Nooit vertrouwen lijken te krijgen
 

Hey

Ik heb een probleempje waarvan ik merk dat ik er meer last van heb dan ik dacht.

Het begint bij mijn familie, mijn ouders hebben mij nooit echt het gevoel van vertrouwen gegeven, in ieder geval mijn vader niet. Hij is een erg conservatief persoon en heeft altijd al een drang gehad naar controle: hij checkt meerdere malen per dag de sloten en ramen om te kijken of ze dicht zijn, hij zit graag op de computer maar zet er soms meer firewalls op dan goed is, hij doet gordijnen graag dicht omdat er dan 'mensen naar binnen gaan kijken', als hij de krant leest neemt hij alles erg serieus en gaat het betrekken op zijn eigen situatie.. etc..
Ook heeft hij mij nooit echt vrij in mijn doen gelaten, hij heeft mij tot belachelijk late leeftijd bijvoorbeeld pas uit laten gaan en door het donker laten fietsen e.d. terwijl anderen dit allang mochten.
Hierbij ook dat hij mij nooit echt het gevoel van vertrouwen heeft gegeven in het overlaten van dingen aan mij. Als ik zeg iets gedaan te hebben moet hij het checken, omdat hij bang is dat ik het niet goed gedaan heb. Of hij zegt dat hij mij wel 'kent' als ik iets doe wat ik éénmaal ooit verkeerd heb gedaan, omdat ik het misschien toch weer verkeerd kan doen.

Ongemerkt heeft hij toen het gevoel bij me opgebouwd: niet vertrouwd (kunnen) worden en hierdoor ook mezelf niet zo vertrouwen (!). Nu ben ik me er wel bewust van, maar ik merk het tegenwoordig nog doordat ik hierdoor erg snel boos op vrienden en mijn relatie nu als iemand mij ook maar ergens niet lijkt te vertrouwen: ik zeg vaak dingen als 'Denk je dat ik nog een klein kind ben', of 'Dat kan ik zelf ook wel' en dat soort, terwijl het lang niet altijd slecht bedoeld is.

Het irriteert mij dat ik dat gevoel heb, en anderen ook, ookal praat ik er wel over. Mijn vriend vind het echter niet zo fijn dat ik hem vergelijk met mijn vader, maar toch doe ik dat ergens ongemerkt. Ik kan er niks aan doen?

Ik ga na de vakantie het huis uit, denk dat dat al een hele verbetering zal zijn in het vertrouwen maar tot die tijd wil ik wel graag kijken hoe ik het aan kan pakken? Met mijn vader hierover praten helpt niet, omdat hij terug blijft vallen op het argument van 'hij weet al hoe ik ben, hij heeft bewijs want ik heb het al een keer verkeerd gedaan'.. etc.. als ik je niet vertrouw waarom geef ik je dan de huissleutel.. terwijl hij daarnaast wel om me geeft.

Nu denk ik, hoe kan ik dit oplossen?
Moet ik er tijd overheen laten gaan?
Moet ik mensen beter geloven als ze zeggen dat ze me vertrouwen?

Alvast bedankt.

Ten eerste lijkt het me een goed idee je vriend uit te leggen waarom je vaak zo boos reageert (als hij dat nog niet weet), zodat hij snapt waarom en dat het niet persoonlijk naar hem gericht is. Probeer daarnaast voor jezelf een aantal dingen te herkennen:
- Wat je vriend bedoelt als hij je ergens mee wil helpen (niets dan goeds natuurlijk)
- Waar je vriend en anderen je wel mee vertrouwen; laat hij je bijvoorbeeld een keer voor hem koken? Blijkbaar heeft hij er vertrouwen in dat je dat kunt. Geeft hij je spullen mee? Blijkbaar vertrouwt hij jou ermee.

Daarnaast is het misschien goed om eens met je vader te praten. Je kunt zelf het beste inschatten of hij een zwaar gesprek aankan, als je denkt van wel kun je hem de situatie eens uitleggen. Denk je dat dit geen goede uitwerking op je vader zal hebben, wijs dan eens kleine dingetjes aan. Vraag hem dingen niet te controleren, en neem daarbij echt een standpunt in. Je kunt je eigen vader natuurlijk moeilijk iets verbieden, maar maak hem zeer duidelijk dat jij je er niet beter op gaat voelen als je steeds gecontroleerd wordt.


Mijn ouders hebben ook een beetje moeite met vertrouwen; ik vraag meestal ook kleine dingen. Op vakantie mijn eigen tent opzetten, kijk maar dat ik dat wel kan. Koken, het smaakt altijd prima. Laatst een paar gaatjes in de muur geboord voor foto's, daarbij heb ik mijn vriend gevraagd me te helpen zodat mijn vader het ons zelf liet doen; ik heb geboord en dus bewezen dat ik wel met een boormachine om kan gaan. Dat soort kleine dingen.