haar leven, of het mijne
 

Haar leven, of het mijne

Ze dwaalt door een vlakte
Een vlakte van eenzaamheid
Alleen door denken over het leven
Doodt ze die kille tijd

Eenzaam, maar dan anders
Zoveel mensen om haar heen
Zoveel kansen om te nemen
Maar in gedachten toch alleen

Alleen in haar wereld
Dromend over geluk
Geluk over de mensheid
Wakker, en haar droom is stuk

Denkend over nare dingen
Piekerend over pijn en verdriet
Ziet ze niet welke kansen
Het leven verder voor haar biedt

Weglopend
Wegrennend
Weg van de angst
Weg van het gevaar
Alle druk
Die liet ze daar

Weglopend
Wegrennend
Weg van het kwaad
Weg van het verdriet
Want ze wou
Dat niemand haar ziet

Alles wat ze altijd wilde
Al waar ze ooit van had gedroomd
het kon niet meer, het ging niet meer
Ze wilde dit niet, ze wilde weg

Haar blik op de grond gericht
Gericht op alle fouten
Alle misstappen die zij beging
Alles moest stoppen, zij moest weg

Haar mond gesloten en wangen nat
Ooit moest het ervan komen
Ooit moest het toch stoppen
Ooit moest ze weg

Nu is ze verdwaald in haar gedachten
Is ze in de knoop met zichzelf
We kunnen beter niks verwachten
Want over gaat dit niet vanzelf

Haar leven interesseert haar niet
Haar toekomst evenmin
Proberen helpen, doe maar niet
Het heeft toch geen zin


wat vinden jullie van dit gedicht? wat kan er beter anders?

Een heleboel waarschijnlijk, de rijm de taal, de lengte. Als je een echt intrigerend gedicht maakt, dan wil ik er gerust 2 bladzijden aan spenderen, maar als je mij na 2 strofes al niet meer weet te boeien, hou er dan mee op.

(in de zin van, begin opnieuw, probeer, maar ga daar niet mee verder)