Two Gallants
http://www.twogallants.com/photos/images/02.jpg
Two Gallants, het project van Tyson Vogel en Adam Stephens, de eerste op drum en de laatste met een prachtige stem die (vooral op het eerste album) doet denken aan Bob Dylan hebben met hun debuutalbum "The Throes" een album dat wemelt van knappe ruwe nummers die je aan de grond nagelen.
Vanwege de samenstelling gitarist-drummer is de vergelijking met The White Stripes snel gemaakt, maar toch iets te kort door de bocht. Two Gallants klinkt een stuk voller, terwijl je bij Meg en Jack White toch vooral het gevoel hebt dat je naar duo luistert.
Alhoewel ze opgroeiden met Nirvana en Alternative Nation op MTV, laten Adam Stephens en Tyson Vogel zich vooral inspireren door een periode toen muziek nog echt puur en oprecht was. Vooroorlogse blues en folk eigenlijk, zoals ook verzameld op Harry Smith’s ‘Anthology Of American Folk Music’. Als beste vrienden met Conor Oberst van Bright Eyes geven deze jonge hipsters uit San Fransisco geen fuck om regels en algemeen aanvaarde normen binnen de hedendaagse popmuziek en gaan ze tekeer als een stel losgeslagen hellehonden. Zowel op plaat als op het podium. Alsof Death From Above 1979 zich stort op het repertoire van wijlen Leadbelly. De 21-jarige Stephens schreeuwt en tiert de demonen van zich af, terwijl Vogel zijn drumkit aftakelt alsof het zojuist zijn moeder voor rotte vis heeft uitgemaakt. Huiveringwekkend en meedogenloos, maar tegelijkertijd uitmuntend soulvol en recht uit het hart. En al is het slechts een duo, er wordt wèl gewaarschuwt voor een extreem hard en onverbiddelijk optreden.
http://www.twogallants.com/images/index_08.jpg
Two Gallants - What The Toll Tells
‘WHAT THE TOLL TELLS’ is hun tweede volledige album en het is een slag in je gezicht, op uw bakkes als het ware, te nemen of te laten. Negen nummers die regelmatig de vijf minuten grens overschrijden maar toch blijven boeien vanaf de eerste song, de single ‘las cruces jail’ (compleet met Ennio Morricone intro) tot het slotanthem van ‘waves of grain’ (dat afklokt op 9.34 minuten). Country, folk en blues worden brutaal gemixt en op hoog volume in je gezicht gesmeten.
Hun opname techniek heeft veel vergelijkingen met die van Dylan of Young, ogenschijnlijk veel eerste takes, het gevoel dat primeert boven de perfectie. Ook in hun lange verhalende teksten komt de jonge Dylan om de hoek kijken. En ondanks hun jonge leeftijd en hun punky houding en stijl klinkt dit album meer als Springsteen’s ‘Nebraska’ dan pakweg iets van Green Day. Brutale songs, rauwe folky blues punk, aan de overkant van de oceaan wordt dit al een modern roots meesterwerk genoemd.
Ze spelen altijd alsof hun leven er vanaf hangt. Rauw, ongepolijst, verfrissend, verrassend. Een fantastische drummer die jaagt op gitaarspelende maatje, die qua vindingrijkheid niet voor hem onderdoet, en als hij hem te pakken heeft draaien ze het spelletje om. En soms jagen ze op een nietzichtbare derde persoon. Wie jaagt zingt. Adam Stephens jaagt het meest en klinkt als een oude rot. Scherp door merg en been gaand. Soms rusten ze uit op een bankje en praten samen over het leven. Het mooie is dat het tweetal op plaat bijna net zo puur klinkt als op het podium, bedacht ik me terwijl ik toekeek op Crossing Border. Two Gallants is het nog verder opgeruwde broertje van the Black Keys. What The Toll Tells, wat een plaat!
Is dit alt country, is dit garage blues, is dit Ierse folk? Eén ding is zeker, zanger Adam Stephenson en drummer Tyson Vogel zijn twee zeer getalenteerde jongens en zij maken muziek vol met woede maar ook met hartbrekende dronken verhalen waarop het heerlijk meestampen is op de vloer met je pint bier hoog in de lucht.
Zodra je over het punt bent dat je zelfs het geschreeuw van Stephens mooi begint te vinden en de plotselinge afwisselingen tussen up- en slowtempo juist als een pluspunt gaat zien, is er geen uitweg meer mogelijk.
Vergelijkbaar met/beinvloed door: Bob Dylan, Neil Young, the Black Keys, Black Rebel Motorcycle Club, the Pogues, Bright Eyes, The White Stripes ook wel.
Aanraders:
Las Cruces Jail
Steady Rolling
Long summer day
The Prodigal Son
Nothing to you
You’re losing out
Ze staan op Dour, Roskilde en Hurricane, en
komende dinsdag in Rotown voor maar 6 euro!
Myspace
site
Wie kent ze en wat vind je ervan?
