belijdenis gedicht
 

(Gedichtje in het kader van mijn belijdenis, zondag 2 april)

Ik sta op het punt 'ja' te zeggen,
tegen u, God en Vader.
Ik weet niet of ik zal fluisteren,
roepen, mijn woord kracht bijzet
door heel overtuigd te zeggen
dat u bent, de God, mijn Heer.
Misschien zeg ik wel heel zacht
dat ik u liefheb en nog meer
bid, vertrouw en u verwacht.

Ik weet niet precies wat belijdenis is maar dat boeit als het goed is niet.

Ik vind de herhaling van 'zeggen' niet mooi. Om de een of andere reden stoort dit mij. Verder vind ik dit gedicht niet zo super...

Ik heb het niet zo voor de Godsgedichten. Ze zijn een beetje allemaal hetzelfde lijkt wel.

Dat komt waarschijnlijk omdat het ook meestal over precies hetzelfde gaat.

Naah, gevoelsbeschrijving is soms toch ietwat anders.

Een gedicht dat over God gaat dat origineel uitgewerkt is moet ik nog tegenkomen. Ik weet zeker dat het mogelijk is. Misschien ga ik het zelf wel een keer doen als ik opeens een geniale inval krijg ofzo.

Het doet me denken aan heel vroeger toen ik nog naar de kerk ging/moest en het roept een soort Huub Oosterhuis-sfeertje op, waar ik niet zoveel mee heb. Maar dat zegt niet zoveel over het gedicht zelf, mij spreekt het niet zo aan.