Lentekriebels?
 

Ik weet niet zeker of het nou bij letteren moet, of bij dansen op papier. Maar aangezien het vanuit mijn oogpunt geen gedicht is, doe ik het maar hier.

Als ik mijn ogen dicht doe.
Fantaseer ik over een mooie ochtend.
Zo eentje als vandaag.
De zon valt door het raam op mijn gezicht.
Ze wekt me. Wakker met een glimlach.
Ik lig onder mijn eigen donzen dekbed.
Beneden hoor ik gerommel in de keuken.
Luister naar hoe jij met de kat praat.
Ik giechel, wat een aap ben je toch ook af en toe.
Maar wel mijn aap.
In mijn huis, in mijn keuken.
Ik loop langzaam de trap af en loop naar je toe.
Je glimlacht naar me.
We zeggen niks.
Ik kom dicht bij je staan en kus je zachtjes.
Mijn handen door je haar.
Jouw linker hand houd mijn gezicht vast.
Ik sluit mijn ogen.
Jij kust mijn neus, mijn voorhoofd.
Je pakt me vast. Ik leg mijn hoofd op jouw borst.
Ik hoor je hart kloppen.
Je kriebelt door mijn haar en zegt niets.
De stilte. Ik geniet van de stilte.
We begrijpen elkaar totaal, zonder woorden.
Dat is wat ik wil.
Zo’n liefde moet toch geweldig zijn?

Je voelde je toch te goed voor Letteren?

Doet dat ertoe?

Dit is idd zo'n twijfelgeval, het is niet echt een verhaal, maar ook niet echt een gedicht. Het beeld dat je schetst vind ik wel heel fijntjes, echt een typisch mooie zomer/lenteochtend idee.
Echt origineel vind ik het niet. Ook je woordgebruik is niet bijzonder, maar al met al is het wel aardig :)

Is dit geen proza? Je stuk doet me verlangen naar een lentedag. Daarmee bedoel ik met rosé, zon en mooie woorden elkaar lief de ogen in kijken. Daar houd ik wel van.

Voor het kussen toch wel de tanden gepoetst?

Jouw linkerhand één woord houdt mijn gezicht vast.

Luister naar hoe jij met de kat praat.
Luister ik, klinkt mooier.

Standaardtaal in het algemeen dus daarom vind ik het niet zo boeiend.