Vinger in de hoed die er meedoet
 

Hij zei: “Maak van je handen twee vuisten en hou dan de uiteindes van de vingerstompjes tegen elkaar. Zie je de driehoekjes?” Nee, die zag ik niet, ik begreep niet wat ik moest doen. Hij pakte mijn handen en hield ze op de juiste manier tegen elkaar. “Daar zijn ze. Mooi hè?”
Ik vond het prachtig.

Nog mooier vond ik de brug die je kon maken door je vingertoppen tegen elkaar aan te drukken en dan de middelvingers neer te leggen op het daarvoor bestemde velletje. Als je dan de duimen en pinken wat van elkaar af bewoog, was het precies een brug.

Je kon ook muziek maken met je handen. Het klappen beheerste ik natuurlijk al, maar hij leerde mij hoe ik met mijn vingers kon knippen, niet alleen op de aloude manier van duim en middelvinger van één hand, maar ook met de duim van de ene en de middelvinger van de andere. Als ik dan door te klappen en knippen het ritme aangaf, floot hij er een vrolijk melodietje bij. Op zijn handen uiteraard, soms met behulp van zo’n dikke grasspriet.
Prachtig vond ik dat.

Eens vertelde ik hem dat ik het zo goed van God vond dat Hij ons handen had gegeven, en dat ik dacht dat God vast niet van tevoren had verzonnen wat een leuke dingen je daarmee kon doen, dat dat een extra bijkomstigheid was. Ik zei dat ik God daar elke avond voor bedankte. Toen lachte hij en legde mij uit wat de evolutietheorie was, maar dat vond ik als een sprookje klinken en iedereen weet dat sprookjes onzin zijn.

Later vertrouwde hij mij toe dat er nog veel meer dingen waren die je met je vingers kon doen, maar daar had je wel andere lichaamsdelen bij nodig. Ik vroeg hem of dat ook spelletjes waren en hij zei van wel, hij zei dat het zelfs spelletjes waren waar God aan had gedacht toen Hij ons maakte. In die tijd dacht ik nog dat God het beste met mij voorhad en mij altijd zou beschermen. Ik dacht dat Hij de wereld had gemaakt om ons te plezieren, al wist ik wel dat wij verdreven waren uit het paradijs en dat dat Eva’s schuld was. Ik herinner me hoe hij knikte toen ik daarover sprak en beaamde dat vrouwen te nieuwsgierig zijn. Hij kietelde me en daarna begon hij dus over die nieuwe spelletjes.
Een uur of wat later wist ik dat ik geen vrouw was of zou worden. Ik kon me niet voorstellen dat een vrouw hier nieuwsgierig naar zou zijn. Ik was in elk geval liever onwetend gebleven. Schuchter probeerde ik uit te leggen dat ik dit spel minder leuk vond, maar dat was hij niet met mij eens.

Een paar weken later kreeg hij een auto-ongeluk en raakte hij tot zijn nek verlamd. Ik vond het jammer dat we nooit meer samen muziek zouden maken.

Het hele idee rondom de handen vind ik heel mooi gedaan. Die beschrijvingen in het begin, echt top (y)

Maar vervolgens vind ik je eigenlijk een beetje te duidelijk worden, het ligt er een beetje te dik bovenop... Hmm hoe leg ik dit goed uit: nou ja ik zag het nogal aankomen dat de persoon het kindje gaat misbruiken én dat ie later niets met die handen van m kan doen.

Het stukje over het vrouwzijn vind ik trouwens ongeloofwaardig. Dat zou een klein kind niet zo zeggen.

Je schrijft btw heel fijn :)

Het begin is inderdaad erg mooi, zoals Rita al zei. Ik heb trouwens die eerste paar handbewegingen meegedaan en ik snap echt niet hoe je dat doet, knippen met vingers van twee verschillende handen. Ik zal wel spastisch zijn. Afijn, het begin is dus mooi, en ik vind dat je het misbruik er ook niet te dik op hebt gelegd, als in: Ik zag het pas drie regels van tevoren aankomen en dat maakte het behoorlijk walgelijk. Knap gedaan dus.

Ik vind het wel jammer dat het einde af en toe een beetje afgeraffeld overkomt. Je verliest er je kalmte.
"Ik vond het prachtig" en daarna "Prachtig vond ik dat." vind ik een irritante net-niet herhaling.

Ik vind het hele handen-idee erg mooi. Ik had op een gegeven moment wel een vermoeden dat het niet goed af kon lopen, het lag er nét niet te dik boven op maar het scheelde niet veel :o.

Hij kietelde me en daarna begon hij dus over die nieuwe spelletjes.

Ik vind die zin niet mooi. Het is alsof het logisch is dat hij over die nieuwe speletjes begint door 'dus' en dat vind ik niet mooi.
En je laatste zin is ook jammer, dat had je denk ik veel mooier kunnen doen. Het idee dat hij een auto-ongeluk kreeg vind ik er helemaal niet bij passen. Ik vind het dan wel weer mooi hoe je zegt:

Ik vond het jammer dat we nooit meer samen muziek zouden maken.

Over het algemeen vind ik het tof. :)

Nee, het lukt mij ook niet hoor. Maar het zal wel liggen aan het feit dat het een beschrijving is: met kaartlezen en recepten lezen heb ik ook altijd enorme moeite.

Ik heb het trouwens nagelezen en mijn oordeel is wat milder dan toennet (want toen was ik gewoon nog moe & chagerijnig door slaapgebrek vanwege koniginnedag, dus ach dan krijg je dat): het dik erbovenop liggen valt inderdaad mee. Tenminste, je brengt het bijna op een natuurlijke manier. Daardoor komt het inderdaad minder schokkend en abrupt aan. Alleen het einde zou je inderdaad meer uit kunnen werken. Kortom, met wat geschaaf is het niet slechts een Goed Verhaal, maar een Zelfs Prima Verhaal. :)

En hmm, ik vind het vrouwzijn stukje nog steeds mwoah-mwoah.

Bedankt voor de reacties!

Ik was zelf wel bang dat het er te dik op zou liggen, dus die aanmerkingen komen niet echt als een verrassing, maar het valt dus op zich nog wel mee. Dat wat Rita zegt over het vrouwengebeuren... Tsja, ik snap wel wat je bedoelt op zich, maar ik heb een andere mening en het is mijn verhaal dus:P

Liefsvanhier: ik ben het erg met je eens over die zin, maar heb jij een beter alternatief?

Het is lastig te beschrijven hoe je die dingen doet, trouwens, ben wel blij dat jullie dat in ieder geval wel mooie stukjes vonden. Nog even een beter beschrijving voor het geval je wilt knippen met twee handen:
*duw je rechterduim tegen je linkermiddelvinger
*laat je rechterduim abrupt wegglijden zodat je middelvinger tegen de palm van je linkerhand komt.

Ik doe dat altijd:bloos:

bij mij komt ie dus wel tegen mijn linkerhandpalm. nog even oefenen dus.

over je verhaal: ik heb geen tijd om uitgebreid verslag te doen over mijn ervaringen, maar ik heb het al twee keer gelezen. en het bevalt me wel. behalve, zoals al meer zeggen, het einde. dat komt wel erg abrupt en dat is in tegenstelling tot de manier waarop je de rest vertelt.

Ik vind het een superverhaal, goed opgebouwd. Toch jammer dat het verhaal zo slipt op het einde, je gooit de rem er echt op lijkt wel? Ik vind (bijna) alles wat je schrijft mooi en je bent ook best een voorbeeld voor me, dus dikke pluim!

:bloos: Bedankt hé!

Ik wilde dat die man uit zichzelf weg zou gaan, zonder gestraft te worden, maar ik wist niet goed hoe en inderdaad, toen heb ik het waarschijnlijk een beetje afgeraffeld:o

Love it anyway hoor:D