Kun jij dingen van andere afsluiten voor je naar huis gaat?
 

Ik zat me wat af te vragen. Opzich ben ik voor veel mensen wel een aanspreekpunt als ze problemen hebben, gewoon om ff mee te praten alst wat minder gaat en soms probeer ik ook wel te helpen ofzo. Veel van jullie studeren psygologie of hebben dingen meegemaakt en komen zo ook veel in contact met mensen die "problemen" hebben.

Opzich maakt dat bij mij altijd heel veel indruk, maar dat zal bij iedereen wel zijn, maar neem jij die gedachten dan ook mee naar huis of kun je het afsluiten zodra je de deur dicht gooit of de telefoon uit zet.

Ik merk zelf de laatste tijd dat andermans problemen nog veel erger kunnen zijn dan die van mezelf omdat je vaak niet precies weet wat er in ze om gaat.

Hoe gaan jullie hier mee om?

Over het algemeen kan ik het wel afsluiten, maar het ligt er voor mij ook een beetje aan hoe groot het probleem is en wie de persoon is. Als een vriend komt aanzetten met liefdesproblemen zal ik er natuurlijk niet wakker van liggen. Noem het egoistisch, maar als een onbekend iemand met een groot probleem komt aanzetten zal voor mij hetzelfde gelden. Misschien een beetje het "het is te ver weg"-gevoel of het gevoel dat het niet mijn verantwoordelijkheid is om er zorgen over te maken. Problemen van mensen die ik niet ken kunnen me moeielijk raken en in zulke gevallen kan ik het met gemak afsluiten.

Bij goeie vrienden(innen)/kenissen heb ik er altijd wel last van. Mits het in mijn ogen ook serieuze problemen zijn. Ik weet nog wel dat een goeie vriendin van mij haar moeder verloor. Dat was iets wat ik zelf ook niet uit mijn kop kreeg totdat het met haar weer beter ging. Het verschilt per situatie bij mij.

Het is een beetje afhankelijk van de persoon in kwestie zelf, maar ik denk dat ik tegenwoordig erg gegroeit ben in de dingen achter me laten. Ik denk en voel mee als ik met de personen in kwestie in gesprek ben, maar zodra ik me omdraai of de telefoon neerleg dan zit ik met mijn hoofd gewoon weer bij de dingen van alledag. Ik heb veel gezien, en veel meegemaakt en ben dus niet zo snel meer onder de indruk van de verhalen die anderen mij vertellen, dat zorgt er misschien ook wel voor dat ik dingen gewoon gemakkelijker loslaat momenteel. Maar ik ben er wel heel blij om... :)

Ik kan dingen ergens laten liggen en ze later weer terugvinden.

Verhalen van cliënten op mijn stage kan ik erg makkelijk achter me laten, hoe erg de verhalen soms ook zijn.
Wanneer vriend(inn)en met verhalen aankomen, kan ik het íets minder makkelijk loslaten.

Puur omdat er tussen cliënt en mij veel meer afstand is dan tussen een vriend(in) en mij.

sommige dingen kank makkelijker afsluiten dan andere. ligt aan de persoon, hoe ik me voel op dat moment, en waarover t precies gaat.

soms kank t wel, soms ook totaal niet.

Op mijn werk, ik werk in een daklozencentrum in Amsterdam, waar je dus regelmatig veel verhalen te horen krijgt, of waar wel eens incidenten gebeuren, moeten wij verplicht erover praten, zodat we het binnen het gebouw houden en niet mee naar huis nemen. Over het algemeen kan ik dat wel goed. Natuurlijk, als er vrienden zijn met problemen ben ik daar ook wel mee bezig, maar ik probeer me zo goed als mogelijk op sommige momenten af te sluiten.

Ik krijg soms best wat te horen, maar als ik maatschappelijk werkster ben (als ik klaar ben met mijn studie) zal ik hoogstwaarschijnlijk elke dag wel nare verhalen te horen krijgen...

Daar kan ik best mee omgaan. Als vrienden iets vertellen kan ik daar best mee zitten, maar ik kan het verder goed scheiden van mijn eigen. Het is niet zo dat ik me er zelf ook rot door ga voelen.

Bij mij dringen ze pas tot enige tijd door. En meestal komen ze dus thuis er pas uit.

Het kost me weinig moeite om de probleempjes van mijn 'vrienden' van me af te zetten. Bij familieleden wordt het echter een stuk moeilijker.

ik kan bijna alles van mezelf afsluiten, ik ben iemand die snel alles opzij kan leggen en weer verder gaan met iets heel anders.
ik heb een soort van schema, ik bepaal wat/wanneer ik aan iets denk en niet iemand anders.

ik sluit dat zeer zeker wel af, anders zou ik door andermans ellende eraan onderdoor gaan. Lijkt me niet de bedoeling

Zo'n beetje het zelfde.

Als het mijn probleem niet is maak ik het ook niet mijn probleem :)

Nee dat kan ik niet. Ik ben ook altijd degene die wordt aangesproken als er een probleem is, omdat ik zo goed kan luisteren, schijnt ;)
Ik neem best veel mee naar huis, ook van dingen die op mijn werk gebeuren (werk in een ziekenhuis, dus er gebeurt vanalles wat nogal dramatisch kan zijn).

Zelf vind ik het niet erg. Als het nodig is, bijvoorbeeld als ik aan het werk ben, kan ik wel een knop omzetten, en huilende of boze mensen troosten, terwijl ik zelf geen emoties voel.

Ik vind het juist wel fijn om er thuis nog even over na te denken, soms.

Ligt eraan. Problemen die anderen hebben kan ik redelijk van me afzetten. Alhoewel... Dat ligt ook aan de persoon. Met de ene persoon heb ik meer dan met de ander, en dat is te zien aan hoe veel ik me druk maak als diegene ergens mee zit. Als het echt ernstig is (een goede vriendin heeft bijvoorbeeld wel eens zelfmoord proberen te plegen, heeft in de crisisopvang gezeten en nog veel meer :s :| ) kan ik dat niet loslaten. Dan ben ik ook gewoon drie dagen van slag.

Andere dingen vind ik moeilijker. Omdat ik op mijn opleiding veel "feedback" krijg over hoe ik ben, hoe ik doe enzovoorts, is dat wel eens moeilijk. Laatst kreeg ik bijvoorbeeld te horen dat ik, als we moeten samenwerken, niet genoeg opensta voor andere ideeën dan die van mezelf. Ik ben enthousiast, en wil anderen graag vertellen waarom ik denk dat mijn manier goed is. Voor mijn gevoel sta ik dan evengoed nog open voor anderen. Maar dat dan gezegd word dat ik niet genoeg opensta, vind ik moeiljk te begrijpen. Maar dan jank ik een keer flink aan tafel, hoor ik dat het zo slecht niet is, en dan gaat het wel weer.

Tenzij ik er zelf in betrokken raak kan ik dat wel ja. Natuurlijk trek ik me er meer van aan als het gaat om goede vrienden, maar als bijvoorbeeld een collega zijn hart bij mij wil luchten kan ik er thuis nog wel over nadenken, maar alleen in praktisch opzicht. Ik zou er nooit mee blijven zitten. Dat is ook niet altijd zo geweest, maar ik heb geleerd dingen van anderen een beetje van me af te zetten.