Wetenschap breekt de mens.
 

Wetenschap breekt de mens.




Uitgeteld en in vergetelheid verzonken brachten we nog een toost
onze laatste dronk was ook niet verder vergeeld dan hoe het moest
en hoorde; naar de wetten der natuur. Zoals de zonsondergang gloorde
en haar droevigheid verspreidde in vervaalde kleuren en geuren.

De foto’s konden het niet namaken, er trilde iets in het hoekje van je oog
terwijl je boog voor het schemerlicht dat langzaam naar beneden viel,
wisten je benen zich een weg te wanen door de wanhopige papieren.
Een krabbeltje hier en daar en wij braken de wetenschap eerder dan zij ons.

Want dansen kan.

Ook ondersteboven, als we maar kleven aan de vrijgegeven denkbeelden
de besprenkelde bladeren zijn ons voorgegaan en wij wijzen de wereld aan
waar ze blijven moet in beschreven ratio en ogenschijnlijke kransen

ik verkras de vervloeking, want zij geeft me geen kans.

ik vind m ingewikkeld (lange zinnen), maar wel mooie woordkeuze

Gaaf, het lijkt erop dat deze manier van dichten (lange zinnen, weinig dik er bovenop liggende rijm, fijn ritme) hip begint te worden op DoP :cool:

Ik ga hier later op in, heb nu haast maar wou alleen maar even vragen WAAROM HIER NIET OP GEREAGEERD IS? Uberhaupt vind ik het de laatste tijd een beetje zwakjes.

Maar straks meer dus :)

Alvast dankje :)

Ik vind het heel knap hoe je zulke lange regels schrijft zonder dat het op proza gaat lijken. In de eerste strofe is het nog niet zo, maar vanaf de tweede weet je het heel goed met subtiele rijm en ritme een bepaalde flair te geven.

"want dansen kan" en "ik verkras de vervloeking, want zij geeft me geen kans" zijn precies genoeg om ervoor te zorgen dat de lange strofes niet té worden.

Ik vind 'm fijn. :)


:o

Oh! Hier ben ik heel erg blij mee :) Dankjewel voor dit commentaar. Ik zat zelf al wel een beetje te twijfelen of het niet té wordt, maar ik weet nooit zo goed wat wel en niet kan, dus waagde ik maar een gok.
(En zat stiekem gewoon nog te wachten op uitgebreider commentaar van Rita, geen haast :cool: )

Ja sorry ben er! Was een 'tussenweekendje' weg, sorry sorry sorry :)

Komt ie:

Hij loopt naar mijn mening inderdaad heerlijk fijn, zonder dat je happert op de lange zinnen waarin de moeilijke woorden toch best wel aanwezig zijn. Het stoort absoluut geenzins, het is juist heel natuurlijk en vloeiend. Dat komt door de haast onmerkzame rijm en het ritme, die je duidelijk maken dat het hier één geheel betreft.
Alleen in het begin zelf loopt het nog een beetje stroef (op de een of andere manier struikel ik een beetje over het stukje van de 'geuren en kleuren', ik heb het gevoel dat daar iets mist, een lettergreep of zo om het helemaal soepel te laten lopen)

Wat mij bij dit gedicht eigenlijk het meest trof was één van de meest simpele zinnetjes:

De foto’s konden het niet namaken, er trilde iets in het hoekje van je oog

Ik weet niet, het feit dat zo'n beeld (het trillende oog) als dit in gedichten volgens mij niet vaak gebruikt wordt vond ik juist wel zo treffend en tastbaar en ehh 'menselijk' ja.

Oh, ik vind het trouwens jammer dat je de titel in het gedicht terug laat komen. Ik zeg het wel vaker dat naar mijn mening zoiets het een beetje 'verklapt'. Maar dat is een nogal persoonlijk iets. Ik vind het een beetje afbreuk doen op het gedicht zelf, de verrassing is er een beetje vanaf om het zo maar te zeggen.

Al met al vind ik het best wel verdomd mooi :)

Wow he, bedankt voor de complimentjes enzo allemaal :bloos:

De titel had ik er niet echt in die volgorde in terug laten komen, maar inderdaad wel anders. Dat is waar, zelf vond ik dat wel mooi eigenlijk maar smaken verschillen ;). De titel was ik ook mee begonnen als een soort gedachtenspinsel, dus die moest er van mij bij blijven.

Ik snap dat de eerste strofe wat stroefjes loopt, zelf heb ik soms ook wel zoiets van: hmm, had beter gekund.

Heel erg bedankt allemaal voor jullie reacties!

De 1e strofe vind ik niet echt vlot lopen (maar die opmerking is al geweest zeker?) maar de rest daarop heb ik niets op te merken. Gewoon (y)
Ik wou dat toen ik 15 was zo kon schrijven...

Sterk enjambement; hoewel er punten en hoofdletters
instaan is geen enkele zin abrupt afgebroken.

De twee strofen van één zin breken het geheel mooi op
in een overzichtelijk; stromend verhaal.
Persoonlijk ben ik zeker geen fan van lange zinnen
maar jou neem ik het niet kwalijk- het verveelt niet.

Al met al een sterk staaltje poëzie met een vleugje
weemoed/nostalgie.