Waterval
 

Daar mijn genoegen niet groter zijt
en ik mij eens mocht bevinden
op een pad dat niet te bewandelen valt
met een oogst die niet valt te verslinden

Daar mijn ongenoegen verdrongen zijn
in een grote lach van armoedzierigheid
in een waterval die voorbij de linden reikt
die mijn eigen krachten helder bevrijd

Mijn waakzaamheid teert op restanten van leven
mijn argwaan gevoed door jaloezie en haat
Ben ik in een regen van verlangen naar oprechtigheid
Voor eeuwig verdrongen, Ben ik voor eeuwig te laat...

Daar mijn genoegen niet groter zijt
Daar mijn ongenoegen verdrongen zijn
Dit staat heel raar en inconsequent. Ik denk dat je in de tweede regel beter ongenoegens of zijt kan gebruiken. Verder vind ik het tweemaal 'eeuwig' in de slotzin ook niet sterk. Maar armoedzierig vind ik wel een leuk verzonnen woord.