Opgesloten leven
 

Hallo allemaal, ik ben na een tijdje neuzelen hier toch maar lid geworden van dit forum, ik zag hier meerdere mensen met een groot probleem wat ze kwijt wilden, dus doe ik het ook maar.

Het zit namelijk zo, sinds groep 5 van de basisschool zit ik met de gedachtes over oneindigheid in mijn hoofd. Nog niets erg lijkt het, maar de oneindigheid is voor mij mijn grootste angst in mijn leven, ik heb soms weken lang in een wereld geleefd waarbij ik elk uur van de dag, dag in dag uit, probeerde ergens anders aan te denken.
Oneindigheid is voor mij namelijk het teken dat dit hele 'iets' wat er is, nergens naar toe gaat en nooit zal eindigen. Soms kan ik hier gewoon over denken, maar soms, als ik het probeer te begrijpen 'schiet' het me als het waren te binnen. Die angst die ik dan voel is gewoon zo erg dat ik niet meer stil kan blijven zitten, ik moet dan gewoon snel lopen of tegen iets slaan of in mijn handen knijpen om er van af te komen.

Even om wat duidelijk te maken, er niets en nooit wat erger geweest in mijn leven dan dit, dat komt omdat het gewoon een feit is.

Dit klinkt misschien allemaal alsof ik een freak ben ofzo, maar dat ben ik verre van, ik heb als iedereen gewoon vrienden, vriendinnen gehad, flink feesten.

Sorry als dit in verkeerde stuk is gepost :( Ik moest dat gewoon even kwijt, als iemand iets heeft te zeggen, graag :)

Wat precies lijkt niet te eindigen?

Want elke periode van je leven sluit je af, elke dag, elk dagdeel en elke bezigheid. Zelfs je leven sluit je uiteindelijk af, al hoop ik dat dat niet binnenkort is. Wat eindigt niet?

@Kruimel: Maar dan nog weet je niet zeker of je ooit op zult houden met 'bestaan'.

@redgo: hoe kom je op deze gedachtes, waarom denk je dat alles oneindig is?
Ik ga er van uit dat je dus ook gelooft dat je leven niet eindigt als je doodgaa. Misschien moet je je eens in het Boeddhisme reïncarnatie verdiepen. Want zelfs hierbij is er een soort van 'eindigheid'

wat niet eindigt is deze omgeving, iets waar je in kan bestaan. Ik bedoel daarmee niet de aarde, niet mijzelf, maar deze, uhm, dimensie om het zo maar te noemen. Ook al ga ik dood, dit zal er blijven, ok zal er een gigantische explosie plaatsvinden die alles wegvaagt, er blijft dat 'iets' over waar die explosie in heeft plaatsgevonden.
Dat bedoel ik ook met opgesloten, je gaat nergens naartoe, er is geen einde voor. trouwens bedankt voor jullie antwoorden

Ah, nu begrijp ik je beter :)


Probeer te ontsnappen met je fantasie.

:) dat is ook wat ik doe, steeds aan andere dingen denken, maar dat is als het ware een laagje suiker op een stuk witlof.. Lekker, maar zodra het weg is weet je weer waar je mee bezig was..

Soms kan ik me gelukkig blijven voelen, maar soms blijft het wekenlang door mijn hoofd spoken en is alles nutteloos. Dit is vrijwel altijd in een vakantie, wanneer ik een stuk minder sociale contacten heb aangezien ik niet naar school ga. ik kom dan altijd vanzelf weer uit zo'n periode. me pa of ma zeiden wel eens dat het door de pubertijd kwam, maar dat is het dus niet. aangezien ik het heb sinds ik 8 ben

En ben je ook bang voor het bang zijn zelf?

Wat is het probleem eigenlijk? So what als alles 'altijd zal bljven bestaan'? Voor zover we weten is het ook best mogelijk dat alles er altijd al is geweest, en dat heeft toch ook geen invloed op je leven?

Hoezo zou het uberhaupt wat uitmaken als alles er voor altijd is? ik ben er vrij zeker van dat jij de volgende eeuwwisseling niet meer meemaakt, dus wat zou je je daar nou druk ommaken?

Dit is allemaal niet afzeikerig bedoeld ofzo hoor, het is meer dat ik het hele probleem niet zo zie.. :s

het enige wat oneindig is, is het NU.

de rest is allemaal eindig, met een begin en een eind dus.
alleen het nu heeft geen tijd, snap je.

dit is niet echt een oplossing voor je probleem maar ik wou het toch ff gezegd hebben.

ik vind oneindigheid namelijk ook erg fascinerend :)

Ik snap het niet echt maar is het soms net zoiets dat als je de klok stil zet dat ie 2x per dag de juiste tijd aan geeft?

In welke zin denk je dat alles oneindig is? Gemeten in ruimte of tijd? Of allebei?

Buiten het heelal bijvoorbeeld is er misschien niks, maar dat kunnen we ons niet voorstellen. Als we dood gaan is er volgens mij ook niets, daarom heeft men (denk ik) het fenomeen de hemel uitgevonden. Mensen kunnen niet begrijpen wat niks is. Alles wat we zien, doen, denken is aan ruimte en tijd gebonden. Als één van de 2 niet bestaat, wat dan?

Troost je, er zijn enorm veel mensen die zich hier de hele dag mee bezig houden. En je mag jezelf gelukkig noemen dat je een andere (naar mijn mening) reëele kijk op de wereld hebt!

Ik weet helaas niet wat helpt. In ieder geval ga er niet alleen over nadenken, filosofeer erover met vrienden! Het is interessant om te weten hoe anderen erover denken en of ze er überhaupt over denken. ;)

Grtz

Hier ben ik het wel mee eens.