Scholieren.com forum - Een bericht van bovenaf

Grote, vormeloze, witte watten met een toefje slagroom bedekken een miniatuur van groen en bruin. En een weg. Een eindeloze weg die mijn gedachten prikkelt tot in het oneindige. Maar ook jij zult nu klein zijn. Wie weet zal mijn weg jou ooit bereiken. Kleine, glimmende puntjes zwermen er rond als een zwerm muggen rond een schemerlamp. Wie weet zijn al deze glimmende puntjes op weg naar jou... Onnoemelijke vormen neem jij aan in mijn gedachten. Ik vervloek je. Ik veracht je. Ik houd van je. Ik mis je.

Hier zal niemand mij zien. Zorgvuldig in elkaar gedoken, kijk ik omlaag. Dat zijn vast Duitsers, of misschien toeristen. Whatever, eens zal jij ook op mij neerkijken; mij vervloeken, verachten en misschien zelfs slaan. En dan is er nog altijd dat houden van... Het verlaat met het grootste gemak mijn lippen. Ik zal gezien worden, maar eenieder die mij nu aanschouwt, zit in hetzelfde schuitje. Hetzelfde schip, dat met een grote vaart ook Polen overwint. Can yeleği koltuğunuzun altindadir. Ook zonder reddingsvest overleven wij. Pas als wij elkaar overleefd hebben, kunnen wij de wereld overleven. Het lot drijft ons naar elkaar.

Maar de kudde schapen onder mij wordt uit elkaar gedreven. Kille zandvlakten bereiken mijn oog. Wil ik wel zijn waar ik heen zal gaan? Zand blijkt sneeuw te zijn. Koud, nat, liefdeloos maar vol fantasie bedekt zij gebieden die om een reden verborgen horen te blijven voor het alziend oog. Ik bevind mij tussen de goden en de bergen; ver weg van jou. Maar toch doet het me niets. Ondanks onze gevoelens heb ik altijd geweten dat wij ver van elkaar staan, lopen, zitten. – Please fasten your seatbelts –. Witte watten verdwijnen boven mijn oren. Het eind van de reis is het begin van een nieuwe; zwaarder dan ooit tevoren. Een reis die een langzaam leerproces zal beslaan, maar vooral een reis van vergeten.