Nooit verliefd
 

ik ben nooit verliefd. Dat gevoel gebeurd gewoon niet. Ben het ook in m'n hele leven denk ik 1x geweest... en ik ben al lang geen scholier mee. (die ene keer werd een relatie... ik heb daarna nog een keer een relatie gehad terwijl ik niet verliefd was, en dat was een drama. Dat nooit weer)

Ik mis het... die kriebels. Ik wil het wel voelen. Ik stel geen rare eisen aan een mogelijke partner ofzo, in ieder geval niet bewust. (je hebt mensen die een hele checklist hebben waar 'ie aan moet voldoen, dat heb ik niet. Hij moet een leven hebben dat enigzinds compatible is met het mijne, en ik moet iets voor hem voelen)

Eigenlijk lijkt het wel onmogelijk dat zoveel mensen elke dag iemand ontmoeten, verliefd worden, dat blijkt wederzijds te zijn, en ze gaan als stel verder. Alsof het zo simpel is... misschien is het dat ook. Maar niet voor mij.

Ontmoet ik niet de juiste persoon, of ligt het aan mij? Ben ik de enige?

Ja, de wereld telt meer dan zes miljard bewoners en jij bent de enige die daar last van heeft. Vind je dat aannemelijk? :)

Even serieus, je kunt beter niet te vaak verliefd worden, komt alleen maar gezeik van.

Nou, vast niet de enige. Maar als ik dit board lees...

Te vaak is niet leuk, nee. Maar helemaal nooit ook niet. Die ene keer dat ik verliefd was is nu 6 jaar geleden!

Ik mis het kriebelgevoel, en ik mis een relatie - iemand om van te houden en het leven mee te delen. Maar ik heb mezelf beloofd dat ik nooit meer aan een relatie begin als ik niet verliefd ben...

In mijn ervaring is verliefdheid grotendeels een keuze. Ergens heb je een basis van aantrekkingskracht voor een persoon en naar mate hoe erg je er mee bezig bent hoe verliefder je wordt.

Ik heb ook een hele periode gehad waarbij ik niet verliefd dacht te kunnen worden. Ik ben er achter gekomen dat dit te maken had met het feit dat ik mij niet teveel emotioneel wou binden omdat je daarmee ook grote verliezen kunt krijgen.
Toen ik mij daar overheen kon zetten kon ik eindelijk weer verliefdheid ervaren. :)

Mee eens.
En volgens mij: Als je op zoek bent naar een serieuze relatie... dan vind je minder snel iemand omdat je minder open staat ofzo. Ik kan het niet uitleggen :s

Niet zo zoeken :-)
als je eenmaal een jongen tegenkomt waarmee het echt klikt voel je het vanzelf wel :-)

als je gaat zoeken lukt het juist niet..

Ik word ook haast nooit verliefd en ik zit er eerlijk gezegd ook niet speciaal op te wachten ofzo. Het lijkt me maar vermoeiend om, bij wijze van spreken, iedere twee weken 'verliefd' te zijn.

Het gebeurt vanzelf wel een keer en dan moet je maar hopen dat het wederzijds is :p

Ik ben ook pas één keer echt verliefd geweest, dat was op mijn 17e pas. Daarvoor maakte ik me er wel eens zorgen om, ergens bang dat ik het nooit zou worden, en natuurlijk balen dat je er niet over mee kan praten.
Die verliefdheid van 3 jaar geleden heeft geleid tot een relatie die tot twee weken geleden heeft geduurd en waar ik het nu nog behoorlijk moeilijk mee heb, dus verder weet ik het niet zo goed. Ik denk dat mensen die heel makkelijk verliefd worden niet per sé gelukkiger zijn in de liefde. Misschien hebben wij zelden verliefde mensen wel een betere bescherming tegen relaties die toch niet gaan werken? :)

Hm, ik ken het wel. Ik word ook niet zo snel (praktisch nooit) verliefd. Dat wil zeggen: als je verliefdheid definieert als 'altijd bij diegene willen zijn' en 'diegene zien als de ware'.

Natuurlijk, ik vind sommige mensen leuk of interessant, en denk wel eens regelmatig aan sommige meisjes, maar écht verliefdheid en continu diegene willen spreken? Dat heb ik nog niet meegemaakt.

Het kan inderdaad zijn dat ik me er gewoon niet open voor stel. Wat Preaper zegt: ik denk eigenlijk óók dat het een 'keuze' is; jezelf laten gaan in je gevoel en niet te terughoudend zijn.

Of ik herken verliefdheid gewoon niet terwijl ik vast al eens meegemaakt heb, dat kan natuurlijk ook ;P

Nee hoor. Echte verliefdheid, met kriebels en zenuwen en nergens anders aan kunnen denken, dat herken je meteen. Net zoiets als orgasmes ;)

Hm, ok...

Achja, ik heb er vertrouwen in dat dat nog wel eens zal komen dan ;p

Ik hou het denk ik inderdaad onbewust tegen, als zelfbescherming. Maar ook al besef je dat, hoe stop je ermee? Lastig hoor.

Hehe, voor mij gaat dit ook op. Ik ken ook mensen die verliefd worden op een manier zodat het lijkt alsof ze weekaanbiedingen scoren in een supermarkt. Zij zijn vaak ook een stuk impulsiever in hun gedrag.

Ik denk ook wel op dezelfde manier als Streepjescode. Ergens weet ik wel dat ik iets mis, maar ik houd bewust verliefdheid tegen. Als ik merk dat het een bepaalde kant op doorslaat, negeer ik mijn gevoelens.

Dan kies ik ervoor om de verliefde gevoelens niet meer te hebben.
Makkelijk is dat niet altijd, maar zeker wel haalbaar voor me. Het heeft dan wel even tijd nodig, een soort "verwerking" van de situatie.

Ik denk dat je pas met "zelfbescherming" stopt, als er iemand je hart op een zodanige manier hart steelt dat je gevoel en verstand er aan toe durven te geven. Dan moeten deze twee wel op 1 lijn zitten.

Er zijn zat mensen "leuk", maar moet je dan elke kans aangrijpen om een relatie te krijgen? Ik denk van niet.

Maar ook dat begin, van 'misschien zou dit wat kunnen worden' voel ik maar heel zelden. (en de laatste keer was het niet wederzijds, dus dan houd het snel op en was ik blij dat ik er niet zo diep in zat)

Maar misschien benader ik het ook van de verkeerde kant. Ik was laatst uit met iemand die ik over het internet had leren kennen. Leuke jongen, gezellige avond. Ik had geen kriebels... die heb ik nooit... maar wel zo iets dat het leuk zou zijn om hem nog eens te zien. Wie weet. Maar hij vond me heel aardig maar 'voelde geen kriebels' en besloot gelijk maar dat we het er maar bij moesten laten. Natuurlijk kan dat een excuus geweest zijn, maar tot die tijd gaf hij zeker niet de indruk dat hij de avond wilde beeindigen, dus zo heel irritant zal ik nou ook weer niet geweest zijn ;)

Hij verwachtte blijkbaar een soort blikseminslag van kriebels ofzo. En toen dat er niet was besloot hij blijkbaar 'laat maar'. Ik heb nog nooit een blikseminslag van kriebels gehad dus vond een leuke avond met een aantrekkelijk iemand wel een goede basis om elkaar nog eens te zien...

Zet ik mezelf dan op voor een vriendschappelijk 'iets' of hadhij een onrealistisch film-idee van onmiddelijk overspringende vonken? Het heeft me wel een paar dagen dwars gezeten dus onverschillig liet het me blijkbaar niet. Maar toch, blij dat die blikseminslag er niet was, want alleen zijn met een maag vol vlingers omdat die ander 'geen vonk voelt' is ook niet leuk..

Volgens mij rem je jezelf.
En ik neem aan dat dat heel natuurlijk is en dat het grotendeels van de mensen dat doet.

Ik heb niet zo lang geleden een jongen leren kennen, echt een mooi gezichtje, een lieve lach, speelt rugby dus dat lijf zit ook goed, student rechten, dus die kop zit ook wel goed, uhm, wat wil ik eigenlijk daarmee zeggen: hij heeft voldoende kwaliteiten om mijn interesse te trekken, maar... ik laat me niet zomaar verliefd worden tot ik 1. weet dat hij geen lief heeft en 2. zeker ben dat de aantrekking wederzijds is!

Dat is volgens mij gewoon een soort beschermingsmechanisme, jezelf pijn besparen...

1 keer heb ik echt liefde op het eerste gezich meegemaakt, bij mijn ex was dat, ik ben er nog altijd ondersteboven van, hoe die relatie gelopen is, het was echt een wervelwind! Nu, ik denk dat er in die relatie te weing bescherming aanwezig was en uiteindelijk waren we allebei kapot aan het gaan aan de passie die ons verteerde, we hebben het moeten afbreken door een teveel aan liefde, niet door een tekort... (anders zat ik hier waarschijnlijk met een zwangere buik, een trouwring aan mijn vinger, en wel, aan die fase was ik gewoon nog niet aan toe, hij wel (ouder)...)
de grootste hoogte's en de laagste diepte's heb ik met deze jongen meegemaakt, ik heb enorm veel moeite gehad hem te verwerken en nu (en waarschijnlijk voor altijd) heeft hij nog een plaatsje in mijn hart. Ik ben eerlijk waar bang om hem terug te zien...

Nu waarom zit ik mijn hart hier uit te storten? Ah ja, eerst en vooral omdat dat deugd doet natuurlijk maar ten tweede omdat ik nu ook wel meer op mijn weerhouden ben en me zal proberen meer af te schermen in een relatie, niet alles zo'n vaart laten lopen...

bescherming om niet gekwets te worden

Het kan zijn dat je idd moeilijk verliefd wordt, waar helemaal niets mis mee is. Zodra het gebeurt herken je vast de kriebels en andere gevoelens wel. Je hebt alleeen een hele grote kans dat ze niet te vergelijken zijn met de vorige keer dat het gebeurde, want mijn ervaring is dat verliefdheid nooit exact hetzelfde voelt bij een ander persoon, maar tóch herken je het steeds weer.

Een ander punt kan zijn dat je jezelf tegenhoudt om verliefd te worden en de gevoelens bij het eerste teken onderdrukt of probeert uit te pluizen wat die gevoelens precies betekenen, waardoor je ze niet de vrije loop geeft en ze dus afremt.

volgens een vriend moet ik leren flirten. Kan je daar niet ergens voor op cursus? :cool:

http://www.lichaamstaal.nl/lichaamst...l?flirten.html

Blijkbaar wel... :)

Er is niets mis mee niet vaak of nooit verliefd te zijn. Ooit komen die kriebels toch wel, bij de een duurt dat langer als bij de ander. Je kunt trouwens beter niet vaak of nooit verliefd zijn dan alsmaar verliefd worden op verkeerde personen dat te veel gezeik achteraf geeft. ;):p

Like, No :o
Het is bij mij dan minder als 6 jaar geleden, maar ik heb dat idee (het (nooit) vinden van de juiste persoon) redelijk vaak.
Ook als ik een relatie heb, duurt die soms niet langer als 6 maanden :s

Aldus google :D

Niet langer 'dán', MisterDJ (Ik kon het niet laten)

Ontopic: Ik ben zelf überhaupt nog nooit verliefd geweest (ik ben bijna 16) Het is niet dat ik meisjes eng vind ofzo :P maar gewoon niemand die ik echt leuk vind. Ik heb het voorlopig ook nog niet echt nodig, ik red me prima.
Maar om even op jou terug te komen, het is volgens mij niet zo raar als je een hele tijd niet verliefd wordt. Er is gewoon niemand die je wat lijkt, ik heb hetzelfde denk ik.

Ik ben ook al een hele tijd geen scholiere meer en werd ook nooit verliefd. Nu heb ik een relatie met de persoon waarvan ik het het minst verwacht had en ben ik ontzettend verliefd.

Het overkomt je vanzelf! :)

Ik wordt voor m'n gevoel ook nooit verliefd. Okey ik ben het een paar keer geworden en toevallig altijd op dezelfde persoon (die ik dan na een lange tijd weer tegenkwam).

Mij kan het erg weinig schelen. Wat maakt het uit als je niet verliefd wordt, het is wel leuk maar ook erg vermoeiend. Ik ben single en ook dat kan me eigenlijk weinig schelen. Zolang ik mezelf gelukkig voel vind ik dat er niets aan de hand is.

Oh en als je er zo mee bezig bent blokkeer je het misschien? Beetje net zoals met slapen bezig zijn ervoor kan zorgen dat je last krijgt van slapeloosheid?

ik herken het ook. Ik ben nog jong genoeg om een relatie te krijgen, maar ben ook nog nooit echt verliefd geweest. ik probeer mezelf steeds maar moed in te praten door te zeggen dat het vanzelf wel komt

en dat doet het ook vast wel :o
en bij jou ook

Wat waarschijnlijk niet helpt dat ik echt blind ben op het gebied van flirten. dwz, of ik zie het gewoon echt niet gebeuren (verschillende vriendinnen beweren van wel, maar ik zou zweren dat ze het verzinnen want niemand flirt ooit met mij :confused: ) of het is dan ineens zo duidelijk/sterk dat ik er van schrik en min of meer terugdeins en/of het niet serieus kan nemen. ("En, ga jij met mij mee naar huis?" van een vreemde bv)

ik kan jaren op iemand verliefd zijn, terwijl ik weet dat er geen antwoord zal komen.
Het gevoel kan prettig zijn, maar zal voor iedereen hier en daar wel wat haken en ogen hebben.
Hangt er ook van af in hoeverre je in staat bent iemand te kunnen vertrouwen.
Sommige mensen hebben honderden vrienden of relaties, en anderen wachten meer op iets wat voor het gevoel iets meer betekend?

jep :)

Volgens mij ben ik voor zover ik me herinner ook al jaren niet echttt verliefd geweest. Soms vind ik n jongen wel leuk, maar daar houdt het dan ook mee op zeg maar. Jammer wel, maarja..