Ik weet het niet meer....
 

Mijn vriend en ik gaan nu meer dan 2,5 jaar elkaar.
Alles ging goed tussen ons, zo nu en dan wat ruzie maar dat hoort erbij...
Sinds februari is er heel wat op ons afgekomen, en ik heb hier dus echt heel weinig met hem over kunnen praten stond er grotendeels alleen voor.
In maart hebben mensen voor mij een beslissing genomen ik was te zwak, te moe, en te laf om voor mezelf op te komen....

Nu kan ik hem niet aankijken zonder te denken waar was je???
Hij wilt nergens over praten, hij vind dat ik me aanstel.

Nu denk ik wat moet ik met hem ik walg van hem op sommige momenten.
Niet alleen van me vriend hoor!
Maar het lijkt wel of ik hem het hardst nodig heb en hij ook het hardst wegrend voor alles

Is dit denk jullie tijdelijk??

Eh.. Ik snap het denk ik niet helemaal. Dus ik weet het niet.

Hangt ervan af.. Is het altijd al zo geweest die al die tijd dat hij steeds wegrende voor jou/jullie problemen? Of is dat alleen de laatste tijd zo?

JAh sorry ik lees nu pas hoe dom ik het neer heb gezet :bloos:

Mijn vraag is eigenlijk of je door een bepaalde situatie je gevoelens kunnen blokeren voor iemand,
Dat je hem wel wilt uitschelden enz, maar aan de andere kant ook weer niet weet wat je zonder hem moet.

Jah sorry het is ook zo dubbel allemaal snap het zlef niet eens laat staan jullie.

die snap ik niet helemaal. Bedoel je dat andere mensen je 'zwart maakte' en je vriend het niet voor je opnam?
Of dat ie je niet steunde, toen je hem nodig had omdat je gekwetst was ofzo?

Praat je met hem daarover? Of is dit een frustratie aan jouw kant waar hij geen weet van heeft?

Nou als we problemen hadden was hij er wel gewoon voor me op zijn manier...
Hij is niet echt een prater en dat zal hij ook nooit worden.
Maar sinds 2 maanden is er gewoon zoveel verander en ik kan dus gewoon niet met me gevoelens bij iemand echt terecht...

En het doet me zo pijn als ik het er over wil hebben dat hij het afkapt, wegloopt enz....

Nou om het kort samentevatten:
Ik was zwanger, niemand wou me helpen en ik wou heel graag dit kindje een kans geven.
Hun hebben voor mij zeg maar besloten dat het niet kon enz...

Ik weet het ik was er zelf ook bij, alleen weet ik niet waarom ik niks heb gedaan....

Ik heb 17 maart een abortus gehad

oeh dit is best heftig allemaal! :(
Ik denk dat jij nu ook een soort verwerkingsproces doorgaat, ik bedoel; je zou deze situatie toch een plekje moeten geven. Maar he, wat weet ik ervan.
Ik denk dat het heel belangrijk is dat je hierover praat met je vriend, voor de verwerking hiervan. Dat jouw pijn ook erkend wordt in dit hele verhaal. Maar ik denk dat jouw vriend hier misschien ook wel mee zit. DIt is natuurlijk ook een hele gebeurtenis voor hem , en misschien weet hij ook niet hoe hiermee om te gaan.

Feit is dat het gebeurd is en jij veel gevoelens hieraan over hebt gehouden, en daar moet je met je vriend over praten. Communicatie is heeeel belangrijk op dit soort momenten, denk ik.
Hoe gaat je vriend hiermee om?

en sterkte, kan me niet voorstellen hoe dat moet zijn.

Bedankt voor je berichtje, ik denk ook wel dat hij het aan het verwerken is maar hij doet dat dan wel op een verdomd vreemde manier.
Op 2 maart hadden we besloten dat we het kindje ter wereld zouden laten komen zijn moeder enzo stonden achter ons.
Ik heb het 3 maart mijn ouders verteld en sinds mijn ouders met zijn moeder en mijn vriend hebben gepraat stonden ze opeens niet meer achter me en werd alles verder dood gezwegen.
Met andere woorden het probleem was voor hun opgelost en de rest moest ik zelf allemaal maar doen...
Het word door iedereen doodgezwegen...

Maar 1 ding vergeten ze hun wisten het pas vanaf 2-3 maart ik zelf al op 2 februarie.
Ik ben alleen naar de abortuskliniek geweest enz...
Had voor 3 maart een afspraak staan maar had me toen natuurlijk bedacht enz....
Ik heb dus voor mijn gevoel 2x gefaald....

wow, ik vind het echt knap van je hoe je hiermee omgaat.
En dat je het op eigen houtje hebt gedaan, is echt :eek:
Je hebt dit in je eentje gedaan, en eigenlijk meer tegen je wil in. vanwege je ouders, en daarna is de rest in een doofpot gestopt. Heb ik dat zo goed?

Ik zou denk ik zelf zo pissig zijn, dat mensen maar naar me moesten luisteren! Maarja, ik weet ook niet prc hoe de mensen zijn in je omgeving. Maar ik zou met mijn ouders willen praten, zeggen en benoemen hoe moeilijk je het hiermee hebt, en dat je het idee hebt er helemaal alleen voor te staan.

Hetzelfde geldt voor je vriend. Jullie moeten hier samen over praten, desnoods moet je het hem schreeuwend duidelijk maken, ( zo denk ik erover) Hij kan je nu niet zomaar laten stikken, hij was verantwoordelijk genoeg je zwanger te maken, laat hem dan ook zn verantwoordelijkheid nemen als vriend! Praat met elkaar, luister ook naar zijn pijn en gevoelens, en zeg dat je het zo niet langer aan kan zien, hoe jullie met elkaar omgaan.

Kom wat meer voor jezelf op!!! en je hebt alles behalve gefaald... Je hebt een zware keuze moeten maken, en je bent ook maar een mens. Dit is geen kwestie van goed doen of falen.

Wow meid! Dat is niet niks zeg!
Ik zou met je vriend gaan praten. Zeggen dat je er heel erg mee zit, gewoon alles vertellen wat je dwars zit..
Als hij niet wil luisteren, kan het vast zijn dat hij ook met heel veel dingen in zijn hoofd zit!
Heel erg veel sterkte meid!!
Knap van je!

Toch knap dat je dat allemaal in je uppie geregeld hebt. Damn, je zal je best eenzaam gevoeld hebben... Ergens vind ik het nogal klote van je vriend hij er zo mee omgaat, of hij nou pijn heeft of niet. Zoals ik het zie is abortus veel moeilijker voor een vrouw dan voor een man, omdat de vrouw het als iets veel wezenlijkers ervaart. Oké, ik heb er ook geen verstand van, maar het is ook maar mijn visie hierop. Een goed gesprek is hier wel op zijn plaats, en als je zo nodig moet schreeuwen, doe dat dan! Het is niet niets waar je alleen doorheen bent gegaan, en feitelijk had hij naast je moeten staan. Vind ik.

Dit neemt niet weg dat hij zich waarschijnlijk ook niet helemaal jofel voelt, dus probeer ook naar hem te luisteren.

Iig, sterkte hiermee!