Frankenstein's tweede
 

(de spiegeling is als een vloek;
de beeigende verdoemenis,
want de verwarde de lustige-
de waarheid de realiteit
liet ons schrikken, waarna
te verklaren dat 'het' ons was
'wij' waren die speelden;
de troef is onbekend
wel tot diep in de nacht
Laat het dan toch slapen
Ik verplaats me, en dan
wel als eerste)

Tegelijkertijd beweeg jij je
het is een list een strik
de strop is mijn noodlot
waar ik, mijzelf, aan mag
en zet vijf stappen naar
wat jij, de eeuwigheid, was
Dan als eerste ademtocht
blaas ik liefde, een kaarsje uit

Het gedicht lijkt een duidelijke boodschap te hebben, ik bedoel: Toen je het schreef wist je vast heel goed wat je wilde zeggen. Een lezer hoeft niets van de schrijver te begrijpen, als hij dan maar wel voor zichzelf een betekenis op kan bouwen. Dat vind ik hier een beetje lastig.

Misschien komt dit doordat ik het idee heb dat je meer met woorden, nee, meer met zinnen had kunnen spelen. Want je zinnen op zichzelf vind ik wel treffend. "Laat het dan toch slapen" en "blaas ik liefde, een kaarsje uit" bijvoorbeeld.