Homerus > 3e pers. mv. ipv. ev.?
 

Ik had ff een vraagje over Homerus..

Soms zet het de persoonsvorm in de 3e persoon meervoud, terwijl het onderwerp enkelvoud is. Ik wist wel warom hij dat deed, maar ik weet het niet meer. :p

Heeft iemand een idee? Ik dacht om metrische redenen...

Dat herinner ik me niet, en het staat ook niet in het 'taaleigen' van de syllabus. In principe kan je al die verschijnselen terugbrengen op 'metri causa' of 'vorm is later afgeslankt'.

Dat ligt aan de context, waarvan je gemakshalve geen voorbeeld hebt gegeven. ;) Ik kan twee situaties bedenken:

1) Het onderwerp is onzijdig meervoud. Dan is een enkelvoudige persoonsvorm regel. Maar dit is niet typisch Homerisch.
2) Het onderwerp bestaat uit meerdere delen, waarvan het laatste enkelvoudig is. De gedachten van de dichter zijn dan blijven zweven bij dit laatste, enkelvoudige deel, toen de persoonsvorm gestalte kreeg.

Het kan ook doordat er een formule achter staat bijv:
Blabla de god, die de brede hemel bewonen.
'die de brede hemel bewonen' is een formule en het meervoud is daar gewoon blijven staan.

Hoihoi,

Homerus gebruikt niet vaak een 3e pers. plur. bij een enkelvoudig onderwerp. MAAR, in Odys. XVI, r.183 staat er (vert.)
"Zeer zeker ben jij een of andere god, die de brede hemel bezitten/bewonen"

"die de brede hemel bezitten/bewonen" is, zoals al eerder gezegd is, een formule. Waarschijnlijk is deze formule hier gebruikt omdat het exact past in het metrum. Bij Homerus komt wel vaker voor dat een formulair vers, formule of epitheton wel metrisch in het vers past, maar inhoudelijk niet klopt.

Eerlijk gezegd geloof ik dat het hier puur om een opvullende formule gaat, die inhoudelijk verder niet belangrijk is. Zo staan er in de Ilias en Odyssee soms ook epitheta die niets met de context te maken hebben. (Denk aan "de snelvoetige Achilles," terwijl hij op dat moment zit of "de oorlogsbuitverzamelende Athena" terwijl het gaat om haar sluwe plannetjes en intelligentie.)

Ik hoop dat dit je verder helpt!