Materialisme combineren met .....
 

excuses voor die .... in de titel. Ik kan er geen goed pakkend woord voor bedenken die de hele betekenis dekt.

Mijn "probleem" komt hierop neer:

1. Met materialisme bedoel ik nu: het willen hebben van geld, macht, status (ieder in bepaalde mate afhankelijk van ieders eigen behoefte)

2. Tegelijk wil je kunnen zeggen, ik ben niet materialistisch, want ik kan best zonder een mp3 speler, t.v., computer, etc. "het kan wat mij betreft me allemaal gestolen worden".
In zekere zin voel ik me ook zo; ik ben dakloos geweest, ik kan in principe met niks leven, dat weet ik nu.

3. Maar dan voel ik me schuldig over m'n uitspraak. De uitspraak: het boeit me niet als mn mp3speler kapot is", vind ik dan weer erg verwaand, alsof alles een vervangbaar product is. Ik zie dan gelijk Paris Hilton voor me die bijvoorbeeld een auto in de prak rijdt en lachend zegt: gelukkig zijn mn nagels niet beschadigd (ofzoiets)

4. Ik waardeer mijn spullen enorm, van tas tot laptop en ik voel me rot als dat kapot zou zijn. Ik ben in zekere zin dus wel emotioneel afhankelijk van materiele dingen.

Ik vind dit nogal tegenstrijdig van mezelf, hoe kan ik een balans vinden tussen dit materialisme en het "vrij zijn van materialisme"?(als iemand een beter woord vind voor dat laatste hou ik me aanbevolen)

Heeft iemand dit gevoel wel eens???

Nouja, ik snap je gevoel wel. Het is ook herkenbaar, maar ik vind het niet verkeerd. Stel dat je mp3 speler kapot zou gaan, dat is vervelend, maargoed, het is idd te vervangen. En daar ben je je bewust van, dus zal jij je er ook niet zo druk om maken. Maar b.v, je zou je auto in de prak rijden, dan denk ik dat jij toch eerder baalt van het feit dat je auto defect is, dan dat je nagels gebroken kunnen zijn, toch? En iedereen wil geld, macht en status, alleen is dit in ieder zijn/haar geval weer anders ingedeeld. De een wil meer macht en de ander hecht weer meer waarde aan geld of materie. Zolang dit jou (sociale) leven niet belemmerd is er naar mijn inzien geen probleem, maar is het gewoon een kwestie van menselijke verlangens.

Ik begrijp je probleem niet zo. Materialisme is maar een woord. Een manier om mensen te categoriseren binnen zwart/wit-kaderen. Fanatieke anti-materialisten vergeten nogal eens dat ook materialisten(zoals ik, bijvoorbeeld) geen 1-dimensionale slaven van hun eigen hebzucht zijn. Materialisten hechten ook waarde aan immateriale zaken. Het kan allemaal heel goed samengaan, dus je hoeft niet op zoek te gaan naar een balans of iets dergelijks. Doe gewoon wat je goeddunkt, aangzien je echt door niemand kunt laten vertellen in welke mate jij afhankelijk bent van je hebzucht.

Ja, ik zou ook balen als de spullen die ik heb kapot gaan of ik ze kwijt raak.
Dan ben je niet persee materalistisch maar juist dankbaar dat je ze hebt. Zo moet je het denk ik ook gewoon bekijken.
Je zou 'makkelijk' zonder kunnen, maar omdat je die spullen hebt moet je er gewoon blij en dankbaar om zijn.

Natuurlijk baal je als je iets kwijt raakt. Spullen zijn je dierbaar, omdat je er een fijn gevoel aan overhoudt. Bijvoorbeeld je favoriete muziek op je mp3-speler. Da is niet materialistisch, vind ik.

Ik denk dat materialisme meer iets te maken heeft met: het willen hebben van artikelen, alleen maar om ze te hebben. Ookal gebruik je het vervolgens nauwelijks. Kicken op dure nieuwe gadgets, veel geld en de aandacht die daarbij hoort.

Iedereen vindt het vervelend als iets kapot gaat. Dat is maar goed ook, want zou je er om lachen dan zou je er niet zuinig op zijn ook. Zuinig zijn op wat je hebt is denk ik wel een goede eigenschap.

Ok :) het wordt me allemaal wat duidelijker, kennelijk heb ik een afwijkend beeld ontwikkeld van de inhoud van materialisme.

Maar houdt het dus dan in dat materialisme gelijk staat aan het willen hebben van dingen, puur voor de heb en er geen emotionele waarde aan hechten? Ik vind zelf dat dat toch genuanceerder mag.

Het willen van luxe spullen zoals een mp3speler, dure merkkleding, je waardeert het enorm maar het is niet je eerste levensbehoefte (je kan namelijk ook voor goedkopere alternatieven kiezen). Is dat dan materialisme of is dat gewoon "genieten van het leven"?

Hoe moeten we dan het willen van status, macht, geld typeren? Als pure ambitie? Een innerlijke drive om te overleven? Of is komt het meer door de omgeving (externe factoren zoals ouders, vrienden) die ons dwingt om dit te willen?


Ik ben niet op zoek naar hét antwoord ofzo, maar het is erg interessant om de opvattingen van anderen te lezen en daarmee je eigen opvattingen te verruimen dan wel te herzien. :)

Ik ben op veel dingen die ik zelf heb betaald of waar ik echt voor gespaard en gewerkt heb vaak wel veel trotser dan andere dingen. Dan baal ik ook veel meer als ze kapot gaan, maar op alles ben ik wel zuinig.

Mensen denken vooral aan wat ze zouden kunnen hebben en kunnen bereiken. Dat niet krijgen kan leiden tot teleurstellingen, maar je gaat er niet dood aan.

je gevoel is goed te begrijpen; ik herken wel dingen in die je zegt.
Probeer het van een andere kant te bekijken: je bent min of meer emotioneel gehecht aan de dingen die je hebt; ze hebben dus een bepaalde waarde voor je. En daar is niets mis mee :).

Balen om een kapotte mp3-speler is niet meer dan normaal. Als je hem dan weg zou gooien met een glimlach "ach, ik kan ook zonder" is, in mijn ogen, eerder vreemd. Je hecht aan de spullen waarde, niets mis mee! (zolang je binnen het normale blijft, zodra jij ooit je auto in de prak rijdt en over je eigen nagels begint, is het natuurlijk een ander verhaal ;) )

Het is opvallend dat je dit als probleem ziet. Het is maar hoe je er naar kijkt. Ten eerste zijn het jouw spullen, en jij mag daarmee doen en vinden wat je wilt. Ten tweede kun je je afvragen wat voor soort mensen het zijn die iemand verwaand vinden omdat die persoon niet rouwt om het verlies van een mp3-speler. Verder zijn er hele volksstammen die ernaar streven om zo naar materiaal te kijken. Den bijvoorbeeld aan boeddhisten - zij vinden het nastrevenswaardig om je niet te hechten aan (onder meer) materiele zaken, en toch tegelijkertijd te genieten van de dingen die je hebt. Bij het verlies van een ding, vind ik het bewonderenswaardig.

Klopt, het niet krijgen leidt tot teleurstelling en niet tot de eventuele dood, het gaat me nu voornamelijk om het verliezen van iets en hoe je daarmee omgaat. In mijn ogen zijn het meestal de verwaande types die zich niet bekommeren om het verlies (en juist meer zorgen maken over het verwerven van spullen).

Ja, dat vind ik idd ook vreemd ;), maar ik moet toegeven dat als iets kapot is dat ik ook kan zeggen: ach, ik kan ook zonder. maar dan wel zonder de glimlach want ik baal er wel van.
Aan de andere kant kan ik ook iets wat niet kapot is (al dan niet met een glimlach) wegdoen omdat ik weet dat ik ook zonder kan. Concreet voorbeeld: toen ik dakloos geraakte, heb ik al mijn "luxe" spullen (dus alles behalve kleren en tandenborstel) weggedaan. Dat was niet moeilijk. Het moeilijkste was juist de dingen weg moeten doen waar ik me emotioneel aan gehecht was (zoals strikt persoonlijke dingen)

Alluman: Klopt, het zijn mijn spullen en ik mag ermee doen/ervan vinden wat ik wil, dat is het probleem ook niet (al kan ik niet ontkennen dat ik nog steeds niet de vinger op de zere plek weet te leggen) Het gaat me meer om het gevoel van enerzijds er emotioneel aan gebonden zijn en anderzijds juist helemaal niet aan gebonden zijn. Sluiten deze elkaar uit? Of kan het ook samengaan? Jij verwijst naar de boeddhisten.

Dus mensen zoals ik? Ik vind iemand verwaand als diegene niet rouwt om het verlies van een mp3speler. Maar aan de andere kant vind ik het ook getuigen van onafhankelijk zijn van materiele dingen (dit is dan wel weer afhankelijk van de motieven van zo'n persoon) waarom rouwt deze niet: omdat het hem geen reet kan schelen want hij koopt toch zo weer een nieuwe of omdat hij weet dat materiele dingen vergankelijk zijn en dat geluk daar niet van afhangt?


Je raakt de kern van mijn probleem, ik probeer namelijk me niet te hechten aan materiele zaken, en toch te genieten van juist deze materiele zaken. Maakt dit mij een boeddhist? Hoe zouden boeddhisten dat doen? Ik heb juist het beeld van ze dat ze elke vorm van materialisme afzweren , dat is niet mijn intentie - ik wil ook niet leven als Diogenes van Sinope, dat is wel een heel extreem geval- want in de wereld waar wij (nou ja, ik althans) in leven is het verwerven van materiele zaken zoals geld en spullen (alsmede status, macht, carriere) bijna niet meer weg te denken, ik wijs het daarom ook niet af. Maar toch voel ik me daardoor een materialist.

Erg lange reactie maar hopelijk wil iemand de discussie/gedachtengang nog voortzetten :)

Ik voel me schuldig als ik bijvoorbeeld zeg 'Ik vind mijn mp3 speler lelijk' maar zo'n ding heeft uiteraard geen gevoel. :confused:

Zal wel iets anders zijn.

Ik geef eerlijk toe dat ik een materialist ben, want dan ben ik in ieder geval géén hypocriet :D
Ik hóu van mijn spullen en ik vind het heel erg als iets daarvan kapot zou gaan. Ik hóu van mijn boeken, mijn cd's, mijn kleding, mijn sieraden en al mijn kleine hebbedingetjes. Dus?

Ik kan mij zo irriteren aan van die Spartaanse anti-materialisten die allemaal hard zitten te verkondigen dat materialisme absoluut iets slechts is en dat mensen die materialistisch zijn slechts in beslag worden genomen door het hebben van dure spullen.
Waar het volgens hun dus op neerkomt is dat als ik een i-pod wil of een mooi shirtje bij de Esprit, ik opeens een nare trut ben die niet in staat zou zijn van haar familie te houden? Want ik zou ál mijn spullen in één veeg wegdoen als het mijn familie betreft. Maar verder ben ik wel gewoon heel gelukkig als ik iets nieuws koop (van mijn eigen, met hard werken verdiende geld), want hiermee beloon ik mijzelf voor de noeste arbeid die ik heb verricht.

Het punt is dat bij materialisme mensen zich inderdaad al gauw Paris Hilton voorstellen. En dat is belachelijk. Bij Paris Hilton stel ik mij namelijk een verwende parasiet voor en geen 'materialist'. Paris moet eens leren niet te pronken met haar pappie's (of opa's ?) centjes en eens niet met andermans veren te zwaaien.

Iemand mag naar mijn mening best houden van mooie spulletjes en het hebben daarvan nastreven. Wat zou daar in vredesnaam mis mee kunnen zijn? Elk mens wil macht, status en erkenning. Elk mens wil comfort en gemak. Hoezo is zoiets natuurlijks als dit iets slechts?

Herinneringen zijn voor mij belangrijker dan spullen, maar aan sommige spullen zit een herinnering, dus ben ik er zuinig op.
Toewn een tijd geleden mijn mp3-speler, oude discman en enkele CDS gejat werden vond ik die eerste niet zo erg; is vervangbaar. Die CD's waren echter gesigneerd, en er zaten herinneringen aan dat concert. De discman deed het niet eens zo goed meer, zat vol krassen enzo, maar ik had m al 5 jaar, en kon toen niet tegen de gedachte dat degene die hem gejat heeft hem ws in een container gegooid heeft, terwijl er voor mij zoveel herinneringen aan zitten.

Dingen die kapot gaan zijn vervelend, er moet toch weer gewerkt, en moeite gedaan worden om het te vervangen.

Ik denk niet dat dit eht enige is dat jou tot boeddhist kan maken, maar het is wel een belangrijk inzicht - dat materiële zaken leiden tot lijden. Daarom vinden boeddhisten dat je je niet moet hechten aan materiaal.

Maar... dat betekent niet dat je niet van die dingen mag genieten. Dat begrijp je nog niet helemaal juist. De manier waarop boeddhisten naar deze kwestie zet complex in elkaar. Het is zeker niet zo dat boeddhisten alle materie afwijzen (alhoewel er best een enkeling zou kunnen zijn). Het enige dat zij zeggen is dat materie lijden veroorzaakt, of eigenlijk: onze hechting aan materie. (lees materiële zaken overigens in de breedste zin van het woord, dus ook relaties, e.d.). Boeddhisten waken er dus voor dat zij niet te gehecht raken.

Anderzijds zit de mens nu eenmaal zo in elkaar. Mensen hechten zich nu eenmaal aan dingen. Zelfs zo iemand als de Dalai Lama komt rond voor uit dat hij zich hecht aan dingen - ook hij is maar een mens. Je mag dus best genieten van dingen die tijdelijk van jou zijn. Alleen moet je niet lijden op het moment dat het er niet meer is. Alles is tijdelijk, dus je wist van tevoren dat het zou vergaan. Wees er niet verdrietig om, maar accepteer dat het voorbij is en wees dankbaar voor het geluk dat het je heeft mogen brengen.

Overigens ligt dat bij sommige zaken wat gevoeliger dan bij andere, zoals bij het overlijden van een dierbare. Onze hechting ligt daar vele malen dieper dan bv bij een mp3-speler. In dat geval zal het moeilijker zijn om het verlies van materie op die manier te bekijken. Maar ook dat is menselijk.

Zoas met alles in het boeddhisme: het gaat om een middenweg. Je volledig hechten aan materie maakt je wat betreft geluk afhankelijk van spullen; volledige afstand van materie doen, betekent de waarde ervan miskennen. Beide zijn zinloos en leiden uiteindelijk tot onjuist handelen, d.i. handelen dat niet bijdraagt aan een beter karma.

Overigens ben je boeddhist als je de vier edele waarheden en het achtvoudige pad voor waar aanneemt. Als richtlijn geldt dat je die zeker niet zonder slag of stoot moet geloven. Ga zelf op onderzoek uit en ontdek of ze juist zijn. Dat moet je zelf doen, een ander kan je hooguit in de richting wijzen.

Boeddhist zijn is net zoals Christen zijn, alsin; Je bepaalt zelf of je het bent of niet.

En de titel opzich is helemaal niks.

Dat klopt. En je bepaalt dus zelf of je de vier edele waarheden en het achtvoudige pad voor waar aanneemt. Dat is noodzakelijk. Dat lijkt overigens makkelijker dat het is. Het is niet een kwestie van 'ik ben nu een boeddhist'.

Hoi, bedankt voor je uitleg :) alles wat je zegt spreekt me erg aan, ik ben op zoek naar die ene middenweg waar je het over hebt (want ik voelde me schuldig dat ik niet zoveel hecht aan materie/zowel mensen want dat zag ik altijd als het miskennen van diens waarde, en tegerlijkertijd het wel willen hebben van materie en goede relaties, daarom voelde ik me erg hypocriet). Ik weet dat het natuurlijk niet makkelijk zal zijn maar je hebt me al een heel stuk op weg geholpen! Weet je misschien ook waar ik meer van deze informatie kan vinden? Ik zou er echt meer over willen weten!

wat is er loos?

Tja, dat is wat moeilijker. Het is zo dat ik je eerst en vooral aanraad om je eigen meester te zijn. Neem ook niet klakkeloos aan wat ik zeg.

Waarom je eigen meester zijn? Omdat ik merk dat er nogal wat verschil bestaat in de kwaliteit van teksten. Dat komt ten eerste doordat het om vertaalde teksten gaat en niet iedere vertaler een tekst even goed begrijp. Ten tweede zijn er aardig wat boeken die het niveau van de salontafel niet overstijgen. Probeer dus kritisch te lezen en blijf bij jezelf.

Inzichten en informatie krijg je van jezelf (door meditatie) en van anderen (direct of via boeken). Uiteindelijk ontkom je niet aan meditatie - het is het fundamentele instrument dat gericht is om je aandacht in het hier en nu te krijgen. Doordat je tijdens meditatie leert je gedachten te focussen, kun je dat na verloop van tijd ook in je dagelijkse leven. Dat schept rust, overzicht en standvastigheid.

Verwar dit niet met andere vormen van meditatie, zoals de zweverige transcendentale of de ontspannende vorm. Die zijn gericht op allerlei andere zaken. Ik wil ze niet op voorhand afwijzen, maar transcendentale meditatie gaat me persoonlijk iets te ver. Hou het simpel.

Je ontkomt trouwens niet aan meditatie. Bij mij heeft het enige tijd geduurd voordat ik er behoefte aan kreeg (enkele jaren), en nu merk ik dat het toch wel helpt.

Hou in het achterhoofd dat je niets van meditatie moet verwachten. Dat schept alleen maar onrust en frustratie. Mediteer gewoon.

Inzicht via anderen ligt wat moeilijker. Persoonlijk hou ik niet zo van me aansluiten bij andere groepen. Ik volg mezelf en ik voel zelf wat goed is. Als ik iets niet begrijp dan ga ik het liefst naar de bron. Daarom lees ik liever de bronteksten of boeken van mensen die ik wat kennis en inzicht betreft meer vertrouw dan andere, zoals de Dalai Lama.

Ik zit dus niet bij een boeddhistische vereniging oid - en dat hoeft ook niet. In principe is het boeddhisme niet georganiseerd en heb je vrijheid om te onderzoeken en in twijfel te trekken wat jij wilt. Persoonlijk heb ik niet zo'n trek in van die geloofsgenoten die gezellig met z'n allen in een rondje chanten. Daar word ik dus niet vrolijk van. Meestal moet je dan dit of dat en zus of zo. Dat lijkt mij niet de kern van de zaak. Ik hoef niet met een kaal hoofd en een oranje laken in de Kalverstraat boeken te verkopen. Die mensen hebben het niet helemaal begrepen.

Tot slot is kennis uit boeken ook niet zonder problemen, zoals ik hierboven heb aangegeven. Wees ook hier kritisch. Een hoop boeken zijn van een frobelgehalte van heb ik jou daar. Wel bestaat een aantal uitgevers die op kwaliteit selecteren, zoals Asoka. Je vindt ze meestal in gespecialiseerde boekhandels. En dan is daar altijd nog de good old bibliotheek.

Voetnoot: het is voor mij heel moeilijk om je even zo kort te vertellen wat je moet weten en waar je dat kunt vinden. Veel dingen berusten op persoonlijke inzichten en levenservaring, en die zijn moeilijk over te brengen. Ik denk dat ik dat ook niet moet doen. Zoals eerder gezegd: anderen kunnen je alleen in een richting wijzen - dus ook ik.

Mocht je nog vragen hebben, dan help ik je graag.

Je kunt het natuurlijk zo makkelijk maken als je zelf wil. Maar iemand die zich grondig in het Boeddhisme verdiept zal dat naar de grootste waarschijnlijkheid niet doen.

Ja dat is waar, op zich is het heel raar om te zeggen: ik ben nu een boeddhist, alsof het een eindpunt is. Volgens mij kan je dat ook nooit zeggen, hooguit dat je poogt de inzichten van het boeddhisme te leren kennen en daar naar te leven.

Ik niet waarnaar je in deze opmerking verwijst. Wat zal een boeddhist niet doen?
Dit is overigens de point ook niet. Het is niet belangrijk of je jezelf boeddhist noemt of niet - het gaat erom hoe je je leven leidt.

je laat het woordje 'snap' geloof ik weg

Ik had het niet over een Boeddhist ik had het over iemand die zich grondig in het Boeddhisme verdiept. Dat diegene eenvoudig kan zeggen 'Ik ben Boeddhist' maar het waarschijnlijk niet zo snel zal doen.

snapje? :)

we zijn het toch wel met elkaar eens geloof ik.