het feit dat ik die kerel al sinds 1990 haat, heeft er niet toe bij gedragen dat ik met vreugde terugdenk aan hem.

Ik zou ook gewoon koel blijven doen. Maar ik ben over het algemeen ook wel vrij nuchter.

Je zegt het natuurlijk niet tegen iedereen. Als je boodschappen gaat doen wordt niet gevraagd'hoe is het met je ouders?'. Degene die het waarschijnlijk zullen vragen staan dichter bij je. Lijkt me ook een heel verhaal waarom je hem haat hoe hij is doodgeschoten etc. Dan kun je misschien alleen zeggen. "hij is overleden".

Hoe ik zelf zou reageren... Weet ik niet, die persoon zou niet zo heel dicht bij mij staan, anders wist ik zijn thuis situatie wel. Misschien: sorry wist ik niet, erg voor je etc.

Ik zou geschokter zijn over het feit dat je je vader 'dude' noemt.

ik noem iedereen dude.

Vader van mijn vriend is ook overleden. heeft een boot ongeluk gehad. Hij doet er ook erg koel over, het doet hem heus wel wat, het is alleen niet zo dat het zn leven bepaald en dat het er elke dag is. Helemaal niet. Zo voelt hij zich er nou eenmaal over en hij/JIJ bent de gene die dat uitmaakt toch?

Zo dus :)

Het ligt er natuurlijk wel aan hoe lang het geleden is. Als die vader pas een paar weken terug gestorven is zou ik het een beetje raar vinden als diegene dan heel koel zou reageren, maar als het al een paar jaar geleden is zou ik het niet zo gek vinden, het wordt ook een deel van je leven natuurlijk. Je kunt niet je hele leven lang iedere keer als iemand het over je vader heeft in huilen uitbarsten.
De vader van mijn vriend is 10 jaar geleden gestorven aan een hartaanval. Hij kan er normaal over praten, maar het is natuurlijk ookal een lange tijd geleden. Natuurlijk mist hij zijn vader wel, vooral op bepaalde momenten, maar het beheerst zijn leven niet.

Dat herken ik, mijn vader is dan niet overleden maar had het net zo goed kunnen zijn.
Je raakt eraan gewend, het is gewoon voor je, jij leeft er dagelijks mee en denkt er de ene keer wat meer aan dan de andere keer.
Het is normaal dat anderen geschokt naar je kijken, verbaasd zijn dat je niet helemaal in tranen uitbarst. Voor hen is het gewoon niet zo gewoon als voor jou. Zeg ze gewoon dat jij je erbij neer hebt gelegd en dan zullen ze het waarschijnlijk wel begrijpen.
Ik zou niet geshockeerd reageren (misschien wel over het feit dat hij is neergeschoten, maar niet dat hij dood is, als je snapt wat ik bedoel). Ik ben nogal snel geneigd om te denken: 'er gaan zoveel mensen dood'. even bij stilstaan en dan weer verder. Als ik om iedere dode waar ik iets van mee heb gekregen, diep zou moeten treuren, zou ik continu huilen. Het neemt trouwens niet weg dat als iemand het er wel moeilijk mee heeft, dat ik diegene niet troost. Ik heb wel gevoelens natuurlijk.

en ik heb die nauwelijks schijnt :)

lekker rustig hoor :)

Ik denk dat ik wel geshocked zou reageren want het is niet niks. Maar als jij er wat dat betreft rustig onder bent en het hebt geaccepteerd reageer ik snel anders.

Ik weet een beetje wat ik bedoel; mijn vader is een paar jaar geleden overleden door een ziekte en als ik dat vertel reageert iedereen ook met "sorry, het spijt me" enzovoorts. Dat maakt verder niet uit want het is lief bedoelt maar ik heb het op zich wel geaccepteerd -ik kan het toch niet terug veranderen...



..haha ik weet niet wat t nut is van deze post maar k post hem toch maar :o :D

ach, je helpt mij ermee ;) ik heb dan een beter idee hoe mensen reageren op de situatie van mijn startpost

Heb dit zelfs twee keer meegemaakt, dat ik aan iemand iets vroeg (beiden aan jongens die ik toen nog niet zo goed kende, maar nu vrienden van mij zijn) wat betrekking had op hun vader, en dat deze dood bleek te zijn (niet door een vuurwapen maar ok, komt op hetzelfde neer).

Ik reageerde ook vrij geshockeerd, maar dat komt denk ik door meerdere dingen:

1. je voelt je nogal dom en lullig dat je zo'n vraag stelt, ook al kan je het niet weten
2. je vindt het heel erg voor die persoon, dat hij zijn vader al moet missen
3. je kan je het niet voorstellen hoe dat moet zijn, en je kunt er zelf dan ook niks mee


En zij bleven idd vrij koel, maarja wat er al gezegd werd: je gaat niet iedere keer emotioneel worden ofzo, dat zou wat zijn. En hoewel ze zeggen dit wel meer mee te maken, schaam je je toch wel...en dat weten zij ook wel denk ik...

Tja, ik zou niet speciaal reageren ofzo. Oké, het was misschien wel je vader, maar je was pas 8 jaar toen hij doodgeschoten werd, dus heel veel weet je er waarschijnlijk niet meer van. En als je ook niet zo'n hechte band had met heb, is het wel normaal dat je het zo koel vertelt denk ik.

als dat nu eens waar was....

De vader van een vriendin van mij (van vroeger) is ook neergeschoten toen zij nog jonger was...zij was daar ook heel koel onder. Wij (als vriendinnen) hadden wel even zo iets van 'hè?!', want het is toch niet iets dat je dagelijks hoort. We hebben gevraagd wat er gebeurd was ed, maar daarna hebben we het er geloof ik nog maar één keer over gehad hebben oid.

Wat een vreselijk foute redenering... :eek:

Je kunt nou eenmaal niet verwachten dat mensen niet schrikken als je ze zoiets verteld, want het ís nou eenmaal best schokkend.
Wanneer iemand me zoiets zou vertellen en er zo koel onder zou blijven, zou ik de indruk krijgen dat hij er niet over wil praten, nog wel zeggen dat ik het erg voor hem vindt, maar dan gewoon verder gaan met het gesprek. Ik verwacht niet van mensen dat ze mij hun hele levensverhaal gaan vertellen.

Heb je dat beledigend opgevat? Dat was niet de bedoeling hoor. Natuurlijk heb jij ook gevoelens.

Ik snap wel dat je er koel onder blijft omdat het gewoonweg al lang geleden is.

Mijn vader is bijv 2 jaar geleden overleden en ik barst ook niet in huilen uit als ik het tegen iemand zeg. Je bent het gewoon gewend en hebt het een beetje verwerkt voor jezelf, al kan die persoon aan wie je het vertelt wel schrikken.

Ik zou, zeker na 11 jaar, ook heel koel en neutraal vertellen dat mijn vader is overleden, in jouw geval. Ik zou niet in huilen kunnen uitbarsten, noch zie ik daar het nut ervan in.

Na 11 jaar heb je het toch zeker wel naast je neergelegd en kun je erover vertellen zonder meteen weer verdrietig te worden, lijkt mij?

Een dag nadat mijn opa overleden was (1 jaar en 3 dagen geleden toevallig) kon ik ook heel koel vertellen dat mijn opa overleden was. Ik heb nooit hoeven huilen en kon het gemakkelijk accepteren. Maar goed, dat is niet echt te vergelijken met jouw situatie.

Mag ik trouwens weten onder welke omstandigheden jouw vader is neergeschoten?

@ Cytherea;

ik vatte het zeker niet op als belediging hoor :) ik zei alleen wat ik op dat moment (en nu nog) dacht, en wat vele anderen ook van mij denken.

@ n00dles:

hij was israeli, (en dus in het leger op dat moment) en is door een paar zeer lieve palestijnen aan stukken geschoten; hij was zo'n ongelooflijk eigenwijze drol: hij negeerde de orders van zijn superieur, ging er toch op af, en moest ongeveer 5 clips van een uzi incasseren.

Mijn vader is ook overleden, 2 jaar geleden. En als ik dat vertel bijf ik daar ook heel koel onder. Dat vinden mensen soms vreemd. En vragen betekende hij dan niet veel voor je ofzo. Maar dat was echt wel het geval. Maar het is gewoon zo en daar kan ik over praten zonder emotioneel te worden. Als ik alleen ben dan word ik er veel eerder emotioneel door.

FYI, kinderen krijgen in hun jongste jaren juist de sterkste band met hun ouders. Daarom is het ook zo problematisch als kinderen in éénoudergezinnen opgroeien. Als op latere leeftijd een van de ouders wegvalt is dat natuurlijk verschrikkelijk, maar je bent dan al een stuk verder ontwikkeld.

Nou, ik kan me niet voorstellen dat je zoiets koel kan zeggen. Ook al was je 8 jaar, da's toch al groot genoeg om te beseffen wat je mist. Toen ik 8 jaar was, overleed de vader van een meisje uit mijn klas. Ik heb het verdriet gezien bij haar en kan me niet voorstellen dat ze nu koel zou zeggen dat haar pa dood is. Tuurlijk moet je niet in tranen uit barsten, maar ik zou toch wel enig berouw tonen. Het hangt natuurlijk wel af van je relatie die je had met je vader. Als je er nooit een band mee hebt gehad, dan is het wel begrijpelijk. Maar om nou te praten over dude en drol :s

een pa die je laat verhongeren, je als boxbal gebruikt, en later keihard jou bestaan ontkent, die mag je denk ik wel een dude, drol en eikel noemen. om t maar lief te zeggen...

Het probleem bij jou is dat je steeds fragmentjes van jezelf laten vallen hier, zodat uiteindelijk niemand er meer wat van snapt. Je zou eens je hele verhaal kunnen doen, want je lijkt me best een persoon die wat te vertellen heeft.

ik kan t natuurlijk wel doen. niet onder t mom van 'ik ben zielig' maar onder de noemer van 'dan weet men hoe de vork in de steel zit'. als er meer mensen zijn die t met mindfields eens zijn, just give a yell. ik ben onderhand weer wat afgekoeld tegenover gisteravond (toen waren echt de stoppen door), dus vertellen zal wel wat 'beter' (lees: objectiever) gaan.

Het is niet per se dat ik je verhaal echt moet horen, maar meer dat kleine stukjes steeds meer verbazing oproepen etc. :) Want je kwam echt heel vaak terug op het feit dat je muzikant bent, maar dan heel verkapt. En na 10 posts dacht ik pas 'ah, hij is veel met muziek bezig' lol. :)