Waarom gaan mensen automatisch van het ergste uit?
 

Wat is dat eigenlijk met mensen? Er gebeurt iets en er wordt dan vaak uitgegaan van het ergste. Vriendje is een keer wat stil; hij is vast pissig op me en maakt het uit. Twee dagen overtijd: ik ben vast zwanger. Rare plek op de huid: ik heb vast huidkanker. Een kind dat een tik tegen zijn kont krijgt: dat kind wordt vast mishandeld. Een meisje dat niet graag met jongens omgaat: ze is vast seksueel misbruikt. Een toets die niet lekker ging: ik haal het vast niet en zal mijn opleiding niet halen.

Nou is het vaak zo dat mensen redeneren: "Ik ga maar van het ergste uit. Mocht het gebeuren dan ben ik erop voorbereid, en anders valt het altijd nog mee.'

Goed, dat is een verstandelijke redenatie.

Maar is er een psychologische verklaring voor dit verschijnsel? Waarom hebben mensen de sterke neiging van het ergste uit te gaan?

Ik denk niet dat dit waar is. Ja, voor sommige mensen misschien. Vooral over zaken waar zij geen verstand van hebben, zodat ze het risico op 'het allerergste' niet goed kunnen inschatten.

Ik denk dat het een soort beschermingsmechanise hebben: als je van het ergste uitgaat, kan het alleen nog maar meevallen. Daarnaast kan het zorgen voor ondersteunende en geruststellende reacties van vrienden/kennissen. Hier heb je soms ook baat bij.

Die redenatie die mensen hebben gaf ik net zelf ook al.
Maar ik vroeg me dus af of er een psychologische verklaring voor was. :)

ik denk dat je je eigen verklaring al gaf: ga van het meest negatieve uit, dan kan het alleen maar meevallen.

Dat zijn in de regel doemdenkers. Ik doe dat ook, en beschouw mezelf toch als een gematigde optimist....

Dit hoeft niet per se een bewuste, verstandelijke redenering te zijn. Het kan ook onbewust zo in je hersenen zitten, als zelfbescherming. Maar verder weet ik niet veel van psychologie af.

Misschien dat mensen snel geneigd zijn te ver door te denken. In ons hoofd zitten bepaalde dingen aan elkaar gelinkt door middel van verbanden, die zijn ontstaan door dingen die wij ooit hebben gehoord of meegemaakt. Hierdoor zijn bepaalde dingen aan elkaar gekoppeld. Zo denken we, onbewust, al vaak verder dan de feiten werkelijk zijn. Zo zit er bij ons een link aan 'overtijd' die naar 'zwanger zijn' gaat. Ik denk dat het niet een kwestie is, van van het slechtste uitgaan. Ik denk dat het meer is dat wij in ons hoofd nagaan wat dit allemaal kan betekenen en ons ook realiseren dat dit dat ene slechte kan betekenen. En omdat we daarvan enigszins schrikken gaat het ons bezighouden en kunnen we gaan doemdenken.

Dat kan verschillende oorzaken hebben, natuurlijk. De meest vookomende zijn uiteraard onzekerheid en cynisme.

Verder: wat de anderen zeggen.

Ik denk dat het onzekerheid is, en de druk en drang om overal de beste in moeten te zijn en het perfectionisme nastreven

als je je op het ergste voorbereid kan het allleen maar meevallen
dan heb je dus de zaak onder controle

controledrang denk ik dus

Sommige mensen die in een "extreme situatie", zoals verdriet/ depressies/ verlies/ agressie, zijn vatbaarder voor veranderingen in hun omgeving. Ze zullen daardoor ook extremer reageren en dingen niet op de manier zien waarop ze die eigenlijk zouden moeten zien.

Sommige dingen lijken gewoon erger dan ze zijn en pas nadat alle feiten boven tafel zijn kunnen mensen hun eerste mening bijstellen. Denk maar aan 11 september of de aanslagen in Spanje/Londen

Lang leve de Stoicijnse filosofie (Y)

Oeif, er zitten hier een paar sterke doordenkers hier! Sommige antwoorden van jullie had ik zelf nog niet echt over nagedacht :)

Bij de voorbeelden die je noemde, zou ik zelf waarschijnlijk niet denken 'het is zo', maar eerder 'het is een mogelijkheid dat'.
Oftewel simpelweg; er rekening mee houden. Als ik overtijd ben, schiet het ook door mijn hoofd dat ik zwanger zou kunnen zijn. Terwijl ik best weet dat ik het waarschijnlijk niet ben. Maar op het moment dat je aan het ergste hebt gedacht, kun je er ook rekening mee houden en komt het niet onverwacht.
En het valt nooit tegen, én je bent er (eerder) op tijd bij. Ook soort van zelfbescherming, lijkt me.

Hier ben ik het wel mee eens.

Daarnaast zie ik het vooroordelen bij anderen als het verheerlijken van eigen idealen.

worst-case-scenario-mensen. Een automatisch beschermingsmechanisme denk ik, wat Roos zei :)

Ik denk ook dat het een soort van beschermingsmechanisme is. Wij mensen zijn nu eenmaal (doordat we dagelijks geconfronteerd worden met gevaren) alerter voor gevaren dan voor ongevaarlijke gebeurtenissen/objecten.
Nare dingen blijven bijvoorbeeld ook langer in ons systeem hangen dan goeie dingen , die we sneller vergeten in ons drukke bestaantje. ;)

Ja, en nee. Ik herinner me van vroegere gebeurtenissen vaker alleen de leuke dingen. Het is wél zo dat dingen die je als gewoon beschouwd, je die for granted neemt zoals de Engelsen dat zo mooi zeggen, en ze je pas opvallen als het misgaat. You don't know what you've got 'till it's gone, dat idee.

dan valt het meestal achteraf nog wel mee, dat is fijner dan wanneer je weer een teleurstelling moet 'verwerken'.



edit: (heb alles even gelezen)
en bij mij is het denk ik ook wel de drang om controle te hebben, daar houd ik van, kan er niet goed tegen als ik dat niet heb. ook dat van dat perfectionisme misschien wel. Hier worden wel goede dingen gezegd...al heeft ts niet veel aan mijn post geloof ik, want alles is al gezegd wat ik ook zeg.