Onjuiste Beslissingen
 

Voortdurend in strijd
met mijn andere zelf
zonder woorden
maar met een taal
die alleen ik spreek

Vermoordde woorden
herleven weer
Eeuwige tranen
branden voort

Onjuiste beslissingen
maak ik, volg ik op
ondanks het verstand
van de foutheid ervan

Om hulp roepen gaat niet meer
Deuren en ramen klappen dicht
Ze dwingen mij te doen
wat ik te graag wil

En ik snap het, nu meer dan ooit

Te midden van de menigte
toch helemaal alleen

deze heeft wel iets... het geeft mij iig een gevoel. Beetje triest, maar toch ergens wel goed gevoel. Je gebruikt hier tenminste niet honderd worden om iets simpels zo 'mooi' mogelijk te vertellen. Dit is gewoon simpel, soms beeldspraak... best goed gedichtje