Afscheid in december
 

Met mijn wimpers haast bevroren
ben ik de ijsprinses die jij verweet
in jouw bed te hebben gelegen.

Mijn voeten te koud, mijn handen te kil
en een hart dat soms z’n slag wel mist
maar nog nooit niet heeft geklopt;
nu zullen we hier stil blijven staan.

Vroor het maar wat harder, dan zouden
je voetstappen bij me blijven wachten
op de terugkomst van hun spiegelbeeld,

vroor ik maar wat dieper, was ik maar
een ijskoningin tot in het hart,
dan deed het niet zo’n zeer.

"en een hart dat soms z’n slag wel mist
maar nog nooit niet heeft geklopt;"

Deze zin is het best, samen met je slotzin.
De regel daarboven het minst.

Om even terug te komen op mijn reactie in je vorige topic en jouw reactie daar weer op: Ik zou je graag een hele andere dichtvorm zien gebruiken. Misschien meer rijm, of juist wat meer proza-achtig, een gedicht over een voorwerp, iets dat helemaal tegen alle "regels" ingaat, of juist een sonnet.

goed gedicht
ga zo door :D