Hier vriest de taal...
 

Hier vriest de taal open in
Monden met tanden van goud.
We leggen haar neer tussen de stenen.

Kaakspieren spannen zich en vliegensvlug
Knipoogt een glimpje gebit naar buiten.
We lachen maar. weten niet dat boven

Onze hoofden gieren cirkels trekken
In het bloed van vermoedelijke
Voorgangers.

Zij verdronken ogen in stroompjes
Regen op de ramen van
Fluisterende wolkenkrabbers.


(Weer) een gedicht waarvan de schrijfster zelf niet weet wat ze ervan moet vinden.

(Waarom wordt hier niet op gereageerd?)

Ik vind dat je een mooi gedicht (leuke woordspelingen enz.) hebt geschreven, maar ik heb het gevoel dat er weinig samenhang is tussen de strofes. Met name de tweede strofe valt er een beetje tussenuit. (Dit kan ook zijn omdat ik het gewoon niet snap, maar ik heb wel eens betere gedichten van je gelezen :o.)
Je openingszin hier vriest de taal... vind ik mooi. In de derde strofe vind ik de woordspeling met Onze hoofden gieren cirkels trekken prachtig gevonden. Het in het bloed vind ik op de één of andere manier niet zo passen: het klinkt zo luguber ten opzichte van de andere (droevige, maar niet naargeestige) strofes.

Oja: let op je hoofdletters aan begin van de zin. (Of is het de bedoeling? Meestal is het een grapje van Word... Het leest een beetje stroef.) En in We lachen maar. weten niet dat boven - hoort dat zo? Ik zou er een komma of hoofdletter neerzetten in ieder geval.

Ja, je interpunctie snap ik niet helemaal. Zou je die misschien aan kunnen passen? Het staat veel mooier denk ik. En je woordgebruik is inderdaad mooi. Ik krijg een beetje een luguber beeld van pratende mensen maar ik vind het ook heel leuk. Je woordgebruik is origineel en verrassend.

Ik vind de vier strofes op zich best bij elkaar passen... Als je naar het semantische veld (nee joh, ik heb geen Poëzieanalyse gehad) kijkt van woorden die met gezicht te maken hebben, dan vind je die in elke strofe wel terug: monden, kaakspieren, hoofden, ogen... Maar wat de inhoud nu precies te betekenen heeft, blijft wel wat vaag ja;)

Je titel vind ik gaaf, die trok ook meteen mijn aandacht(Y)

Hier vriest de taal open in
monden met tanden van goud.
We leggen haar neer tussen de stenen.

Kaakspieren spannen zich en vliegensvlug
knipoogt een glimpje gebit naar buiten.
We lachen maar, weten niet dat boven

Onze hoofden gieren cirkels trekken
in het bloed van vermoedelijke
voorgangers.

Zij verdronken ogen in stroompjes
regen op de ramen van
fluisterende wolkenkrabbers.

Bedankt voor jullie reacties. :) Ik heb van de hoofdletters kleine letters gemaakt. Dat was inderdaad WORDs schuld. :bloos:
Ik weet zelf niet zo goed wat ik met "We lachen maar, weten niet dat ..." moet. Het is bedoeld als: we lachen maar. En dan: maar weten niet dat ...

En dan de inhoud van het gedicht. Het is en blijft voor mezelf ook vaag waar het precies over gaat, maar het gaat er een beetje over dat er veel mensen zijn die een beetje met alles meedoen, maar er eigenlijk niet over nadenken, alles logisch vinden. En ja, die worden dan opgegeten door de gieren, nadat ze niet verder gekeken dan hun neus lang is. Alsof er niets dan regen is buiten, als het regent.