Assepoester's anti-climax
 

Assepoester's anti-climax

Boven op mijn kasteel van crêpe-
papier stond ik te hopen, lieve gebaren,
handkusjes en lange blonde haren.
En ik ren naar beneden, ik ren zo vluchtig en gehaast.
In mijn nek een briesje.
Niet omkijken, nooit omkijken.

Benen die het begeven en stralen
tranen in mijn hals ze waaien stroef weg.
Ik grijp me vast aan mijn pilaren, ze vallen om en lachen.
‘Je verwachtte dat we zouden buigen als riet bij vloed,
hap naar adem we zullen je lippen kussen.’

Geen wijwereld, decoratie of licht
slechts uitgeknipte harten en wat snippers
sinds de zomerlust is afgedropen
we zijn allang verzopen
met de paarden en de koets.

Ach, Assepoester's clímax zal pas ontstaan als ze in het paradijs vol madeliefjeskransen de weg weet.

Je laatste strofe is echt leuk. Vind ik dan. Ik vind alleen door het hele gedicht door dat het niet lekker loopt. Het stukje over de pilaren is ook tof.

Wel een zeer origineel onderwerp (in mijn ogen). Tof :).

Bente Nerwanen: <3

LiefsvanHier: Dankje, ik vind het zelf ook niet ideaal lopen. Maar als ik het bijvoorbeeld voorlees, of op een bepaalde manier lees, dan loopt het wél. Mmh. Heb je zelf suggesties?

Ik vind het echt heel mooi. Inderdaad dat van die pilaren en dat van dat riet is mooi verwoord. Het leest heel vlot en snel, misschien is het ritme ooit een beetje raar omdat het voor mijn gevoel per strofe wisseld. Ik vind het niet heel hinderlijk eigenlijk

De tweede 'en' in de eerste strofe vind ik niet mooi, maar ik weet neit wat je er voor in de plaats zou moeten zetten, als je er íets neer wilde zetten.

‘Je verwachtte dat we zouden buigen als riet bij vloed,
Deze zin is te lang, vind ik maar wel mooi verwoord dus ik zou ook niet weten wat je daar mee aan zou moeten. Waarschijnlijk een minder mooi ritme met een mooie zin laten.

De laatste strofe behoeft geen commentaar :).

Ik vind de laatste strofe heel goed, die behoeft inderdaad geen kritiek.

Ik heb een erge hekel aan tranen die over wangen stromen, dat is al zó vaak gezegd, kan het niet op een andere manier? Het is misschien persoonlijk, ik vind het echt heel zonde. Ik vond namelijk dat je erg mooi begon met het kasteel van crepepapier, mooie woordkeus, klinkt héél mooi. 'Nooit omkijken, niet omkijken' vind ik niet zo geweldig. Het pilarenstukje is wel weer goed, dus ik vind eigenlijk alleen dat

En ik ren naar beneden, ik ren zo vluchtig en gehaast.
In mijn nek een briesje.
Niet omkijken, nooit omkijken.

Benen die het begeven en stralen
tranen over mijn wangen ze waaien stroef weg.

geen mooi stukje.

Wel leuk, dit, met sprookjesthema.

Dankje, Procelain. Nu ik zelf naar het stukje van de tranen kijk, had ik denk ik liever 'tranen in mijn hals ze waaien stroef weg' gezegd, denk ik. Nee wacht, dat ga ik er van maken ook.
Van:
'En ik ren naar beneden, ik ren zo vluchtig en gehaast.
In mijn nek een briesje.
Niet omkijken, nooit omkijken. '
kan ik veel totaal andere dingen maken, maar daar heb ik iets tegen (Kort na het schrijven van een gedicht kan ik nog wél een andere draai aan het gedicht geven, maar na een aantal uur...). Als ik dezelfde betekenis wil houden, dan wordt het voor mij erg moeilijk. Misschien wel een klein beetje bijna hier toch echt onmogelijk.
Ja, nu ik er bij stil sta zit ik hier best een beetje mee.

Marrel: Bedankt voor je reactie, ik ben blij dat je het mooi vind. (:

En, LiefsvanHier, voor die tweede 'en' weet ik nu ook even geen oplossing. Ik zie wel wat je bedoelt. En die zin van het riet en de vloed heb ik echt zo kort mogelijk proberen te zeggen, na zo'n zeven keer proberen vond ik dit toch het beste.

Ja, ik vind het ook altijd erg moeilijk om een tijd na het schrijven nog veel te gaan veranderen, dus dat snap ik wel. Op een gegeven moment heb ik een gedicht ook gewoon afgesloten. Misschien is iets kleins nog wel mogelijk: ik zou het woord 'tranen' er gewoon helemaal uitlaten. Bedenk er anders een vergelijking voor, desnoods 'druppels' oid.
Maar het is je eigen keuze:).