Misschien.
 

Lief,

ik beloof alleen de nagels van mijn pink- en ringvinger af te bijten, als het wachten op het wachten op jou maar niet meer zo lang hoeft te duren. Want ik weet dat we op een bankje zaten deze middag - kauwgom met aardbeiensmaak in onze monden.
En het hoefde niet, het lachen en zwijgen en in elkaars ogen kijken en handjes vastnemen en we deden het ook niet. Zachtjes, ik met mijn rug tegen jouw schouder en zwijgzaam merkten we het beiden. Maar zo was het goed, want we deden alsof we het niet misten.
Er zijn zoveel dingen die ik met je wil doen. Gewoon liggen in het gras en de zon voelen op je huid, en de geur van al dat groen. De geur van dat je eigenlijk niet bij me bent, en toch wel. Kamperen in een veel te kleine tent - terwijl we zo ver mogelijk uit elkaar proberen te liggen en onze slaapzakken als gekken ritselen, 's avonds vergeefs proberen te koken op een gasvuurtje.
Gewoon zitten, dansen, lachen, praten, zingen, hopen, gillen, haten.
Ik weet gewoon dat we gevangen blijven in onzekerheid. Jouw onzekerheid. Je denken dat je doen belemmert. Die bittere trek rond jou lippen dat je gezicht opeens oud maakt. Willen weten wat er tussen ons zijn en houden van gebeurt.
Terwijl jij bier drinkt en ik water, en knie opeens mijn knie aanraakt - perongeluk - jouw zweterige, zenuwachtige hand in demijne - niet expres - jouw voet die mijn voet wilt voelen - omdat die in de weg zat.

Terwijl we wachten op je bus en het denderen horen van de trein weten we dat we denken aan het weten van wat we denken. Het enige dat ik weet is dat jij denkt. En dat we wachten. Op wat? Verdriet ja, verdriet. Het is de schuld van de liefde, zeg jij. Niet die voor mij. Voor haar. De liefde die er niet is, zeg je. Niet die van mij. Van haar.
De bus kwam en we bleven zitten. Want we wisten dat hij nog een rondje zou rijden. Steevast zou je op de harde, ijzeren stoel blijven zitten, of liep je verder zonder benul van mij.
Afscheid nemen wilde je toch niet. Het is de schuld van de liefde, zou jij zeggen. Voor het afscheid dat jij niet van haar nam. Dat zij niet van jou nam. De woorden die jij wilde spreken maar verstokten in je keel, als misschien.

'Niet krabben,' zei ik stil terwijl je vinger over je wang schaatste. 'Niet bijten,' zei jij wijl ik mijn duimnagel beet. Misschien denk jij wel te veel. Misschien denk ik wel te veel. Misschien.

Jij wilt de zon voelen op de huid van iemand anders?


:confused:


Vaag taalgebruik en bovendien lopen de zinnen niet goed



haha dacht ik even...

_____________________________

ik snap totaal niks van deze brief (brief?)
Wat wil je bereiken? Of overbrengen?

Je taalgebruik is vaag en laat teveel over aan de invulling van de lezer. Probeer iets duidelijker te zijn en som niet teveel op (dat stukje van lachen, zingen, haten enz... later doe je dat namelijk nog een keer)

Misschien allemaal wat negatief maar probeer er iets mee te doen

Zoals Pete al zegt, je laat vooral te veel over aan de invulling van de lezer op het gebied van waarom de 'ik en jij' niet meer samen zijn. Ik denk dat iemand die dit leest dan zoiets heeft van: hmm, ik heb een idee maar ik zou er liever zekerheid over hebben.
Misschien was het in jouw belevenis heel erg duidelijk maar het komt niet zo duidelijk over. Nu hoeft dat helemaal niet met direct, concreet taalgebruik waar je in deze brief niet al te veel gebruik van maakt - het kan ook gewoon in dezelfde stijl waarin je schreef.
Ik heb niets tegen je schrijfwijze, maar ik zou je wel willen zeggen dat je misschien iets teveel van het goede wilt. Iets te veel opsommingen, terugblikken, iets te veel mooi taalgebruik of ingewikkelde zinconstructies. Houd het ietsje simpeler, ik denk dat het dan veel beter tot zijn recht komt. Want er zitten zinnen tussen waar ik drie keer door heen moest worstelen voor ik snapte wat voor zin het was.

Om niet alleen maar te bekritiseren, vind ik je brief wel hele sterke dingen in zich hebben, mooie beelden van een 'relatie' samen - denk ik dan-. Er zitten ook echt wel mooie zinnen tussen, maar juist dat té maakt het een beetje negatief.

Deze brief - is het een brief? - komt op mij te geforceerd over. Je lijkt heel erg je best te doen om mooi te schrijven, of misschien ligt dat gewoon in je schrijfstijl, maar dan staat die mij niet aan. Voor een groot gedeelte ben ik het eens met de reacties boven mij; ik vind dat ze wel ongeveer gelijk hebben.

Je schrijft te vaag om echt iets over te kunnen brengen. Ik snap maar weinig van wat je met deze hele brief bedoelen wilt. En het is toch immers de bedoeling dat de lezer degene is die snapt wat je bedoelt, en niet dat de schrijver de enige is? Probeer helderder te schrijven, concreter. Je hoeft natuurlijk ook niet direct te gaan schrijven als in "Jantje deed dit en voelde toen dat en dacht zus en ging zo", maar probeer de weg hiertussen te vinden.

Vaag is mooi, kàn mooi zijn, maar dat vind ik het hier niet. Verder heb je een paar verwijsfouten gemaakt; dat gebruikt, waar het wat moet zijn.

Je beschrijft de onzekerheden erg mooi, maar veel beeld krijg ik er niet bij. De open plekken zijn er teveel, zoals de anderen al zeggen.
Maar misschien is de titel van het topic al veelzeggend genoeg ..!

Vreemd genoeg is dit verhaal heel sprekend voor me en kan ik het me wel voorstellen. Alles eigenlijk wel. Sommige plekken lezen niet zo fijn, zoals al eerder gezegd. Maar ik vind het een mooi, gevoelig stukje. Het begin doet alleen echt als een brief aan maar vrij snel gaat het over op iets wat meer uit een dagboek lijkt te komen en gaat over iets wat jij denk ik hem niet durft te zeggen. Bij het begin, na het 'Lief,' moet alleen denk ik een hoofdletter.

( Ik dacht al dat het díe Fay was. :p )
Ik vind het een mooi stuk en het loopt lekker weg.
Over die 'Gewoon liggen in het gras en de zon voelen op je huid, ...'
Op de een of andere manier past dat stuk precies, (Zon voelen op je huid in het algemeen bedoel ik dan) dus ik zou het niet veranderen ofzo. Kritische menschen hier. ;)

Hé, dat is toch ook de bedoeling, niet?

Ik dacht het wel ja. Anders is het zo stom, de zon voelen op de huid van iemand anders. :p

Fay zal het wel duidelijk maken. ;)

Nee, ik bedoelde, dat kritisch zijn. Als ik hier post, is het vaak meer voor mijn fouten, die ik immer maak, dan voor het verhaal zelf. Daar wordt vaak toch niets meer aan veranderd.

En achter dat Kritische menschen hier stond een ;) .

En ja, tuurlijk dat je hier kritisch moet/mag zijn. Weetikookwel.

Oké. En ik negeer smileys voor een groot gedeelte hier, vandaar.