Snijden?
 

Haay,
ik ben een meisje van 14 jaar
mn ouders zijn zo'n 6 jaar trug gescheiden
mn vader is getrouwd met zn nieuwe vrouw
en heeft daarmee 2 kleine kinderen
ik woon bij me moeder, die alleen woont
ik ga wel best vaak naar me vader

sinds ongeveer 2 jaar trug voel ik me niet zo op mn gemak
vooral niet bij me vader en stiefmoeder thuis
af en toe sneed ik mezelf, maar het is nooit uit de hand gelopen

maar nu, is dat wel anders..
ik weet zelf dat het nog niet erg is maar dat ik wel moet gaan uitkijken
ik voel me heel ongelukkig en heb ook ruzie met heel veel mensen
waardoor ik het gevoel heb dat iedereen me haat
de kinderen van me vader & stiefmoeder worden ook heel erg verwend en voorgetrokken
iedereen denkt dat ik het wel aan kan in me eentje
maar dat is waarschijnlijk niet zo

af en toe als ik erg verdrietig ben pak ik een mes
of iets anders wat zo scherp mogelijk is
en daarmee snijd ik mezelf
ik vind het leuk
denk ik
ik kan er niet mee stoppen

ik denk dat ik een beetje hulp nodig heb
in ieder geval moet ik ermee stoppen denk ik
als dat me lukt

het is gewoon.. als ik snij.. denk ik niet meer aan me problemen
dan voel ik me weer wat beter
en opgelucht

alleen is het zo vervelend dat het toch wel een beetje opvalt
en iedereen vraagt waar ''die krassen op me arm van komen''
en ik moet telkens weer liegen
zelfs tegen me eigen moeder

misschien kan iemand me helpen
dat zou denk ik wel fijn zijn
want volgensmij heb ik verder bijna niemand

ik weet zelf dat het nu nog niet ernstig of gevaarlijk is
maar ik denk wel dat ik ermee moet stoppen
voordat het wel misgaat..
xxx Rach.

Men hoeft inderdaad niet te verwachten dat je het wel in je eentje redt, dat hoef je ook niet van jezelf te verwachten, zeker als je kijkt naar je leeftijd.
Daarom zou ik zeggen: heb het er eens over met iemand. Met je huisarts, met een vertrouwenspersoon van school, je beste vriendin een vriendin van de familie, een tante of wat dan ook.
Begrijp dat je dingen niet in je eentje hoeft te doen, dat snijden alleen maar een tijdelijke oplossing is en dat het praktisch onmogelijk is voor iedereen om je te haten. Je gevoel is dus niet altijd dat wat het in werkelijkheid is.

Ik denk dat het beste is om toch naar een huisarts te gaan. Hoe moeilijk het ook is, alleen is het gewoon moeilijk op te lossen. Hij/zij kan je dan advies geven en je misschien naar een passende psycholoog sturen.
Het belangrijkste is, is dat je leert met je gevoelens om te gaan en snijden niet iets vanzelfsprekend wordt. Ook raad ik je aan om op internet informatie te zoeken. Vaak geven lotgenoten tips hoe zij ermee omgaan en hoe ze er vanaf gekomen zijn.
En nog iets, ik weet niet hoe diep jij je snijdt, maar zorg ervoor dat je het altijd met een schoon mes doet. Desnoods zorg je ervoor dat je altijd een schoon mesje bij je hebt. Mocht je de neiging hebben om te snijden, dan heb je tenminste een schoon voorwerp en krijg je niet zo snel infecties.

succes ermee ;)

Maar ik wil echt niet dat me ouders erachter komen die worden dan helemaal gek... kan dat ook zonder dat ze iets te weten komen??
Ik weet ook niet of ik dat wel durf hoor..
Is er dan een site voor ofzo?

dankjewel :)

Ik wilde het eerst aan een vriendin vertellen, maar ik durfte het niet en ook.. het is nu nog niet heel erg.. dus vond ik het niet zo nodig.
maar ik ben zo bang dat mn ouders ofzo erachter komen als ik er met zo iemand over ga praten...
Oke misschien haat niet echt iedereen me. maar het lijkt nou eenmaal wel zo..

Ik doe/deed het ook. Het is de laatste tijd bij mij al een stuk minder, maar dat komt omdat mijn problemen minder zijn. Toch blijf ik vaak verlangen om te snijden, maar ik mag dat dan niet van mijzelf. Praat je met mensen over je problemen? Over jou ouders enzo? Want ik denk als de problemen minder worden, of je kan er goed over praten, dat het dan een stuk minder word! Volgens mij kan dat heel goed helpen. Dus ik denk dat je iemand in vertrouwen moet nemen die je alles verteld. Dat kan bijvoorbeeld ook aan een psycholoog. Want die kan echt goede tips geven vaak. En volgens mij kun je naar de huisarts zonder dat je ouders erachter komen. Maar daar weet ik niet zoveel van.
Sterkte!

Waarom zou het erg zijn als je ouders erachter komen? En denk je overgens dat ze dom zijn? Ik denk dat je moeder het allang weet, maar het ook niet durft te vragen of zeggen, omdat ze liever de leugens die jij vertelt wil geloven...

Nee ik praat met niemand over me problemen..
misschien is dat idd wel een goede oplossing
alleen vind ik dat wel eng hoor!
Gelukkig is het bij jou nu minder..
ik zal ff moed moeten verzamelen om iemand in vertrouwen te nemen maarja, als het helpt..

Dankjewel!

Ik wil echt niet dat me ouders het te weten komen..
ze worden helemaal gek en overbezorgd en blabla
en daar heb ik echt geen behoefte aan
nee ze weten nog niets
me vader in ieder geval nog helemaal niets
en me moeder geloofde wat ik laatst zei.. dat zag ik aan haar
want ze zag ook niet echt erge dingen... ze geloofde me
en dat wil ik ook zo houden want ik wil echt niet dat ze iets te weten komen!!!

Ja, iemand in vertrouwen nemen. En dan hoef je niet eens zo persé te vertellen over dat snijden. Vind ik.

@ Gothic: Als de problemen vooral bij je ouders liggen denk ik niet dat je het je ouders gaat vertellen. Maar misschien is dat voor iedereen anders.

Ja oke..
Gewoon dat vooral de problemen opgelost kunnen worden.
In ieder geval hopelijk de meeste?
En dat ik me daardoor minder kut ga voelen...
waardoor ik niet meer de neiging heb om t op deze manier op te lossen.

Ja precies, een heel groot deel van me problemen ligt bij me ouders, en dan wil ik hun dit nu liever ff niet vertellen.. dan ga ik wel naar iemand anders, die ik kan vertrouwen..
die me dan kan helpen. me ouders kunnen op dit moment toch niet zoveel voor me doen.

Ja, of ze daarmee opgelost zijn weet ik niet. Maar dan ga je niet zo de schuld bij jezelf zoeken en dan weten anderen ook hoe jij je voelt. En als je erover praat is vaak al een opluchting, en ga je er anders over denken.
Mijn problemen liggen ook voor een deel bij mijn ouders. Dus ik zou het hun ook nooit vertellen. Dus ik begrijp het wel.

Oke..
gelukkig dat iemand het wel begrijpt!
nee maar waarschijnlijk lucht het wel op..
en hoef ik misschien niet zo nodig ..

maar kijk, bij mij is het nog niet heel ernstig hoor.
alleen ik weet wel.. dat als ik zo door ga, het wel erg gaat worden.
dus, denk je dat het dan ook nodig is?

Maakt niet uit hoe druk je ouders het ook hebben, als het goede ouders zijn (en daar ga ik dan maar vanuit) houden ze van hun dochter en zouden ze het vreselijk vinden als je maar rond blijft zeulen met je problemen. En so what als ze even boos worden of schrikken? Dat is hun goed recht. Maar geef ze ook de kans om je te laten zien dat ze van je houden en voor je willen zorgen. Hopelijk komt het gesprek zelf op gang als je het aan ze verteld en kunnen dingen eens goed besproken worden. Lijkt me niet overbodig in deze situatie.

En je zegt wel dat het nog niet erg is, maar het feit alleen al dat je hier om advies komt vragen, zegt eigenlijk al dat je zelf inziet (gelukkig maar!) dat de manier waarop je met je problemen omgaat niet de juiste is. :)

En verder: Mocht je naar de huisarts gaan, hij heeft zwijgplicht. Hij mag niet zonder toestemming van jou contact opnemen met je ouders, dus daar hoef je je geen zorgen over te maken. Desnoods kan je het ook nog een keer extra benoemen.

Ja dat denk ik. En je weet het zelf ook, anders had je dit topic niet geopend :)
(Overigens wil ik je er op wijzen dat topics over snijden hier niet zijn toegestaan... Kijk het "announcement" maar even :)).

Zoek hulp, of stop op eigen kracht. Dat laatste is moeilijk en vergt vooral wilskracht en doorzettingsvermogen. Snijden is een vlucht, niet om kunnen gaan met emoties, de realiteit.

Ik wens je er succes mee :).

Maar ik durf het ze niet te vertellen
echt niet..
ik wil gewoon niet dat ze het weten...
ik praat er liever eerst met een vertrouwenspersoon of iets over.. en dan heel misschien daarna ofzo..

Nog liever op eigen kracht dan met hulp van mn ouders
Ik zal me best doen
Dankjewel.. :)

Ik reageerde hierop:
Het is prima om er eerst met een vertrouwenspersoon over te praten. Maar dóe het dan ook. :)

oke ik zal het proberen..

hey op elke sgool zijn leraren (vertrouwings personen)
waar je naar toe kunt met je problemen zij hebben zwijgplicht en mochen dus niks aan iemand anders vertellen.
je kunt ook iemand anders invertrouwen nemen maar de mensen van je eigenleeftijd kunnen je daar niet altijd mee helpen

www.automutilatie.nl

Ja op mijn school ook.. daar had ik al van gehoord
okee dankjewel.. :)

Wat is eigenlijk voor sommige wel de goede manier om met emoties/problemen om te gaan?

Uiten, uiten, uiten, uiten. Praat, schreeuw, huil. Deel het met anderen, schrijf het op, schilder, ren, maar stop het niet weg.

Te veel eten, of gaan drinken is dan wel fout he?
Ik weet niet echt goed waar de grens dan ligt...

Beter dan snijden, maar net zo goed niet "goed zorgen" voor jezelf. Geen gezonde manier van uiten.

Okee, volgens mij begrijp ik het ;)

Heel erg bedankt voor al jullie hulp..:)
het lijkt me nu wel duidelijk..
dus ik ga proberen het op te lossen..

*knip*
Te veel details.

Aah wat eng..
wat goed van je dat het je is gelukt om ermee te stoppen zeg!!
echt knap..
heb je het helemaal zelf gedaan, zonder hulp of zonder te praten met een 'vertrouwenspersoon' ofzoiets?

Belangrijke mededeling!!!
Er mogen geen details gegeven worden over snijden, in verband met trigger effect. Dus:
- Niet hoe vaak je jezelf verwondt
- Niet waar je jezelf verwondt
- Niet hoe erg je jezelf verwondt
- Geen tips
- Niet hoe erg de gevolgen (lichamelijk) zijn.

Alleen het feit dat, hoe je ervan af komt en eventuele verdere ondersteuning!!!

Mensen,
is het nodig om met een vertouwenspersoon of iemand te gaan praten, als het nog niet heel ernstig is ofzo??
want stel ik me niet aan? dat het nu nog niet nodig is..?

Ja, voorkomen is beter dan genezen. En je steld je zeker niet aan, want je verteld toch gewoon wat er is gebeurt en waar je bang van bent?

Ja daar zit wat in maar..ik heb gewoon beetje gevoel dat ik me aanstel en dat als ik dan bij zo'n iemand kom t helemaal niet nodig blijkt te zijn enzo. en dat het nog niet erg genoeg is om hulp te zoeken

Ja, het is nodig om met een vertrouwenspersoon te praten, ookal is het 'niet ernstig'.
Snijden is altijd ernstig. Het is geen goede manier om je gevoelens te uitten, het is verslavend, je maakt het jezelf alleen maar moeilijker.

Het lijkt makkelijk, op zo'n manier vluchten. Snijden, alcohol, drugs, veel eten, te weinig eten, allemaal uitvluchten. Allemaal manieren om jezelf te verdoven. Alleen op een gegeven moment heb je er juist een probleem bij. Hoe dan verder? Weer iets anders bedenken? Naast het snijden ook maar gaan zuipen?

Ik ken het, ik ken het helemaal. Snijden, alcohol, drugs, veel eten, te weinig eten, ik heb het allemaal gedaan en doe sommige dingen nog. Maar los ik mijn problemen op? Word ik gelukkiger? Voel ik me beter?
Nee, totaal niet.

Daarom is het zo belangrijk goede hulp te krijgen. Leren om goed met je emoties om te gaan. Leren om te praten, te schreeuwen, te lachen, te huilen. Maak het jezelf niet moeilijker, ookal denk je dat het niet ernstig is.
Het is geen aanstellen, het is juist goed om zelf in te grijpen. Zelf de stap te zetten om je leven goed te laten verlopen. Dus echt, wees niet bang, zoek hulp.
Sterkte ermee.

Je hebt wel gelijk,maar wat moeten mensen wel niet denken als je daar komt met een 'nog niet heel erg probleem' ..?

dankjewel..

Het is wel een erg probleem.
En die mensen die hulp bieden, vertrouwenspersonen, psychologen, therapeuten, weet ik veel wie, zullen echt niet denken 'ach, dat meisje heeft nog niet in het ziekenhuis gelegen omdat ze te diep heeft gesneden, dus haar gaan we niet helpen'.
Het is echt slecht om te snijden, het is een probleem. Daarom heb je hulp nodig.

okee..dan moet ik denk ik dus wel hulp zoeken
ookal is het alleen om te voorkomen dat het misgaat
maar.. naar wie kan je dan het beste gaan?
- vertrouwenspersoon op school ken ik Niet, weet alleen dat die bestaat..
- psycholoog/therapeut ken ik niet..
- huisarts.. is toch niet echt iemand voor zulke probs ofwel?

Heel goed dat je dat nu inziet!

Op school kan je bij de decaan, mentor, teamleider, conciërge, etc vragen wie de vertrouwenspersoon is en waar in jullie school hij/zij zit.
Je huisarts zal jou ook niet helpen, maar kan je doorverwijzen naar een hulpinstantie zoals het riagg, jeugdzorg, ggd.
Volgens mij kan dat allemaal zonder dat je ouders het te weten zullen komen.
Ik zal wel eerlijk vertellen dat de meeste hulpverleners je proberen aan te sporen het toch aan je ouders te vertellen, maar jij beslist. Hulpverleners mogen het zelf niet aan jouw ouders vertellen, tenzij jij echt een gevaar voor jezelf bent.
Succes!

Dankjewel!

Nou dan ga ik echt niet naar zo'n iemand die me aan gaat sporen om t aan me ouders te vertellen.. want die kunnen echt oprotten
dat zoek ik dus NIET
is de vertrouwenspersoon op school ook zo?
want dat lijkt me op dit moment wel de beste optie..

De huisarts kan je doorverwijzen naar een psycholoog/psychiater dus dat is zeker handig lijkt mij. Als je dat veels te "groot" vind klinken kan je ook eerst opzoeken in de schoolgids wie de vertrouwenspersoon is, die mailen en een afspraak maken. (of een briefje geven als je persoonlijk aanspreken te moeilijk vind).

Een vertrouwenspersoon is er voor iedereen, voor als je problemen hebt in de relatie met je vriendje, in de relatie met je ouders, of welk ander probleem dan ook. De vertrouwenspersoon zal ook absoluut niet raar opkijken.

De vertrouwenspersoon kan vrij veel betekenen voor je, het is een gemakkelijke ingang naar echte hulp, een vertrouwensperoon kan eigenlijk niet meer dan de juiste hulplijn in werking zetten en zorgen dat je op school er niet te veel problemen mee krijgt.

Je moet kiezen wat jou het beste lijkt :)

Maar hou in je achterhoofd, dat waar dan ook, je ouders er bij betrokken zullen worden, misschien niet in het eerste gesprek maar wel snel. Je kan nee blijven roepen, maar je kan ook samen met de vertrouwenspersoon dat gesprek voorbereiden, bedenken wat je wel en niet wil zeggen, en wat jij wil dat ze doen.

Mn ouders erbij betrokken worden?? =|
Overal??? Snel??
Dan hou ik het nog liever voor mezelf ipv naar iemand te gaan...!

Lieverd, snel is een begrip wat elke begeleider op een andere manier opvat. Mijn eerste lijns psycholoog vond het niet nodig (toen was ik 14) net als de vertrouwenspersoon. De schoolpsycholoog en bureau jeugdzorg hebben echter wel mijn ouders opgebeld.

Als je zelf maar duidelijk aangeeft dat je niet wil dat er contact op wordt genomen met je ouders dan mogen ze dat geloof ik inprincipe niet doen :)

Maar bij jeugdzorg moest bij het 2e gesprek mijn ouders erbij (er tussen zaten 3 weken), bij de pscyhiater bij het tweede gesprek (maar dat was afgesproken) en bij de schoolpsycholoog was het tijdens het 5e gesprek ofzo :)

Niet overal, niet altijd.
Bij mijn vertrouwenspersoon en bij het riagg heb ik geweigerd dat mijn ouders erbij zouden komen.
Achteraf is het ongelooflijk dom, besef ik nu dat alles veel makkelijker was gegaan als ze mee waren gegaan, maar destijds voelde ik er niks voor als mijn ouders ook zouden komen.
Ze zijn ook nooit bij een gesprek geweest.

Het hoeft dus niet perse. Als je bij je vertrouwenspersoon komt, maak dat dan ook duidelijk. Hij kan niets dwingen. Maar bedenk wel dat het misschien toch beter zal zijn, aangezien je problemen door hun hebt.
Dat je het niet wilt is logisch. Ga dus gewoon naar je vertrouwenspersoon, leg hem je probleem voor, vertel dat je je ouders erbuiten wilt houden en kijk hoe het loopt.

ooh okee..
gelukkig..

een huisarts is ook een persoon waar je heen kunt...

Misschien is een vertrouwenspersoon die je niet kent juist wel goed. Anders zit je met een lerares die jou ook in de les ziet, kan me voorstellen dat je niet wil dat mensen je anders gaan behandelen. Maar zoeki emand waarbij de drempel voor jou het laagste ligt. Is dat een tante, oom, lerares, leraar, sportleraar wat dan ook, kies zoiemand. En durf je het niet te zeggen, schrijf het op en laat het ze leven. Is een stuk gemakkelijker...

En je probleem is echt wel erg genoeg, je stelt je niet aan. Zodra iemand ongelukkig is, is het belangrijk genoeg!

okee..
maar volgesmij is dr contactpersoon op mijn school niet een docent waarvan ik les heb..
dus dat kan opzich wel

Dat is wel fijner, en wat gothic zegt is ook goed, als je het moeilijk vind om te vertellen kan je beter het laten lezen aan iemand. Zo heb ik het toendertijd ook gedaan, ik had gewoon een scholieren.com topic uitgeprint waarop het hele verhaal stond :o

Heyy, ik vindt het heel erg om te horen, maar gelukkig is er iets aan te doen.

Ik ben bij lange na geen expert over dit probleem, maar wat ik begrepen heb, is dat "men" zich wel eens gaat snijden om zelf je pijn en verdriet in de hand te hebben. Zeg maar controle over de pijn te hebben.

Dit werkt dus (gelukkig) niet, je ontvlucht je echte problemen en krijgt die niet onder controle. Als je die problemen aanpakt gaat misschien de drang (grotendeels) weg...

Om aan te sluiten bij wat de anderen zeiden: je kunt inderdaad hulp zoeken, Jeugdzorg is heel geschikt, zeker als je niet wilt dat iemand er achter komt. Ik meen ieg dat ze het niet door mogen geven als jij dat niet wilt, maar ik zou het idd toch maar vragen als besluit naar hen toe te gaan.

Heel veel sterkte.

Mats

Okee..

Dankjewel..

Maar eigenlijk weet ik niet waar Jeugdzorg zit..
enne..is er een site..waar je met anderen hierover kan praten.. die dit probleem ook hebben?

Er zijn hier zat mensen die dat probleem ook hebben of hebben gehad. Je kunt hier je verhaal ten dele kwijt, zoals je nu ook doet. Het is echter niet de bedoeling dat je er tot in de verre details op ingaat. Dit is vooral ter zelfbescherming, en ter bescherming van de ander. Omdat het verslavend is, werkt het vaak eerder "afbrekend" dan "opbouwend" om er met mensen over te praten die er zelf ook nog diep in zitten. Je kunt hier, met ons, praten over hoe je er vanaf moet komen.. (En zéker ook met een professionele hulpverlener) en ik zou het je eigenlijk niet aanraden om er op een andere manier nog met mensen over te praten. Ik denk persoonlijk dat het dan eerder moeilijker dan makkelijker is om er vanaf te komen.