Om te beginnen, ik denk niet dat ik borderline heb en al had ik het, ik wil proberen te leven met mezelf, wat ik eventueel ook heb of niet heb, dat zal me een worst wezen, ik blijf toch wel ik en met ik moet ik leven.

Ik zat een beetje te surfen, zoals ik wel vaker doe, en ik zag een link staan van een site over borderline...en ik klikte er weer op...waarom? Omdat ik mezelf in die verhalen herken. Een tijd terug zocht ik herkenning ed, ik herkende me in die verhalen. Ik klikte ook op de link om te kijken of ik me nu, nu ik me over het algemeen beter en sterker voel dan toen, nog steeds in die verhalen herken.

Herkende ik me nog in die verhalen? Ja. Punstgewijs de dingen die ik herken:
* Krampachtig proberen te voorkomen om feitelijk of ingebeeld in de steek gelaten te worden
* Een patroon van instabiele en intense intermenselijke relaties, gekenmerkt door wisselingen tussen matig idealiseren en kleineren...
* Identiteitsstoornis: duidelijk en aanhoudend instabiel zelfbeeld of zelfgevoel...
* Impulsiviteit op tenminste twee gebieden die potentieelzelfbeschadigend kunnen zijn, bijvoorbeeld geld verkwisten, sex, drankmisbruik, roekeloos rijden, overmatig of niet eten, winkeldiefstal, vakanties en opleidingen... (is nu (gelukkig) iets minder)
* Zelfbeschadigend gedrag, terugkerende suicidale dreigingen of pogingen, of automutilatie... (dit is gelukkig tot vrijwel 0 afgenomen)
* Labiliteit van emoties: opvallende wisselingen van een normale naar een depressieve stemming, prikkelbaarheid of angst, meestal uren durend en slechts zelden langer dan enkele dagen...
* Chronisch gevoel van leegte of verveling...
* Ongepaste intense woede of gebrek aan beheersing van woede, bijvoorbeeld frequente driftbuien, uitvallen wanneer dit niet gepast is... (sorry, bij deze voor een aantal mensen...)
* Voorbijgaande, aan stress gebonden paranoide gedachten of dissociatieve verschijnselen...

Shit, nu ik het zo opschrijf is het alles. Maar ik kan er mee leven, alleen anderen snappen me niet altijd. Misschien toch maar weer eens mensen gaan mailen oid...of hopen dat ze dit lezen en me dan wel snappen.

Waarom ik dit post? Weenie. Gewoon ff om het te kunnen vertellen oid, om het kwijt te kunnen. Irl klinkt borderline zo ernstig en ik ben niet ernstig, ik ben ik en als ik zo'n woord (als borderline) irl noem ben ik niet meer ik, dan ben ik 'zij'. Klinkt logisch. ;)

Hmm, je puzzelt hier al lang mee .. maar zoals je zelf ook al een paar schreef als reactie op anderen: het verandert toch niet wie je bent?

Wat de punten betreft:

* Krampachtig proberen te voorkomen om feitelijk of ingebeeld in de steek gelaten te worden

Dit kan ik me idd bij jou voorstellen. Uit vroegere mailtjes en uit stukjes op dit forum.

* Een patroon van instabiele en intense intermenselijke relaties, gekenmerkt door wisselingen tussen matig idealiseren en kleineren...

Daar durf ik me niet over uit te laten.

* Identiteitsstoornis: duidelijk en aanhoudend instabiel zelfbeeld of zelfgevoel...

Je bent toch gewoon jezelf? Wat wel opvalt bij jou: herhalende topics over een gevoel 'niet te bestaan' :/

* Impulsiviteit op tenminste twee gebieden die potentieelzelfbeschadigend kunnen zijn, bijvoorbeeld geld verkwisten, sex, drankmisbruik, roekeloos rijden, overmatig of niet eten, winkeldiefstal, vakanties en opleidingen... (is nu (gelukkig) iets minder)

Koopkick? ;) en overmatig eten (naar eigen zeggen). In realiteit kom je zeer gematigd over echter :)

* Zelfbeschadigend gedrag, terugkerende suicidale dreigingen of pogingen, of automutilatie... (dit is gelukkig tot vrijwel 0 afgenomen)

Gelukkig maar ja :/

* Labiliteit van emoties: opvallende wisselingen van een normale naar een depressieve stemming, prikkelbaarheid of angst, meestal uren durend en slechts zelden langer dan enkele dagen...

Prikkelbaarheid misschien :/ maar dat hoeft nog niet veel te betekenen.

* Chronisch gevoel van leegte of verveling...

Mensen raken je niet?

* Ongepaste intense woede of gebrek aan beheersing van woede, bijvoorbeeld frequente driftbuien, uitvallen wanneer dit niet gepast is... (sorry, bij deze voor een aantal mensen...)

Hier durf ik me niet over uit te laten.

* Voorbijgaande, aan stress gebonden paranoide gedachten of dissociatieve verschijnselen...

Wat bedoel je met het laatste?

Overigens herken ik er bij verre niet meer zoveel in als vroeger ;)

Daarnaast: het is subjectief. Net zoals ik vroeger van alles herkende in schizofrenie en autisme, bleek achteraf niets minder waar.

Dus als je ernaar kijkt en iets komt je bekend voor, moet je het altijd nog met een korreltje zout nemen.

Zo, waarom reageer ik hier zo uitbundig op? :D :p

Dat schreef ik toch zelf ook al in m'n post? :p

Beetje wel, gelukkig heb ik een vriend die aardig maat weet te houden. ;) Hij is iig stukken minder erg dan ik. :D
Wil m'n vriend geen pijn doen, dus ja...

I know, maar tis wel meer dan prikkelbaarheid...
Mensen kunnen me best raken. Tis ook dat het leven langs je heen gaat, je niks doet...gewoon leeg, volgens mij heb ik al vaker geprobeerd het uit te leggen, maar dat kan ik niet.

Hier durf je je niet over uit te laten. :D Hoe bedoel je dat? Bang dat ik uitval? :D Ben wel in een goede bui vandaag, hoor. Nog wel. :p

Het idee dat mensen complotten tegen mij smeden. Je weet het niet, maar het kan wel. Dagdromen, 'uit je lichaam treden', niet bestaan, mensen die door je heen kijken, argwaan, blackouts, niet bestaande dingen zien

Tnx btw voor je nuttige (en verstandige ;)) reactie. :)

Ben ik het volledig mee eens. Oa daarom was ik wel benieuwd of ik nu, nu ik me dus wat beter voel, me er nog steeds in herkende of dat het echt alleen maar was omdat ik toen zo depressief was.

Omdat ik lief ben? :p

Ik lees ook niet altijd even goed ;)

En jezelf?

Iemand zocht woorden en iedereen kan ze anders interpreteren.

Laten we dat laatste dan ook maar zo houden ;)

Zulke gedachten kwamen bij mij vroeger voor, omdat ik mezelf gek maakte. Ik kon me om 1 ding enorm druk maken en daardoor allerlei andere zaken waarnemen. Dat is nu allemaal geheel verdwenen, maar ik denk dus dat je het zelf veroorzaakt door erover na te denken (angst?)..

Dat is inderdaad wel interessant. Bij mezelf ben ik er dus achter dat ik het me allemaal inbeelde :o

Ach, soms wel .. soms niet :p

daar geef ik je nu eens volledig gelijk in

Bij mij hebben ze dus ook een borderliner in ontwikkeling gezegd. Maar ik wil dat niet accepteren. Ik ben Maaike en ik kan met de gevolgen en concenquenties, als ik ECHT wil, goed leven. Ik heb een boekje dat me heel erg helpt en steunt. het heet: Borderline Hulpboek van Jaap Spaans en Erwin van Meekeren Je kunt het bij bol.com bestellen. Jou instelling vind ik ook goed.

Ik vind niet dat je jezelf een etiket moet toe eigenen. Dat word al veel te veel gedaan door de maatschappij. Ik snap dat je je klachten graag een naam wilt geven, maar ik zelf persoonlijk, heb er niet zoveel aan nu dit een naam gekregen heeft. Ik noem mezelf dan ook niet 'borderliner'. Ik weiger dat. Ik ben geen borderliner of anorect, ik ben Maaike en dat is prima zo. Zo probeer jij ook te denken , dat is (y) Tuurlijk, ik heb vreselijk veel last van impulsititeit en alles wat de borderline regels omschrijft, maar k probeer er juist uit te raken en me er niet verder in te verplaatsen (ik zeg niet dat jij dat wel doet overigens. laat dat duidelijk zijn)

Op zich vind ik het wel fijn als dingen een naam hebben, waarom weet ik niet, misschien omdat ik dan weet dat ik het niet droom oid. Maar dit geldt denk ik meer voor lichamelijke dingen, geestelijk ben ik gewoon een persoon, met een bepaalde persoonlijkheid, die persoonlijkheid heeft maar één naam: 'Juliah'. Met mezelf leer ik langzaam leven. En de mensen die mijn mogen, die nemen de moeite me te leren kennen en laten zich niet afschrikken door dat impulsieve en soms 'rare' gedrag. Ik bedoel, m'n vriend is er nog steeds, ook al ben ik soms afschuwelijk afstandelijk. Jou en nog een aantal mensen heb ik nog steeds niet totaal weggejaagd (gelukkig niet) en ik hoop dat me dat ook nooit zal lukken.

Laten we gewoon ons zelf zijn en als het nodig is proberen onszelf een beetje uit te leggen (eventueel na dat moment van impulsiviteit, als je jezelf weer gevonden hebt (klinkt lekker vaag...maar weet niet hoe ik het anders moet omschrijven), zoals wij ook nu soms doen, dat werkt best, als je de ander maar wilt begrijpen en kunt vergeven), zodat we met onszelf en met elkaar kunnen leven. Dan ben ik er van overtuigd dat het allemaal wel goed komt. :)

Wat klink je wijs :p
Maar je hebt wel gelijk hoor meisje. Tja, daar zit wel wat in, dat je dan weet dat je niet droom oid. Dat is wel een goeie, moet ik zeggen. Nu begrijp ik dat ook wat meer zeg maar.
En het komt wel goed ja. Zeker weten.