geluk = relatief?
 

In de huidige wereld kunnen we zaken naampjes geven omdat ze zich van iets anders onderscheiden.

In je leven heb je allerlei ervaringen die je als prettig en onprettig kunt ervaren. Je zou kunnen aannemen dat je de beoordeling van zo'n ervaring ergens aan relateert. Een soort gestandaardiseerd geluksniveau. Wat 'neutraal' genoemd kan worden.

Uitschieters naar boven worden dan als prettig ervaren, en uitschieters naar beneden als onprettig. Wat het niveau ook is van dit basisgeluk, zo lang er uitschieters zijn beide kanten op, is er geen sprake van een stabiele gelukssituatie.

Heeft het dan nog zin om te streven naar een hoger geluksniveau?
Is het grote probleem van mensen niet dat ze relatief gelukkig willen zijn ipv gelukkig?
(nog afgezien van het feit dat je bij 'relatief geluk' er baat bij hebt dat het met iemand anders slechter gaat)

Natuurlijk, mensen streven altijd naar relatief geluk. Om een geluksuitschieter te kunnen berijken, streef je naar een hoger geluksniveau. Als je dit niveau eenmaal berijkt hebt, ervaar je het geluk als geluk zijnde, totdat dat niveau zich weer standariseert tot het nul niveau van geluk. Er treedt dus gewenning op.

Echter, als je nooit streeft naar een hoger niveau, zal je nulpunt laag blijven, maar zul je ook nooit de uitschieters, die bewust zijnbewust gecreerd, meemaken. Daarom is het zaak om naar het hogere niveau te streven.

Tuurlijk. Hoe verder van het neutrale punt, hoe beter toch. Je kan toch een beetje gelukkig of heel erg gelukkig zijn?
En wat bedoel je precies met dat wij relatief gelukkig zijn?

Ik denk dat zij bedoelt met relatief, dat het nulpunt bijna overal kan liggen. Als iemand hoger in de geluksschaal ligt, hoeft dat nog niet te betekenen dat hij gelukkiger is, omdat zijn nulpunt hoger kan liggen.

Je bent gewoon normaal. Dan ga je iets doen waardoor je gelukkiger wordt. Na een tijdje raak je daar aan gewend en ben je ondanks dat weer gewoon normaal. Dan ga je weer iets nieuws doen. Zo worden we allemaal zo succesvol mogelijk en dat is waar het uiteindelijk om gaat. Geluk is een middel en geen doel maar omdat het een doel lijkt werkt het juist zo goed.

De echte vraag is natuurlijk: waarom streven naar het vrijkomen van die bepaalde neurotransmitter. Of anders gezegd; waarom maakt geluk ons gelukkig? Hoe kun je geluk definieren? Ik denk dat je dan uitendelijk altijd in een cirkelredenering komt, om te constateren dat geluk gewoon ís.

Volgens mij ben je gelukkig als je tevreden bent met wat je hebt. Dan kan je natuurlijk nog steeds naar meer streven, maar dan ben jewel gelukkig. Het verschilt per persoon waarmee iemand tevreden is, dus geluk = relatief ja.

Als je dat niet doorhebt ben je minder vlug gelukkig ook denk ik.

Dat snap ik niet helemaal. Met je eerste reactie ben ik het trouwens eens.

Iedereen wil uiteindelijk gelukkig zijn, al doet de ene persoon dat op een andere manier dan een ander persoon. Mee eens?
Het ervaren van geluk is chemisch gezien slechts het vrijkomen een bepaald neurotransmitter.

De vraag is dan: waaróm wil je gelukkig zijn? Heeft gelukkig zijn een evolutionair voordeel? Ik denk het niet, omdat geluk geen doorgeefbare eigenschap is, omdat het voor ieder persoon en situatie anders is, én omdat het slechts één moment of een kortere periode behelst.

Waarom wil je dan wel gelukkig worden?
Sommigen zeggen: je bent gelukkig als dingen gaan zoals je wilt dat ze gaan, of als je onverwachte meevallers hebt.
Waarom wil je dan dat dingen gaan zoals je wilt? Omdat je dat tevreden maakt, je dat wilt, of in feite, omdat je dat gelukkig maakt? Zo zit je dus in een cirkel, en zie je dat alles terugslaat op geluk, dat zich slechts kan defenieren met zichzelf.

Ik denk wel dat gelukkig zijn een evolutionair voordeel heeft. Gelukkig zijn kan je namelijk zien als een beloning. Een beloning motiveert mensen en dieren tot een bepaalde handeling. Het is onder andere wel handig als je gemotiveerd wordt om te eten, om maar eens een handeling te noemen. Anders kom je niet ver.

Als je dit "motivatie-systeem" blokkeert, blijken dieren minder gemotiveerd om te eten en zullen ze daadwerkelijk minder eten.

Idd, vreemd dat we heel ons leven er alles aan doen om zo veel mogelijk dopamines en endorfines vry te laten komen, terwijl het in feite slechts banale chemie is.

Waarom is dat vreemd?

Omdat je ook gewoon pillen kunt slikken. :)

Ik vind dat stukken minder vreemd dan het verschijnsel dat mensen soms een "y" schrijven waar een "ij" hoort.

Omdat het vreemd is dat we ons goed voelen als bepaalde delen in onze hersenen (de genotscentra) geprikkeld worden. Dat is iets louter fysisch, hoe kan dit een gevoel veroorzaken ?

Dat vind ik juist veel logischer, het spaart tyd uit.

Wat bedoel je dan met?: ( .......als bepaalde delen in onze hersenen geprikkeld worden ............?)(Gambokkur)

Zou die prikkel al niet een gevoel kunnen zijn?
Als ons genotscentra geprikkeld word , bedoel je dan daarmee dat deze prikkel fysisch van aard is? Of is dit een "mentale" prikkel?
Maak je onderscheid in lichamelijke en geestelijke prikkels?

Vind je het bijvoorbeeld ook vreemd , dat we een behoefte tot voortplanten hebben?
Vind je het vreemd , dat als je over een genotsorgaan zou beschikken , dat je deze dan prikkelt als dit je mogelijk was?
Zou je het bijvoorbeeld ook vreemd vinden , dat er mensen zijn die pijnprikkels (zowel lichamelijk als geestelijk) bewust/onderbewust als genot opvatten.
Kan pijn ons genotcentra prikkelen en kan ons genotcentra pijn veroorzaken?
Is geluk een gevoel of een emotie?
Is geluk een voorstelling of een instelling of kunnen ze beide en tegelijkertijd zijn?
(voorstelling is dan in gedachten de conceptie van geluk , instelling is dan de elctro-chemisch schakeling op desbetreffende moment)


funky schreef:
funky schreef:
De vraag kan ook zijn: Streven we naar het vrijkomen van een neurotransmitter of streven we naar een bepaalde conceptie?
Vormt de neurotransmitter bijvoorbeeld niet als middel tot het doel? Is de neurotransmitter bijvoorbeeld niet meer dan "flavor" in een menu van meerdere gangen? Is de behoefte aan meerdere mogelijkheden van menu's niet groter dan het nemen van een hapje? Dat laatste werkt overigens wel stimulerend hoor , maar is het samenstellen van het menu niet veel lekkerder of leuker te noemen?

De cirkelredenatie is dan , dat het hebben van honger en de gedachte/behoefte van mogelijkheid tot voedsel , een stimulerend vermogen tot continuïteit/expansie heeft in relatie met de identiteit van het individue.
De vraag is dan: Streven wij ? OF krijgen we behoeftes? ;)

het streven naar geluk is niet streven naar een chemische samenstelling op een bepaald moment , in mijn optiek dan hé. ;)
Een dwangmatige drugsgebruiker ervaart ook vaak een chemische samenstelling die behoorlijk van dopamine aard is , maar vaak zijn ze toch niet echt gelukkig.
Sporters die ook veel (natuurlijke)dopaminen ervaren , zijn vaak wel gelukkiger te noemen.
En natuurlijk zijn deze vergelijkingen errug relatief , maar is dit wel zo?
Is geluk eigenlijk wel zo relatief?

Je ziet mensen toch wel eens gelukkig zijn? (tenminste dat doen ze ons dan geloven hé , want er zijn gradaties van geluk ;) ) Maar is een ander persoon eigenlijk ook geen object voor ons? En is daarmee dan het begrip "geluk" een substantie die onafhankelijk van jouw conceptie ook bestaat?.
Is het niet gewoon zo dat enkel onze conceptie een relatief uitgangspunt heeft , en dat externe waarneming (lastig begrip overigens ;) ) een absoluut of instantaan fundament heeft om dat je dit zo waarneemt?

Als er sprake kan zijn , van een niveau van basisgeluk = neutraal (o?) , ben je dan vanuit dit moment vertrokken terwijl je zegt ik voel me nu gelukkig? Of heb je eerst een uitgangspunt gebaseerd op een natuurlijk verlangen dat dan de kop ingedrukt word door pijn en gekoppeld hieraan angst. Is geluk dan gerelateerd aan pijn en angst of aan verlangen? Verlang je dan naar meer bepaalde neurotransmitters? of naar een betere conceptie?

heeft het zin om altijd neutraal te zijn? ;)

Is het grote probleem niet dat de mensen zelf de gereedschappen tot hun beschikking hebben , maar dit niet in relatie tot hunzelf kunnen zien. ;)

Tja, dat is de vraag...Tot wanneer is het iets fysisch en vanaf wanneer is het iets mentaals ? Hoe komt het dat een chemische stof ons gelukkig kan maken ? Die vraag hoort thuis in het rytje Grote Vragen, zoals "waarom is er iets (het heelal, de natuurwetten, ...) en niet niets ?"

Dat komt omdat ze geen endorfines krijgen, dacht ik. De dopamines zyn het korte diepe genot, de endorfines zorgen voor het lange, rustige genot.
Ik vermoed dat , alles opgeteld, de endorfines voor veel meer genot zorgen in een mensenleven dan hun broertjes.

Wat betreft die lopers, ik heb al veel gehoord over hun 'runners high'. Zy blyken te genieten tijdens het lopen ? By my is dat altyd achteraf.

Onzin, die ij heb je zowat in een toetsaanslag, "roooeetsj"

ik denk niet dat je ooit tevreden bent met wat je hebt. er is altijd iets dat je nog graag wilt hebben, meemaken, bereiken, en waar je je best voor doet. als je tevreden zou zijn, is er geen vooruitgang en lig je maar een beetje apathisch "gelukkig" te zijn. ik zou daar niet gelukkig van worden..

geluk is wel relatief, denk ik. tis niks meer dan een acceptabele hoeveelheid momenten waarop je je fijn voelt, blij bent, en verschillende mensen worden van verschillende dingenn blij..

"Het hebben van de zaak, is het einde van het vermaak."
En dan gaan we inderdaad op zoek naar iets nieuws :).

Is er een chemische stof waar je echt gelukkig van word?
Bestaat er dan ook een chemische stof waarvan je ongelukkig word? En zoja , wat zou dan het verschil in deze "fysische" waarneming zijn? onze smaak? ons gevoel? onze gedachte? ons verlangen? of allemaal tegelijkertijd natuurlijk. ;)
En omdat alles tegelijkertijd is , kan er niet niets zijn , en daarom is er iets. ;)

Volgens mij is geluk iets wat een beetje lang aanhoudt. Soms denk ik dat het gewoon het idee is dat je de zaakjes op orde hebt en de juiste dingen gedaan hebt de afgelopen tijd. als je stofje uitgewerkt is, tja, dan denk ik niet dat je zoiets hebt.

Ik vind van mijzelf wel dat ik een gestandaardiseerd geluksniveau heb :)
Voor mij hangt dat samen met relativeren en jezelf kennen

Geluk hangt inderdaad alleen maar af van hersenchemie; en ik denk dat het menselijk is (of in ieder geval ingebakken in de mens) om altijd naar iets beters te streven (het gras is altijd groener...).