Schrikkeljaren #2
 

Ik ben klaar gaan liggen en heb mij in niemandsland begeven.
Ik heb gewacht en geleerd waar wanhoop naar binnen gaat,

hoe tederheid naar binnen slaat
en ik probeerde dood te gaan te overleven.

Vervreemd me en verdrijf uit mij de zondebok,
maar bovenal: verblijf in mij,

opdat ik in je leegte stuip kan trekken
en bij de gekken vrijheid vind.

Omdat je medicatie bent die ik
vrijwillig over wil doseren.

Dit abstraheren is de rode draad
tot strop of strik verdoemen.

Van het leven leren is je dag-
boek wet van Murphy noemen.

Jammer dat er nog niet gereageerd is hier. Ik vind dat je gedicht sterke en zwakke punten heeft. Soms loopt het niet lekker, dat is jammer.

Maar over het algemeen vind ik het heel goed eigenlijk. Je gebruikt simpele woorden naar mijn idee en toch is het heel origineel en je kan het op zoveel manieren opvatten. Ik vind het bovenal heel apart en mooi wat je hier neer hebt gezet :).

Heel erg bedankt voor je reactie, LvH. Ik weet niet zo goed wat ik van dit gedicht moet vinden - over het metrum ben ik zelf ook nog wat onzeker. Het gedicht beschrijft echter zoals ik me al een tijdje voel, en wat dat betreft is het ontbreken van een duidelijk ritme misschien alleen maar toepasselijk.

Hmm, ik denk ook niet dat een écht ritme mooi is hierbij. Vorgens mij hoort het ook ietwat rommelig te zijn of hoe je het wil noemen, chaotisch. Maar door de afzonderlijke stukjes (2 zinnen) krijg ik een beetje het idee van aan elkaar geplakte zinnen, niet helemaal een geheel. Dat is best jammer, want afzonderlijk en bepaalde stukjes bij elkaar zijn juist zo mooi.

(Sorry voor de vage omschrijvingen :))

Het is wel duidelijk dat de inhoud hier belangrijker is dan de vorm. Ik vind het thema wel erg zwaar, of je denkt er zwaar over na in ieder geval. Maar goed, ik ben een jongen volgens mij en misschien ligt daar al een verschil.

'over' in de 5e strofe komt een beetje op me over als een overbodig woord.

Ritme zou juist wel erg gepast zijn bij wat je beschrijft :o maar nu denk ik een beetje te ver door geloof ik :o

Het gedicht als geheel heeft wel iets verdrietigs, alsof je ergens aan toe wil geven terwijl je het er misschien niet mee eens bent.

Hierbij moest ik echt even heel hard lachen, excuses :bloos:.

Het gaat juist niet over seks
Dat is de frustratie

Pubertje Liek :o

Wie zijn er hier nou puberaal, omggg. ;)

Ik vind het ritme ehh ja en die strofe daar is ook wel ehh ja.




Uw muze heeft gesproken.

Bedoel je soms 'errr ja' ? Eh? EH? Manondeinspiratiebron?! (note hoe dat 1 woord is geworden)


@ vidaaa: Tja. Een gedicht is natuurlijk op meerdere manieren interpreteerbaar.

Ja maar jij bent dan ook al bijna toe aan een rollator :)

Weet je nog david dat mijn moeder zei dat je op hugh grant lijkt nou die is ook niet bepaald de jongste

ik neem alles terug en en en ik neem alles terug en oh hoe lang ga je daar nog op terugkomen ... en het topje van je zus .

Ik ben klaar gaan liggen en heb mij in niemandsland begeven.
Ik heb gewacht en geleerd waar wanhoop naar binnen gaat,

Dit is echt een ijzersterk begin, puur door het ritme, wat je creeërt door de zinslengte, de zinsopbouw (vooral het begin 'Ik ben / Ik heb ge-'): de zinnen lees je heel sterk en rustig, het maakt indruk.

hoe tederheid naar binnen slaat
en ik probeerde dood te gaan te overleven.

'dood te gaan te overleven': hier zie ik een echte CSNspokenwordinvloed. Pas wel op dat je hier niet te ver in gaat, want woordspelingen zijn leuk maar het is nog leuker als je zo helder mogelijk opschrijft hoe het zit. In dit geval is het heel sterk uitgepakt trouwens.

Vervreemd me en verdrijf uit mij de zondebok,
maar bovenal: verblijf in mij,

opdat ik in je leegte stuip kan trekken
en bij de gekken vrijheid vind.

Dit stuk is qua ritme heel goed, lees als een trein, sluit mooi aan op de langere zinnen. Vooral 'maar bovenal: verblijf in mij' vind ik mooi. Je gebruikt hier een eerste keer een werkwoord gescheiden 'stuip kan trekken'. Deze vind ik wel mooi, maar 'over wil doseren in de volgende strofe' vind ik, de klanken passen niet zo goed in het ritme.

Dit abstraheren is de rode draad
tot strop of strik verdoemen.

Doseren/abstraheren is geweldig, met 'de rode draad tot strop of strip verdoemen' rechtvaardig je de wat chaotische verwoordingen in je gedicht.

Van het leven leren is je dag-
boek wet van Murphy noemen.

Ja, briljant, de inhoud dan. Want ik vind 'dag- {enjambement} boek echt heel lelijk. Het breekt het hele ritme op, terwijl een slotzin mijns inziens altijd mooi moet klinken. De betekenis vind ik erg leuk. Van het leven leren is je dagboek wet van Murphy noemen. Dus door op jouw levenservaringen toe te passen 'whatever can go wrong, will go wrong' leer je van het leven. Zegt dit iets over jóuw leven of over een leven in het algemeen? Je kan het op meerdere manieren opvatten.

Ik zie de frustratie er wel in verder. Dat je iemand helemaal naar je toe zou willen trekken door frustratie. Het gevoel dat schreeuwt 'kom hier'. Zoiets?

Het is jammer dat het verband tussen de verschillende strofes zo losjes is. Als schrijver/schrijfster weet je precies wat je wil zeggen, maar doordat er weinig 'overgang' in zit en er niet terug of vooruit wordt verwezen komt het op mij wat fragmentarisch over. "Vervreemd me" is (onbewust?) heel erg sterk doordat het meerdere dingen kan betekenen, en dat heeft weer gevolgen voor de rest van het gedicht.

Omdat je medicatie bent waarvan ik
vrijwillig een overdosis zou nemen.

Zou ik zelf mooier vinden, omdat je het twee keer 'wil' zo weg haalt en het kunstmatige van het openbreken van 'overdoseren' zo vermijdt. Maar misschien vind jij dat niet, want zo mis je o.a. de rijm met abstraheren, zie ik nu. :) Nou ja, 'over wil doseren' wringt bij mij, hou het daar maar op. Oh ja, en ik ben het met xineof eens wat betreft die laatste zin. Die zie ik liever in een andere vorm.

Het spreekt me wel aan, het gevoel komt goed over. Maar de eerste strofe vind ik wel wat lang in vergelijking met de rest. Er zitten briljante dingen in maar heb al betere dingen van je gelezen.