Hoe gaan we om met pijn?
 

Hallo,

Ik zou graag willen weten hoe jullie omgaan met leed, hoe jullie omgaan met verdriet dus?

Wat doen jullie ertegen, is het draagbaar, weten jullie "hulpmiddelen" om het beter draagbaar te maken..

Hoi mirt

Ik zal ten eerste je poll even weghalen, die voegt niets toe.

Uhm, psychische pijn dus. Tja, verschillende mensen hebben verschillende strategieën om ermee om te gaan. De één stopt het weg, de ander vindt een uitlaatklep, weer een ander verplaatst zijn problemen naar andere situaties. Lees hiervoor de verdedigingsmechanismen van Freud eens door; voor een groot deel achterhaald, maar er zit zeker een kern van waarheid in. :)

Persoonlijk heb ik de neiging eerst te gaan internaliseren, als blijkt dat het dan niet over gaat ga ik praten, oplossingen zoeken in de buitenwereld en dingen verwerken.

Ik denk dat je verdriet het beste kan verwerken door er met geliefden over te praten, zoals vrienden en familie. Het is iets wat na een tijd slijt in je hart, maar het doet wel pijn. Je moet het leren een plekje te geven, en dat gaat denk ik het beste om aan de mooie herrineringen te denken, erover na te denken en erover te praten, niet alleen negatief denken.
Er is nu bijv. ook een mogelijkheid dat je een begrafenis van iemand op dvd kunt maken, dat kan sommigen ook helpen bij het verwerken, mij persoonlijk zou dat niet kunnen helpen.
Dag schatjee

Zouden jullie bijvoorbeeld ook zelfmoord kunnen plegen of in je polsen kunnen snijden? Of blijft het vooral bij praten?

Helpt het voor jullie ook als je gedichten schrijft of iets anders schrijft dat de pijn minder wordt? En dat er beter mee valt te leven?

Hebben jullie ook al in jullie omgeving extreme dingen mee gemaakt wat mensen deden om van de pijn af te komen of voor pijnvermindering?

Zelf heb ik het ervaren dat het helpt om alles op te schrijven. Verder praat ik af en toe met vrienden over bepaalde dingen en de rest houd ik voor me.

Maar ik heb zelf nooit wat extreems meegemaakt.

Over zelfbeschadiging: het mag vermeld worden, maar er mag verder niet op ingegaan worden. :)


Am was ooit een uitlaatklep, daar ben ik maar snel mee gestopt.

ik schrijf/schreef zelf wel veel gedichten om alles een beetje op orde te krijgen..
maar deed ook andere dingen om de psychisch pijn te 'verlichten'

meestal krop ik alles op, er is een vriendin die ik wel wat dingen vertel maar de rest weten vrij weinig mensen.
ben dus niet echt een prater..

Ik zelf moet eigenlijk vooral huilen, maar niet waar andere mensen bij zijn.
Het helpt voor mij heel erg veel om muziek te luisteren, lekker in mijn bed te liggen enz.
Ik praat meestal niet met andere mensen over problemen enz. En als ik dat wel doe zou ik nooit gaan huilen (heb ik iig nog nooit meegemaakt), en merk je meestal ook niet aan mij hoe ik me echt voel.
Meestal word ik wel stiller, maar ik laat dus niet merken dat er iets aan de hand is.
Ik zou het wel fijn vinden als ik ooit bij iemand echt mijn gevoelens kan uiten, lekker uithuilen enzo. Maar zelfs bij mijn beste vrienden kan ik dat (nog) niet.

Als ik me rot voel, probeer ik de oorzaken te benoemen en het gevoel te omschrijven, ook naar anderen toe, zodat ik en dus ook anderen weten wat ze aan me hebben. Meestal neem ik in zo'n periode ook een of andere bezigheid aan waar ik helemaal in op kan gaan. Dat laatste gaat niet echt bewust, dat zal wel een soort zelfverdediging zijn ofzo. :P Anyway, vanaf dan is het "draaglijk" en is het vanaf dan wachten op de een of andere gebeurtenis die de pijn verzacht, relativeert, oplost of op een andere manier wegneemt. Dat mag echt van alles zijn, een gesprekje met een vage klant, een goed getimed nummer op de radio of het liefste meisje ter wereld.

Wegstoppen/proberen te vergeten en gewoon verdergaan.. niet dat dat de beste oplossing ofzo, maar ik kan het niet anders. Ik heb nu zo'n periode dat het psychisch allemaal wel rustig is, maar ergens denk ik wel dat het nog eens terug gaat komen. (Moeder is een aantal jaren geleden overleden)

Die pijn zie ik als een teken dat ik leef, ik wentel me erin, zoete pijn dus.

Een hoop gehuil en een hoop gepraat, daar komt het op neer. Zo veel mogelijk afleiding zoeken. (Filosofische) hulpboeken van mijn moeder doorstruinen. Af en toe eens iets vreselijk raars of doms doen. Ik heb geen idee, ik weet zelf ook niet hoe ik er nou mee om moet gaan. In het verleden duurde het allemaal niet zo lang en hoefde ik eigenlijk nooit om te leren gaan met pijn - na een nacht slapen was het vrijwel altijd voorbij.

Ik wordt zelf vaak stiller en trek me terug. Vaak krop ik het allemaal op van binnen en houd ik het voor mezelf. Ik probeer afleiding te zoeken, maar dat helpt meestal niet. Probeer het te vergeten en door te gaan, maar dat maakt het vaak alleen nog maar zwaarder. Dan wordt het op een gegeven moment zoveel dat ik het er niet meer uit kan laten, en dan krijg ik ontzettende huilbuien. Vaak helpt het me dan om mijn gevoelens op te schrijven, of te schilderen/dichten. Gelukkig besef ik me (meestal net voor ik ontplof) nog wel dat ik op een gegeven moment gewoon met iemand MOET gaan praten, want dat helpt wel altijd heel erg. Maar ik uit mijn pijn/verdriet/machteloosheid en dat soort emoties/gevoelens ook in eten/niet eten, in am en gebruik van verdovende middelen.

oja en ik heb ook wel eens agressie-aanvallen, soms kan ik wel opeens doorslaan

Ik ben nogal verschillend daarin.
De ergste dingen krop ik op en soms ga ik erover schrijven. Maar meestal als het heeel erg is, kan ik niets anders schrijven dan 'ik voel me kut' of iets van die strekking, dan kan ik het gewoon niet verwoorden. Soms ga ik erover praten met een paar goeie vrienden van me, maar meestal hou ik het voor mezelf.
Soms komen er wel dingen in me op weet je wel, maar ik heb nog nooit iets gedaan ofzo en ik hoop ook dat het nooit zover zal komen.

Ik krop het heel erg op. En ik wil het dan eigenlijk vertellen, maar toch weer niet om... slechte ervaringen. (En ja, ik vind dat ik er teveel over zeur, maar ik werk eraan. :o)
Schrijven helpt ook voor mij. En dan geen verhalen, maar gewoon opschrijven. En dan ook niet opschrijven hoe je je voelt, maar wat er is, hoe ik me daarover voel en dan beredeneren hoe ik me daar beter tegenover zou kunnen opstellen.
Alleen opschrijven hoe verschrikkelijk je je wel niet voelt werkt niet.

Tekenen help ook. Ik voel me echt heel fijn als ik mijn gevoel in een tekening heb weten over te brengen.

Verder nu kan ik redelijk praten over mijn pijn, soms. Als het diep zit komt niemand er bij, dat is altijd al zo geweest. "Oppervlakkige" dingen die mij pijn doen, komen er wel vrij snel uit. Of door gehuil, of door chagrijnig gedrag of door praten.

Muziek luisteren en janken:o

Mentaal gezien beat ik mezelf up (ik weet even het Nederlandse equivalent niet), en er is altijd een soort van mantra in mijn hoofd van: "Dat heb je verdiend, want je bent gestoord/gek/dik/abnormaal/lelijk/dom, etc." Lichamelijk gezien wil ik mezelf ook nog wel eens kwetsen, zoals het aanbrengen van blauwe plekken. Ik heb ook wel eens met een naald gekrast, maar dat is minder mooi dan die donkere blauwe plekken, zeg maar.

Maar zo ga ik dus met mijn pijn om. Ik ben altijd al een binnenvetter geweest - dat is zo vanwege mijn karakter en vanwege ervaringen in mijn jeugd. Ik ben me ervan bewust dat ik mijn emoties kennelijk niet op de normale manier kan uiten (huilen kan ik bijvoorbeeld ook heel moeilijk) en er dus meer extremere manieren voor zoek. Maar dat kan me op dit punt eerlijk gezegd helemaal niks meer schelen.

Als er iets gebeurd is accepteer ik dat het is gebeurd zoals het is gebeurd en dan ga ik verder met waar ik mee bezig was. Als er iets aan het gebeuren is en ik kan er wat aan doen dan doe ik dat, als dat niet kan ga ik me er ook niet langdurig kut over voelen. Ik sla ook wel eens met m'n vuisten tegen een muur want muren dragen altijd schuld.

Ik prop het gewoon weg en luister heel veel muziek. Maar effectief is het niet. :nono: Ik kan mentale dingen gewoon heel slecht verwerken. En praat er ook met niemand erover want ik wil niemand opzadelen met mijn problemen. :)

ik probeer elk negatief iets te vervangen door iets minder negatiefs/het liefste iets positiefs..
Maar dit lukt slechts met kleine dingen, sommige dingen zijn nu eenmaal niet positief.Ik weet dat ik zou moeten praten met mensen maar dat kan ik niet, als het wel lukt, is het meestal een grote stap vooruit. Verder schrijf ik erover, in gedichten of verhaal, en luister ik veel muziek om rustig/vrolijk te worden. Flink sporten wil ook wel eens helpen om alles eruit te gooien.

Ik vind schrijven (van gedichten) wel heel fijn, muziekluisteren, huilen slapen of gewoon opkroppen :o

Ik krop alles op.
Doe ook altijd net of er niks aan de hand is.
En soms moet ik dana ltijd even ergs op slaan en dan is het weer goed :)

Ik krop ook alles op en laat niets merken en dan word ik een lopend tijdbommetje dat steeds sneller gaat tikken, want ik probeer er wel over te praten maar ik kan het gewoon niet

Meestal schrijf ik alles op. Sommige dingen probeer ik op dat moment te accepteren, maar dat lukt niet altijd. Ik weet niet of ik het opkrop, ik praat er soms met anderen over. Verder ga ik dan veel naar muziek luisteren en een stuk lopen of ik ga tekenen. Soms kan ik ergens zo diep op ingaan dat ik even nergens last van heb.
En leed is in principe wel draagbaar voor mij. Ik ben gewoon blij dat ik leef en ook mag leven. Er zijn ook hele goede en leuke dingen, als ik daaraan blijf denken wordt het leed automatisch minder. Uiteindelijk slijt het ook wel.

Oplossen. Werkt in 90% van de gevallen.

En zo niet, wegstoppen.
Of afreageren, dmv muziek, roken en zuipen.

Goed? Nee.
Effectief? Zeker.

Ik zou nooit geen zelfmoord kunnen plegen, hoe dicht ik ook bij het randje zat. Toen ik goed depressief was praatte ik er ook niet over, ik sneed niet of wat dan ook, ik sloot me alleen maar op in mijn kamer en bonkte heel hard met mijn hoofd tegen de muur.

en als ik me kut voel omdat ik "ruzie" heb met een persoon schrijf ik diegene een brief en zet daarin ALLES wat ik aan die persoon kwijt wil. Werkt bij mij heel goed :)

Ik ben ook wel een binnenvetter, al leer ik wel steeds meer om er over te praten. Ik schrijf veel, dus als ik niet lekker in m'n vel zit, doe ik dat ook wel. Tekenen is ook fijn en idd, muziek luisteren.

Maar tis lang geleden dat ik me echt heel erg klote voelde :)

Toen ik een overmatige hoeveelheid liefdesverdriet had, deed ik altijd alsof er niets was, maar als ik dan dronken werd ging ik heel erg hard huilen. Geen goede aanpak.

Binnenvetter ook, eerst besprak ik het altijd met een hele goede vriendin. Uren kletsen, schrijven en muziek luisteren helpen ook. Nu niet meer, ik begin nog meer een binnenvetter te worden. Dan op een gegeven moment 'ontplof' ik, dan kan ik er met sommige mensen wel over praten.

Kunnen jullie ook goed tegen pijn? Ik bedoel of jullie zeg maar veel aan kunnen voordat je je was depressief gaat voelen of kan je ook al van kleinere dingen wat down gaan voelen?

Heeft er ook al iemand van jullie professionele hulp gezocht? Zoals praten met een psychologe of op school naar het zorgteam?

Zijn er ook mensen die hoop uitputten uit hun godsdienst?

En al heel veel bedankt voor jullie reacties!!

Wel, ik ga er niet mee om, in de meeste gevallen.

Ik heb geen idee of ik goed tegen pijn kan - over het algemeen is het me bespaard gebleven. Sinds anderhalve maand is het uit met m'n vriend (nja, ex dus) en dat is het ergste wat me ooit is overkomen, emotioneel gezien dan. (En ja, daar zou ik in principe gelukkig mee moeten zijn ;)). Van de kleinere dingen word ik dus niet bepaald snel down; over het algemeen ben ik een van die mensen die nergens echt moeite mee heeft, die nooit echt grote dips heeft.

Maar god, ik zit nog te dicht op de ellende nu om te kunnen zeggen of ik goed bezig ben of niet, of ik nu op een goede manier met pijn omga. Normaal gesproken ga ik slapen en dan is het de volgende dag wel over. Nu ga ik slapen en word ik wakker en is het er nog steeds. Ik ben eigenlijk helemaal niet zo aan het omgaan met de pijn, ik ben alleen maar aan het wachten tot het voorbij is.... :\

Professionele hulp gezocht heb ik nooit, en ik heb geen godsdienst waar ik hoop uit kan putten.

Heel, heel, heel ver weg stoppen :) (y)

dat, en muziek wilt ook nog wel eens helpen.

Klinkt misschien wat tegenstrijdig (mijn bewustzijnsniveau is wat laag de laatste tijd) maar als ik me slecht voel zet ik Metallica hard aan en ga ik keihard trainen om daarna een koude douche te nemen en soms te mediteren om de balans weer op te maken.

Verder is lijden onlosmakelijk met het leven verbonden... Acceptatie van dat lijden scheelt al een hele hoop.

Toch kan ik mij door kleine dingen inderdaad erg down voelen. Heeft nog te maken met drie jaar depressie... (vorig jaar langzaam over gegaan) Heb in die tijd mijn wereldbeeld nogal vernield.

Hoewel ik weet dat het boeddhisme me enorm kan helpen domineert verwarring nog vaak mijn levensvisie. Heldere momenten wisselen zich af met pure frustratie.

Gek eigenlijk, het boeddhisme wijst direct naar de wortel van het lijden. Waarom we verdriet hebben, waarom we ons niet compleet voelen enz. Ik denk dat ik het gewoon niet meer snap.

Ego (onderscheidend denken) = lijden.

Succes met de omgang ervan iedereen...

groet,

Chris

Ligt eraan hoe rot ik me voel hoe ik ermee omga. Als het niet zo erg is kan ik erover schrijven of ik maak een tekening, soms begin ik ook domweg wat op papier te krassen. Als het erger is klap ik volledig dicht en krop ik het op, waardoor ik erg chagarijnig word. Dat gaat dan meestal net zo lang door tot ik uit frustratie een woede-aanval krijg of am. Dat laatste liever niet want daar voel ik me uiteindelijk alleen maar slechter door, ook al komt de klap later pas. Daar moet ik mezelf vooral de laatste tijd vaak aan herinneren. Met de muziek meeblèren werkt ook vaak goed. Bij voorkeur metallica (y)

De eerste weken nadat er iets ergs gebeurd is heb ik dat maar half door, ik ga dan op de automatische piloot, zodat ik dan andere mensen die ermee te maken hebben tot steun kan zijn. Als het allemaal een beetje over is ga ik er soms langzaam over na denken, soms ook niet, maar praat er vrijwel nooit met iemand over. Zo nu en dan stort ik toch in, en dan ben ik echt niet te genieten. Meestal als ik me zo voel laat ik eerst even aan iemand weten dat het weer eens zover is, en dat ze zich geen zorgen hoeven te maken. Daarna sluit ik me vaak op, of ik ga juist naar buiten, ik communiceer met niemand, en luister 24/7 muziek, en denk heel veel na. Ook uit ik me dan door heel veel te eten, of juist niet, am, schijven, tekenen, scheeuwen, stil voor me uit staren, dingen kapot maken, plaatjes knippen, en gewoon heel veel huilen. Na een paar dagen is het dan weer over, en dan leef ik weer verder tot ik weer instort, hetgeen de laatste tijd te vaak voorkomt.

Soms zoek ik dan ook juist wel mn vrienden, of andere mensen op, om heel erg hyper en gek te gaan doen, verdovende middelen te gebruiken, en als ik dan erg ver heen ben wil ik nog weleens in huilen uitbarsten.

Maar dit laatste doe ik dus bijna nooit omdat ik niet vanmezelf weet hoe ik op zulke momenten op dingen reageer, en ik vind het lullig als ik ineens heel boos zou worden op lieve mensen, gewoon omdat ik rete-gefrustreerd ben. Ik ben dan liever helemaal alleen, zodat ik niemand anders pijn kan doen.

Dat is precies de manier waarop ik dat ook doe :)
Behalve verdovende middelen, die gebruik ik dus nooit :o

Muziek schijnt een enorme favoriet te zijn. Maar hebben jullie het dan over harde, tamelijk agressieve muziek om alles af te reageren omdat je dat misschien zelf niet echt kunt. :mad:

OF

Vrolijke/ontroerende muziek die je dan.. eh.. tjsa gewoon opvrolijkt. Zo van, alles komt goed, dont worry be happy en dergelijke. Of erger je je daar alleen maar aan omdat je je juist helemaal niet happy voelt?

Dat verschilt bij mij elke keer, maar meestal keihard dream theater ofzo :)

Met mijn vrienden een biertje pakken.
En mijn vrienden doen andersom hetzelfde. (y)

echt precies hetzelfde...

*toevoeging* soms kan ik er erg boos om worden en wil ik het liefst schreeuwen (nu eigenlijk niet meer), als ik alleen thuis ben dan doe ik dat ook...dan merk ik ook dat het erg oplucht...

ik juist ontroerende muziek...klinkt misschien raar, maar et huilen wordt er dan meer, wat goed voelt...soms word k er ook juist rustig van...