De weervrouw in de tram
 

Ze huilde. Hard en onverstoorbaar. Het viel me op dat ik werkelijk nog nooit iemand zo hartverscheurend heb zien huilen. Janken was het niet, het waren tranen met gratie. Tranen van verdriet wat je nooit ziet. Zal zien ook, want dat donkere hoekje mag niemand zien. Het is een geheimpje wat rondzweeft als een pluizig bolletje van een paardebloem. Ik draaf door.

Ze huilde best hard en niet te zuinig. Liet haar regen vloeien, het leek wel herfst op haar wangen. Ik kende haar niet maar ik ging naar haar zitten en voelde herkenning. ‘Gaat het om jezelf?’ Ze vertelde me dat mijn vermoeden klopte en waar ik me in hemelsnaam mee bemoeide. Ik vertelde haar dat ik ook niet gelukkig was vroeger. Daarna kwam de grote regenbui, maar ik wist na die bui is het eventjes op.

Niet blij, alles behalve niet tevreden. Ze hield ervan zich negatief in te stellen. Genoot weldadig van een depressieve bui. Ik herkende vroeger, en vertelde haar honderduit. De weersvoorspelling op haar gezicht werd beter toen zij wist dat zij er niet alleen uit kom komen. Alles was zij nodig was een duw. Wel de goede richting in – zij was erop uit zichzelf pijn te doen- en haar armen zijn nu genezen.

Liefs.

Je moet beter op de vergelijkingen letten die je wilt maken. Als het 'regent' op het gezicht van de vrouw is dat dus geen 'weersvoorspelling', maar het 'weer' zelf. Verder zitten er nog wat taalfoutjes in.

Ik heb beter van je gelezen, dat om te beginnen. Verder heeft Broeder daar wel een punt, de vergelijking loopt een beetje scheef, dus misschien dat je die wat beter moet uitwerken. Verder is je schrijfstijl als altijd netjes, dus geen problemen daar. Het idee is ook (Y), maar zoals ik al zei, nog ff iets beter uitwerken.

Ciao bella...