Gescheiden ouders
 

Mijn ouders zijn al een hele tijd geleden gescheiden. Ik was negen. Ze zijn vrienden gebleven en opzich gaat alles in de verhoudingen heel goed.
Ik ben toendertijd door de scheiding wel veranderd, maar heb er eigenlijk nooit meer over na gedacht.

Het klinkt heel raar, maar sind ik er over nadenk voel ik me schuldig over wat er is gebeurt. Natuurlijk als ik rationeel na denk, het KAN niet mijn schuld geweest zijn. Toch probeer ik hier steeds argumenten voor te verzinnen. Het was tenslotte MIJN schooljuffrouw waar mijn moeder verliefd op werd, IK had gezegd dat ze zo lief was en haar te eten gevraagd bij ons thuis. En ook had ik toen ik jong was een heel bijzondere band met mijn moeder. Alsof de navelstreng nooit helemaal was doorgeknipt. Het voelt ook alsof ik door die band die we hadden een plek innam die eigenlijk voor mijn vader had moeten zijn. Misschien dat ze daarom ook zo makkelijk op iemand anders verliefd kon worden.

Ik vind het niet erg dat mijn ouders zijn gescheiden, ze zijn nu allebei heel gelukkig. Ik zou ook zeker niet willen dat ze weer bij elkaar komen. Maar mijn probleem zit bij mijn moeder. Het voelde alsof ze ons had verlaten. Ze was zo ontzettend belangrijk voor mij, en plotseling was ik nog maar een miljoenste deel van haar leven. Ze werd compleet in beslag genomen door haar verliefdheid (die tot op heden voortduurt). Daarbij dacht ik dat het mijn schuld eigen schuld was dat ze me verliet.

Ik denk dat dit de oorzaak is van dat ik heel erg bang ben om fouten te maken, en dat dat het allerergst is naar mijn moeder toe. De laatste tijd dacht ik hier veel over na, en zo kwamen de gevoelens en herinneringen van de scheiding terug.

Die schuldgevoelens zijn totaal niet rationeel, maar het lijkt alsof ik de emoties voel van een negenjarige, die ik toen niet durfde of kon uiten.

Ik vroeg me af of er anderen zijn met gescheiden ouders (daar zijn er heel veel van), die zich schuldig voelen over wat er is gebeurt. En of ze daar problemen mee hebben gehad en wat ze daar mee hebben gedaan.

Hee :) Vervelende situatie! Mijn ouders zijn ook gescheiden, maar dit was pas vrij laat (ik was 14 of 15 ofzo, dan zit je alweer in een hele andere wereld dan een 9-jarige). Ik heb me hier ook wel schuldig over gevoeld want ik maakte altijd ruzie met mijn broers en daardoor kwam hun relatie (in mijn idee dan) onder druk te staan. Ik heb dit alleen maar uit m'n hoofd kunnen krijgen door erover te praten met m'n ouders. Is dat niet iets wat je kunt gaan doen? Aangezien je een hele bijzondere band hebt met je moeder zoals je aangeeft.

Dit stukje viel me wel op; hoe bedoel je dit? Op wat voor manier ben je veranderd en hoe kijk je daar nu tegen aan?

heey, mijn ouders zijn ook gescheiden, maar dat was al toen ik 2 was. Ik kan me dus niet echt goed voorstellen hoe dat voor jou moet zijn.
Wat bij mij wel was, is dat mijn vader een paar jaar geleden voor de 2e keer gescheiden is. Maar om eerlijk te bekenen vind ik dat niet zo erg. Zij nam mijn vader helmaal in beslag waardoor mijn vader minder tijd had voor mij. Ineens draaide alles om haar. Het ergste was nogwel mijn 11e verjaardag, we waren op vakantie in frankrijk en precies op mijn verjaardag hield mevrouw het ineens niet meer vol op de camping en moesten we naar huis. heel de dag in de auto gezeten met een irritante hond naast me :mad:

Allereerst dankjullie voor je reactie :) .

Ik was voor de scheiding van mijn ouders echt de jongste bij ons thuis. Heel aanhankelijk en als er iets gebeurde ging ik gelijk naar mama toe. Ik durfde ook weinig alleen.
Na de scheiding ging ik ook naar een nieuwe school (op onze oude school werd nogal geroddeld over de juf en mijn moeder en mijn zus en ik werden daardoor heel erg buitengesloten). Maar ik wilde plots dat mijn ouders niet meer meefietsten naar school, ik ging zelf met de tram naar clarinetles, ik wilde geen oppas meer, ik wilde in niets meer van mijn moeder afhankelijk zijn en werd veel zelfstandiger.
Niet dat ik dat allemaal toen zo bewust deed, het ging vanzelf. Een soort beschermingsmechanisme denk ik. Op zich is zelfstandiger worden natuurlijk iets goeds, maar ik had wel heel erg het gevoel dat ik alles in mijn eentje moest oplossen. Ik durfde niet goed om hulp te vragen. Dat heeft later wel tot vervelende dingen geleid (toen ik in zo'n beetje puberde).

Had je je moeder een beetje op een voetstuk staan?

Mijn ouders zijn gescheiden en daar voel ik me niet schuldig over.

Misschien, maar het is meer dat we een hele sterke band hadden. Ik vertelde haar altijd alles wat in me omging en zij vertelde mij ook heel veel. Zij was de belangrijkste persoon in mijn leven, maar opzich is dat logisch want bij kleine kinderen is dat altijd zo.

Plus dat ik er niks meer vanaf weet aangezien ik toen nog 3 a 4 jaar oud was. Vind het wel erg jammer dat mijn ouders de laatste tijd zo vaak ruzie hebben, financieel e.d., en dat dan via mijn broer en mij proberen te regelen. Dat is behoorlijk stom. (n)

Ik was 17, dus ik weet alles nog heel goed en ik ben blij dat ik die vent nooit meer hoef te spreken.
Dat is dus een heel ander verhaal.

Toch heb ik wel mijn gedachten hierover. Jij voelt je schuldig dat ze uitelkaar zijn, maar realiseer jij je dat ze toen al (niet alleen daarna) nog meer in het leven hadden dan jou? Jouw leven draaide op dat moment om je moeder, maar zij waren volwassen mensen. Ze konden hun eigen keuzes maken en hadden naast het gezin nog meer dingen om zich bezig te houden. Keuzes die men maakt, zeker zulke belangrijke, worden door zoveel factoren beïnvloedt. De kans dat jij als klein meisje daar enige invloed op hebt gehad, schat ik vrij klein. Jij vond je juf alleen maar lief, het was je moeder die voor haar viel.
Ik vind het heel slecht van jouw moeder dat ze je het idee geeft dat je een van miljoen dingen bent. Natuurlijk heeft ze nog meer in haar leven, maar jij zou daar een van de belangrijke in moeten zijn. Toch kun je je hier niet schuldig over voelen, het is weer haar keuze. Je kunt hoogstens een keer aangeven dat je het idee hebt dat je niet belangrijk voor haar bent. Ze zal je van het tegendeel proberen te overtuigen.

Mijn ouders zijn net gescheiden, mijn moeder heeft een huis verkocht en zou aanstaande vrijdag gaan verhuizen, nu duurt dat waarschijnlijk nog 4 weken langer, en dat vind ik moeilijk, het duurt al zo lang.. Het zou mij veel rust geven, vooral nu met mijn VWO eindexamen voor de deur, als ze al weg zou zijn.

Ik zit niet zozeer met het feit dat ze gescheiden zijn maar met het feit hoe mijn ouders zich op dit moment voelen. Met mijn vader is het heel slecht gegaan, schuldgevoel vanwege mij en mijn broertjes, hij heeft het idee dat hij er jaren niet voor ons is geweest. Is misschien ook wel zo, maar dat lag deels ook aan mij, hij gaat 's ochtends om 6 uur weg en komt ook pas rond 6 uur/half 7 thuis, en ik ben 's avonds heel vaak weg en in het weekend (werken, vriend(inn)en). Het "voordeel" van de scheiding is nu dat mijn band met papa enorm verbeterd is. Het gaat gelukkig wel wat beter met hem maar hij valt nog steeds af (hij is in 3 maanden iets van 11 kilo afgevallen, en hij was al best dun. Heel zijn gezicht ziet er uitgemergeld uit en het doet me pijn om me zo te zien en dat weet hij)

Mijn moeder lijkt al haar frustraties op mij en mijn broertje van 15 af te schuiven als mijn vader niet thuis is, mijn broertje van 6 kan echter niets verkeerd doen. Als hij druk of huilerig is ligt dat aan ons. Tijdens het eten maakt ze erg vervelende opmerkingen tegen mijn vader, waardoor ik me soms echt in moet houden om er iets van te zeggen, het is niet aan mij om me daar mee te bemoeien. Mijn vader wil weer contact opnemen met oude vrienden van mijn ouders, die vriendschap is verbroken voornamelijk door mijn moeder, omdat ze niet normaal kan doen af en toe. En dan komt er gelijk zo'n opmerking als "Dan kunnen jullie met z'n drieën mij zwart gaan maken" terwijl ze weet dat papa dat niet zal doen.

Ik kan me de laatste tijd moeilijk concentreren en dat is kut vanwege het eindexamen dat voor de deur staat.. Soms weet ik me der echt geen raad mee.. Hoop dat het snel overgaat, en dat mama verhuist, zodat we verder kunnen..

@bloompje: heel veel sterkte. Ik weet al hoe moeilijk mijn zusje het heeft door haar eindexamen. Maar voor jou is nu alles helemaal rot & gestresst... Super veel sterkte met alles!

Dank je

Mijn ouders zijn ook gescheiden, nu al bijna 16 jaar en ik voel me er niet schuldig over.

Hoe ik me hier vlak na de scheiding over voelde weet ik niet, maar mijn meoder heeft me altijd verteld dat ik me er niet schuldig over moest voelen, omdat ik er niets aan kon doen (wat ook het geval was) en dat heeft mij zeker geholpen.

Wel heb ik het achteraf moelijk gehad met de scheiding en de gevolgen ervan, maar dat komt meer door wat er gebeurd is tussen mijn ouders in de periode voor de scheiding (ik trok bepaalde gevoelens heel erg naar me toe als klein kind), dan door de scheiding zelf.