Dingen zien gebeuren.
 

Je ziet dat er dingen gebeuren.
Zoals bijvoorbeeld ruzie met een vriend of vriendin.
Je weet dat het gebeurt en toch kan je er niks aan doen, je probeert het maar het is onmogelijk.
Je moet het laten gebeuren, ookal wil je het niet.
Machteloos voel je je.


Hebben jullie dat ook wel eens?
En zo ja: met wat?

Ik voel me over het algemeen nogal machteloos wanneer er iets is met mijn jongste broer (26) die manisch depressief is. Zodra zich ook maar een kleine tegenslag voordoet zakt hij compleet in elkaar of raakt in paniek. Vorig jaar was hij 'weggelopen' na een flinke discussie en is hij tot middernacht niet meer thuisgekomen: Geloof me, ik heb geen moment stil gezeten... Vooral omdat hij een week daarvoor nog had gezegd dat het leven voor hem toch geen nut meer had. (N)

Verder lijk ik labiele persoonlijkheden aan te trekken ofzo, en voel ik me vrij regelmatig machteloos als dit familie of goede vrienden betreft. Is het niet omdat de één niets meer eet ivm een eetprobleem/geloofsovertuiging, is het wel om een verdomde persoonlijkheid die automutileert en continue dreigt er een einde aan te maken. Eigenlijk voel ik me nog het meest machteloos wanneer ik mensen niet gelukkig kan maken in de mate waarop ik gehoopt had...

Dat gevoel ervaart Vinc bij al mijn spel- en grammaticafouten :o

:d

Dat heb ik ook. Als ik weet dat iemand ergens mee zit, dan kan ik helemaal niet-vrolijk (ik weet niet hoe ik het anders moet zeggen :o ) worden als ik er niks aan kan doen. Ik heb er dan een tijd moeite mee dat ik er niks aan kan doen, maar uiteindelijk leg ik me er maar toch bij neer. Ik probeer het dan wel nog, maar dan op zo'n manier dat hij mij minder energie kost.

Ja zoiets heb ik nogal vaak. Bijvoorbeeld een goede vriendin van mij. Ze heeft borderline en ziet het totaal niet meer zitten. Ze loopt echt al maanden rond met een constant zelfmoordgevoel. En ik krijg het niet weg bij r, dus ik probeer maar gewoon zoveel lol met r te hebben zolang t nog kan.

En dan de thuissituatie. Bij ons thuis gaat het ook niet echt top. Niemand praat met elkaar, wordt dat wel gedaan dan loopt het uit tot een ruzie waarbij beide partijen niet meer met elkaar praten. Dit ben ik voornamelijk met mijn ouders. *niet mijn ouders onderling*. Ik weet gewoon dat als er iets ergs gebeurd *zoals t overlijden van opa of oma* dat dan heel het gezin in elkaar stort. En wederom kan ik er wel over praten, maar het dringt gewoon niet door.

Ja dat heb ik heel vaak, vooral bij mn broer en mn vader. Het gaat al jaren niet goed met mn broer en ik kan er niks aan doen. We hebben al zo veel dingen geprobeert, maar het het helpt allemaal niks. Voel me er behoorlijk machteloos over. Het enige wat we kunnen is afwachten en hopen dat hij het zelf in ziet. En dat is heel moeilijk. Zijn leven gaat naar de klote en het ziet er niet naar uit dat het snel gaat veranderen en denk zelfs dat hij het leven zelf uiteindelijk kan gaan opgeven. Maar inmiddels heb ik het voor een deel wel geaccepteert en dat geeft een soort gevoel van rust. Maar goed, dat is er eigenlijk totaal niet, want ben er nog iedere dag mee bezig in mn hoofd. En de ruzies die we door hem en over hem hebben in de familie maakt het er ook niet beter op. Dat komt vooral door mn vader. Hij is een enorme controlfreak en is niet al te intelligent waardoor hij dingen doet die gewoon niet kunnen. Hij kiest altijd partij voor mn broer, wat hij ook doet en hoeveel pijn hij ons ook bezorgt. En dat zorgt voor veel spanningen en ruzies thuis. Hij heeft ooit met een psycholoog gepraat en zelfs zij heeft als conclusie gesteld dat hij niet te veranderen is en dat we het moeten accepteren. Dat is vermoeiend en heb vooral medelijden met mn moeder omdat zij er (hoe hard dat ook klinkt) heel haar leven mee opgescheept zit. Het zou me dan ook niets verbazen als, wanneer mn broertje en ik het huis uit zijn mn moeder misschien vertrekt. En dat kan ik heel goed begrijpen omdat het gewoon super moeilijk leven is met hem. Maar ja, wat doe je eraan. Het is een kwestie van afwachten en accepteren.

Ik heb dat heel sterk. Ik kan erger van slag zijn van andermans problemen dan mijn eigen. Ik wil er graag voor mijn vriendinnen zijn en heb snel het idee dat ik geen goede vriendin ben, terwijl ik mezelf juist wegcijfer voor een ander.

Als het niet nuttig of wenselijk is dat ik em ermee bemoei rol ik wel e en peuk en ga ik gameboyen ofzo, ik hoor dan wel waneer het afgelopen is.

als ze mekaar de kop in gaan slaan dan haal ikze wle uit mekaar

Ik voel me machteloos als het om de ziekte van een kennis van me gaat. Ik zie hem aftakelen, ik zie zijn zusje er onder lijden, ik zie zijn ouders er aan kapot gaan. Ik zie hoe graag hij wilt dat zij door gaan met leven, maar ook dat hij ziet dat ze het niet kunnen. En niemand kan iets doen.

Ja, dat ken ik zeker. In mijn thuissituatie.
Mijn vroeger zo vrolijke en mobiele vader die leefde, echt leefde. Die genoot, die kunstenaar was, fotograaf, een man die geweldig met zijn handen kon werken. Nu kan hij niks meer. Zijn eten naar zijn mond brengen, zijn voet naar voren zetten, in bed omdraaien, iemand een hand geven, hij kan het allemaal niet meer. Mijn moeder, die op die vrije, artistieke man viel, moet hem nu voeden, word 's nachts wakker geschreeuwd door mijn vader dat ze hem moet omdraaien, moet steeds dingen aangeven. Ik kan niks doen. Niks veranderen. Mijn vader gaat dood van binnen, mijn moeder sterft vrolijk mee.

En dat aanzien, die machteloosheid, is soms ondraaglijk.