Voor mijn engeltje
 

Lieve kleine hummel van me,

Waarom heb ik niet gevochten voor ons 2en?
Waarom heb ik niet je een kans kunnen en mogen geven?

Waarom is iedereen je al bijna weer vergeten?
Maar ik zal je nooit vergeten,
Hoe je groeide diep in mij,
En hoe ik van je kon genieten.

Met het idee dat ik ook afscheid van je moest nemen.
Ik dacht een leven met jou,
wordt een leven met heel veel pech.
Geen steun, geen begrip.
Ik zou een ongewenst kind op de wereld zetten

Maar ik weet nu een leven zonder jou,
is een nog grotere lijdensweg.

Ik vind dit best wel cliché. Ik denk wel dat je hier je gevoel ingestopt hebt maar je had het misschien veel beter kunnen uitwerken.

Ik heb dit al heel vaak gelezen :bloos:.

Als je dit zelf hebt meegemaakt, raad ik je aan in het vervolg het gedichtentopic op het subforum psychologie te bezoeken. Daar gaan ze namelijk in op situaties rond de gedichten heen, hier gaan we alleen in op het gedicht zelf. :)

En je gedicht zelf is inderdaad nogal cliché. Het is allemaal zo expliciet verwoord - ik heb het idee dat je de lezer onderschat. Je zou in het vervolg kunnen proberen alles wat minder 'direct' te verwoorden; gebruik te maken van omschrijvingen, metaforen.

En ik vind je topictitel ook niet echt briljant, en cijfers in een gedicht al helemaal (n). :o