[gedicht] Verloren in het ogenblik
 

Zo’n tegenstrijdig gevoel
Persoonlijk geluk voor ’s werelds ongeluk
Verdwaald in eigen gedachten
Met trillende hand schrijf ik,

Ik hou niet meer van mij

Krampachtige tranen
Trots voor menig medelijden
Honger naar bevrediging
Doch verdriet achter deze muren,

Die mij voor nu omsluiten

Hier, mijn ovale redding
Blinde blik in zijn achteruit
Overgeleverd aan continuïteit
Met schuld en vermoeidheid schrijf ik,

De wereld gaat langzaam aan mij voorbij.

-x-

Ik denk dat ik het niet een slecht gedicht vindt, maar het zegt mij niets nieuws. Toen de 'doch' voorbij kwam werd mijn eetlust flink vergald. Het is een beetje een cliché. De eerste strofe gaat goed, en dan heb je geen goede metaforen meer lijkt het. De tweede strofe loopt snel af. De derde strofe en de goede eindzin maken het geheel iets beter, maar het is eigenlijk niet meer te redden. Andere metaforen ipv "Doch verdriet achter deze muren die mij voor nu omsluiten" "trots, honger, bevrediging, blind, overgeleverd, schuld, vermoeidheid" show, don't tell. Beeld uit, ipv leg uit.