Scholieren.com forum - De Boze Buurman

Ik heb n keer n dag uit mijn leven in min dagboek beschreven als een verhaal in de derde persoon, leek me wel leuk:)
eens kijken wat jullie ervan vinden. Beetje stomme titel maar goed. (misschien iemand suggesties voor een betere?)

--------
Ze was vroeger uit van school, maar geen van haar vriendinnen had tijd voor haar. Ze gingen allemaal huiswerk maken, naar de fysiotherapeut of naar hun vriendje en dus sloeg ze alleen de straat naar haar huis in terwijl de rest van het groepje doorfietste.
Zucvhtend ging ze naar binnen, gooide haar tas neer en zocht de kastjes af naar iets eetbaars. Toen ze haar lunch ophad bedacht ze dat haar konijn nog losliep. Ze trok haar moeders oude gympen aan en ging de tuin in. De kat glipte tussen haar benen door naar buiten.
Terwijl ze naar haar konijn zocht, dartelde de kat om haar heen, rende achter vogels aan en rolde door het berijpte gras.
Plotseling ging er achter het stel een deur open en ze draaide zich om. Daar stond de boze buurman, met een paars aangelopen hoofd, bloeddoorlopen ogen en een schuimende mond. Laaiend gilde hij haar naam. Ze schrok en greep de mouwen van haar oude winterjas stevig vast, maar ze liet zich niet kennen. De kat staakte zijn poging om de veters van haar moeders gympen op te eten en liep nu zenuwachtig rondjes tussen haar benen door.
"Dat konijn!!" brulde de buurman, die nu onnatuurlijk felpaars werd. "Dat walgelijke monster! je hebt hem alweer losgelaten!" Ze probeerde zich te verdedigen maar hij krijste erdoorheen: "Hij heeft mijn hele tuin kaalgevreten! Het is een vraatzuchtige hond! Je doet het gewoon om mij te stangen he!" Ze moest bijna lachen, maar het leek haar verstandiger om zich in te houden omdat het hoofd van de buurman anders uit elkaar zou spatten. "Ik ben hem aan het zoeken, meneer! Ik heb hem al meerdere keren geprobeerd te vangen, maar..." "KAN ME NIET SCHELEN!!!" bulderde de buurman. "Je zoekt maar een manier om hem te vangen, anders vang IK hem! En dan breng ik hem weg en zul je hem hier niet meer zien!" krijste hij terwijl hij ergens richting het kattenasiel wees en met zijn voet op de grond stampte als een kleuter die geen danoontjes mocht van zijn moeder. "Al mijn mooie plantjes!" Ze trok éen wenkbrauw op en liep weg. Ze hoorde nog een gigantische knal van een deur die dichtgesmeten werd en toen werd het stil. Ze liep de tuin uit om op het veld erachter te zoeken, en haar kar huppelde blij achter haar aan.
Plotseling raakte ze in paniek. Wat als ze haar konijn niet vond? Dan zou ze hem nooit meer zien! Ze begon te rennen. Ze rende het grasveld over, en het speelveld ernaast, sprong over een bankje en stopte vlak voor het water op de steiger. Haar kat bleef halverwege het speelveldje steken en keek haar verbaasd aan vanuit de verte.

Ze stond er al een kwartier en alle eendjes van de plas waren komen kijken of ze brood voor hun had en zwommen nu opgewekt voor haar heen en weer . Haar kat kwam vrolijk aangestormd en viel haar schoenveters weer aan toen hij doorkreeg dat hij het water in moest om bij die smakelijke eendjes te komen.
Zij staarde alleen in de verte, met tranen in haar ogen. Wat had ze misdaan! wat had haar konijn misdaan! Ze sloeg haar ogen ten hemel en wachtte op een wonder.

-----

voor wie het zich afvraagt (of hier nog niet gestopt is met lezen): met het konijn is het goed afgelopen. na 4 dagen heb ik hem toch nog te pakken gekregen en hij huppelt nu blij IN zijn ren door het gras. En hij heeft nooit het asiel van binnen gezien.
:D