Te veel separeer maakt je depressief?
 

Ik weet niet of hier mensen zijn die hier ervaring mee hebben hoor, maar ik merk het bij mezelf dat als ik gesepareerd ben, dat ik ga denken; wat stelt mijn leven nou nog voor?
Ik zit op één van de zwaarste gesloten afdelingen van nederland en dan ook nog eens vaak in de separeer, dat maakt mij echt ongelukkig. Mijn hoop voor een goede toekomst is echt ver te zoeken. En ze helpen me echt goed hier hoor, maar telkens die separeer...
Ik dissocieer nogal veel en als ik bij kom, zit ik in de separeer. Dan is het echt weer van; o, ik zit er weer hoor, wat is er nou weer gebeurd...

Herkend iemand dit? Zelf ben ik er voor om separeers voor een groot deel af te schaffen, want mij maken ze echt depressief. Wat is jullie ervaring ermee?

Ik ben het met je eens. De separeer wordt mijns inziens veel te snel gebruikt. Soms kan het niet anders, maar ik denk dat er veel meer problemen worden opgelost als er meer geld wordt uitgetrokken voor meer personeel.
Ik ben in het verleden ook wel vaker in de separeer geweest en het viel mij op dat ik, terwijl ik een veel ernstiger aanval had, niet op separeer werd gezet toen mijn ouders erbij waren. Het kan dus wel zonder separeer.

Misschien kun je met je behandelaars afspreken dat je veel sneller de separeer uit mag als je weer bijgekomen bent? Dat je even belt als je weer bij bent en dat er dan meteen iemand een babbeltje komt maken ofzo?

Wat is de separeer precies?

Al kan ik niet uit ervaring zitten, ik weet dan vanuit mijn werk wel dat het voor sommige mensen heel goed kan werken. Om even die rust te hebben en niet constant die prikkels om zich heen.
Wat dat betreft ben ik voor separeren.
Maar er zijn ook instellingen waar ze daar net iets te happig op zijn en waarin de situatie ook heel anders opgelost kan worden.

Ik kan me ook wel voorstellen dat je op het moment dat je daar zit echt aan het nadenken gezet wordt en dat is ook wel goed. Maar wanneer er daarna niet goed met je gepraat wordt zodat je ook iets kan met dat nadenken kan het de verkeerde kant doorschieten in piekeren en doemdenken.
Het blijft een lastig punt, maar ik kan me zeker voorstellen dat het moeilijk is om dan de gedachtes de goede kant op te sturen omdat je dan (even) geen contact met anderen hebt.

Separeren is op zich geen probleem. Het is het denken waardoor je (hoogstwaarschijnlijk) depressief wordt. Ik kan dit zo niet beoordelen, maar veelal hebben zware denkers ook last van control freakerigheid. Misschien moet je het in deze hoek zoeken.

Op zich wordt hier er heel goed mee om gegaan. Het wordt altijd nabesproken. En bij mij werkt het soms ook wel goed hoor, daar niet van, maar ik word er wel depri van. Prikkelarm helpt je misschien, maar het maakt je niet gelukkig. Ik ben nou bezig om mijn kamer prikkelarm te maken, maar dat lukt niet echt, omdat ik al de rotzooi er al uit heb en ik zelfs door het hoognodige nog verward word. Soms/vaak is de separeer dé oplossing, maar daar wil ik nooit aan toegeven, omdat ik het zelf wil doen. Straks moet ik met ontslag en dan moet ik het ook zelf kunnen. Ik wil niet een chronische patiënt worden, ook al noemen ze me soms al zo. Ik wil daar gewoon niet aan toegeven en dus moet ik zonder separeer kunnen leven.

Ja, t zou kunnen, al ben ik geen zware denker, denk ik :s :| :p

Nja, als je ergens in de 'buitenwereld' woont weer, moet het toch mogelijk zijn om een kamer te maken die gewoon heel leeg is en prikkelarm, waar je jezelf terug kunt trekken als het nodig is?

wa is precies dissocieren :bloos: :bloos:

Wat is dissociëren?

Dissociëren is jezelf psychisch minstens gedeeltelijk afscheiden van wat er met jou of om jou heen gebeurt. Andere manieren om dit uit te drukken zijn:
gevoelloos worden, wegdromen, zich losmaken van het eigen lichaam door te 'verdwijnen' of 'erboven te zweven', vluchten in fantasie, in trance gaan, zelfhypnose, enz.
Je kunt dissociëren van:

wat je aan het doen bent (gedrag);
wat je emotioneel voelt (emoties);
wat je in je lichaam ervaart (zintuigen);
je besef van wat er gebeurt (tijd of kennis).

Bron

Dat is de separeer dus :s

Alleen mijn zintuigen zijn nog in tact als ik dissocieer :bloos: Als ze me dan een heftige pijnprikkel geven, bijvoorbeeld door de klem extra hard aan te zetten, dan kom ik weer even bij, maar fijn is anders.

Laatst kwam ik ook bij toen ik helemaal onder een verpleegkundige lag. Toen had ik echt zoiets van; wtf doe ik hier nou weer?! En hij rustig alles uitleggen :p Echt best vaag.

nou ik het hier zo zie staan denk ik dat ik dat misschien ook wel eens heb, zo heb ik de geodriehoek van mijn beste vriendin gebroken (raar voorbeeld misschien), ik weet er niks meer van, alleen dat ik 'bij' kwam en zij zei: 'wat doe je!' en ik stond met die twee stukken in mijn hand terwijl ik dus van niks wist. zo weet ik nog wel wat voorbeelden, is dat het?

ik heb ook altijd dat ik ineens niks meer voel, dat is als mensen te dichtbij komen zeg maar, is dat het ook?

sorry dat ik even offtopic ga hier, want ik weet er verder niks van, maar vroeg me altijd al af wat dat dan is wat ik dan doe of heb of iets en ik dacht jullie weten dat dan misschien wel...

Zoiets heb ik ook wel eens gehad. Iedereen is wel eens gedachteloos bezig. Je denkt ergens aan, en ondertussen speel je met een pen of geodriehoek, die je dan 'per ongeluk' breekt.
Het hoeft dus niet gelijk 'ernstig' te zijn.

Ik denk dat het inderdaad ook veel te maken heeft met in welke instelling je zit. In een instelling die ik ken lagen een keer nog het bloed en de haren van degene die ervoor een vriendin van mij gezeten had. Dus dat is sowieso niet echt geweldig. Daarnaast werd ze er vaak weken in gezet en als haar ouders op bezoek kwamen weer uitgehaald, of er werd gezegd "ja, ze had weer een aanval" terwijl ze er dan al een week zat.

Ik ben zelf wel voor. Het kan voor mij persoonlijk iig heel goed werken, zo'n prikkelarme omgeving. Maar dan moet het wel op een goede manier worden toegepast.


Offtopic: Fijn weer wat van je te lezen trouwens!

Hier zijn ze heel schoon. als ik weer eens met spagetti bolognese de muren heb ingemseerd (ik doe echt weirde dingen in dat hok :p), komt er gelijk zo'n schoonmaakploeg. De arts is dan wel weer pissig op me :p

Dat zo'n prikkelarme omgeving af en toe wel fijn is, snap ik wel. Ik heb er zelf ook wel baat bij, maar toch heb ik dan liever een time-out kamer dan een separeer. Als ik prikkelarm nodig heb, dan wil ik wel gewoon mijn kleren aanhouden en dat mag ik nu niet.

Ik ben nooit opgenomen geweest, maar heb wel last van dissociatie. Heel erg vervelend. Moet ik bijvoorbeeld ergens heen kan ik me niet meer herrinneren waarheen en hoe ik er gekomen ben. Soms best wel eng.

ik bedoelde of wilde ook niet dat het ernstig is, ik wil alleen weten wat het is. het is namelijk niet eens gedachteloos ergens mee bezig zijn, maakt verder ook niet uit.


ontopic: het lijkt me erg vervelend om daar steeds bij te komen, in zo'n kamer zonder kleren. kan je niet met een hulpverlener (of hoe die mensen die daar werken heten) praten over wat iemand anders al zei of je op een bel kan drukken als je bij bent en er graag uit wilt?

maar ik weet ook niet hoe zoiets gaat, dus misschien zeg ik ook wel wat raars hoor. ik hoop in ieder geval dat het snel beter met je gaat en dat je geen chronisch cliënt wordt daar.

Je kunt hier wel op een bel drukken, maar dan komen ze langs om te zeggen dat je er pas later uit mag. Ze separeren hier namelijk alleen voor een uur. Als je daarna nog niet 'bij' bent, dan plakken ze er gewoon steeds een uur aan vast. Alleen na 9 uur 's avonds moet je er heel de nacht inblijven.

Ik dacht dat jij het had over een separeer in een inrichting; ik bedoelde een soort separeer voor jezelf maken als je niet meer in een inrichting zit.

O, oké, dan begreep ik je verkeerd:)

oh zo, wat vervelend lijkt me dat als je daar heel de nacht moet blijven! Dank je wel voor je uitleg :)

Dat ben ik volledig met je eens.

Het probleem is alleen, dat ze die hier niet hebben. Dus ik moet altijd voor een time-out van een uur de separeer in en dat is soms echt een hele grote moeilijke stap voor me, die ik vaak niet eens durf te maken en dan gaat het mis.

Aan het begin vond ik dat ook vervelend. Laatst zat ik in een separeer op een andere afdeling, omdat ze hier vol zaten en toen moest heel de nacht het licht aan, omdat ze geen infraroodcamera's hadden. Dat was heel rot, omdat ik niet in lichte ruimtes kan slapen.

Maar op mijn eigen afdeling ben ik er ondertussen zo enorm aan gewend, dat het gewoon niet gezond is. Ik had het er net nog over met mijn pb-er. Dat ik gewoon de separeer nooit in wil en dat het niet normaal is, dat ik er gebruik van moet maken. Hij zei, dat ik het als hulpmiddel moest zien. Iemand met een gebroken been heeft krukken nodig. Ik heb de separeer nodig. Dat is wel hard om te horen. Dat je niet eens zonder separeer kan leven op t moment:( Ik wil dat helemaal niet!

Hai, ik zit ook in een psychiatrische instelling. Wel open gelukkig. Maar ik kom ook wel eens in de sepereer. Dat is echt kut. We hebben hier ook time outs, die ik wel fijner vind, want dan weet je tenminste het is niet voor lang. En in de sepereer zit je wel langer. Ze zijn bij ons wel heel schoon. En overdag kan je krijten op het schoolbordd. Ik lig liever in mijn eigen bed, dan onder die vervelende 'deken' in de sepereer.

Die deken vind ik niet eens zo erg. Die zijn hier lekker groot en kan je je helemaal in verstoppen. Ik vind die camera's veel en eveel erger. Soms zet ik mijn matras op z'n zijkant en ga ik erachter liggen, maar dan komen ze al mijn spullen weghalen.

Bij ons hangt er wel een camera, maar die is bijna nooit aan. En als ze naar je kijken gaat er een lampje branden, en dat is maar heel afentoe. En als dat lampje gaat branden ren ik naar de andere kant van de sepereer. En dan draait die camera en dan ren ik er weer voor weg, net zo lang tot hij uit is. :rolleyes:

God, in zo'n kamer ga je je toch al vanzelf als een gek gedragen :|

Klopt, ik ben zelfs een keer gaan bowlen met mijn bekertjes en mijn kartonnen po. Puur voor hun vermaak. Ik was zo kwaad dat ik er weer in zat, dat ik zoiets had van: Zo, dus jullie willen een gek zien? Nou, laat die gek zich dan ook maar gek gedragen ook!
En bij ons houden ze je echt constant in de gaten met die camera's. De monitors staan altijd aan. Oké, soms kan ik ze wel eens begrijpen, maar soms heb ik ook van die momenten dat ik niet bekeken wil worden. Als je moet plassen of zo.
Al die kleine dingetjes maken een separeer zo traumatiserend. Op elke plek waar ik nu kom, kijk ik eerst of er geen camera's hangen. Stom, maar ja, wel iets wat ik overgehouden heb aan de separeer.

Ik doe nu dus echt stomme dingen door die camera's, terwijl op mijn vorige afdeling, waar ze geen camera's hadden, ik het niet eens in mijn hoofd haalde om iets uit te vreten. Op mijn 'nieuwe' afdeling heb ik zelfs de ventilator staan slopen, omdat ik wist dat ze dat zagen en ze dan weer even langs zouden komen om mijn spullen (ik deed het met mijn matras) te verwijderen. Zo kun je constant aandacht trekken in de separeer en ze blijven komen, want ze kunnen je moeilijk je gang laten gaan.

God, ja, die camera's. Ik had ook dat ik een tijdje overal waar ik kwam checkte of er ook camera's waren. Voor mij was de separeer ook vrij traumatiserend, ik kan niet zeggen dat ik er beter van ben geworden. Ik word er heel moedeloos van, als ik achteraf weer helder ben en bedenk dat ik er Weer in gezeten heb. Het is zo'n heftige maatregel, en om te bedenken dat je het blijkbaar 'nodig' had in situaties maakt behoorlijk perspectief-loos voor de toekomst.
Ik wou je sterkte wensen en je op het hart drukken dat dit misschien nu gebeurt maar dat je er ook weer uit zult komen en dat het dan niet meer nodig zal zijn.

Jij verwoord precies zoals het voor mij is. Vandaag zat ik er weer in tot kwart over zes. Ze vonden mij nogal somber en stil overkomen, waardoor ik er niet uit mocht. Nah, toen zei ik: "Ik word hier anders niet opgewekt en springerig van!" En toen gingen ze overleggen en mocht ik er uit.

Ja inderdaad, wat verwachten ze dan? Geen mens wordt toch vrolijk van in z'n eentje in een lege ruimte zitten? Geen prikkels zorgt er misschien voor dat je niet de negatieve kant op 'flipt', maar ook beslist niet de positieve kant.

Nou ja.

Ik heb de separatie nabesproken en daar zeiden ze dat ook inderdaad. Ze vond het helemaal geen goede ruimte voor mijn probleem op dat moment, maar de afdelingsveiligheid ging voor.

In het apz waar ik werk wordt gezegd dat cameratoezicht illegaal is. Tenzij het in het behandelplan staat wat jijzelf mede hebt ondertekend.
(wet op de privacy)

Verder ben ik het met laura eens dat ik blij ben weer eens wat van je te lezen :)

Hier staat het niet in mn behandelplan. Zal er toch eens naar vragen een keertje.

Op de paaz naast het apz gelden dezelfde regels. Het is dus niet gebonden aan de instelling waar ik bekend ben :)

Vraag het anders eens aan je pvp-er \m/

ps heb jij een relatie met adri gehad? Of word ik nu te persoonlijk :bloos:

waar ik heb gezeten zat wel een camera, maar ik ging dan in het hoekje zitten waar de camera hong, dus onder de camera en daar draaide die nooit naartoe dus handig haha

Hmm, dat wist ik niet. Maar ze zullen echt geen illegale dingen doen, maar bij ons in de sepereer hangt een lijst met alle rechten die je hebt in de sepereer. En daar hangt bij, dat de camera alleen aangaat als je weet dát hij aan kan gaan. Dus dat is niet altijd. Dat gaan ze meestal met je overleggen als je er langer dan een uur in zit. En ik kan me niet voorstellen dat het in je behandelplan moet staan, want iemand die nog geen behandelplan heeft gehad en wel in de sepereer zit, of iemand die het ervoor niet nodig had, die moet toch ook 'bekeken' worden of alles goed is? Daar heb je toch een camera voor nodig.

Keb niks met Adri gehad. Ken m wel en we spraken wel eens af (gewoon als vrienden), maar meer ook niet. Waarom? Of word ik nu te persoonlijk? :bloos: :p