Overgevoelig
 

Ik beschouwde mezelf altijd als een persoon die mijn emoties voldoene onder controle had, gebeurtenissen hadden nooit een echt zware inpak op mij, een film of een droevig boek lieten niet echt indruk achter op mij, maar de laatste tijd heb ik het gevoel dat ik overgevoelig ben.

Als ik iets hoor/zie/lees dat ook maar ietsje emotioneel is, is het alsof ik hetzelf meemaak.

Zo hoorde ik onlangs het verhaal over een brand: de ouders zijn omgekomen, maar ze hebben hun zoontje kunnen redden en hadden er tegen gezegd van 'red jezelf, jij moet voortleven, voor ons is het hier gedaan', en echt waar, ik had moeite om niet in tranen uit te barsten, terwijl ik helemaal die mensen niet ken, ik hoorde het verhaal van mijn vader, en die vertelde het helemaal niet sensationeel/emotioneel, maar toch greep het mij enorm aan.

Of dan gaat een vriend bv. vertellen over hoe zijn lief hem bedroog, en dan overspoelt mij die golf van droevigheid, alsof het mijn vriend is die me bedriegt...

Hetzelfde bij het kijken naar een film, het lezen van een boek, zelfs het horen van een liedje, ik kan tranen in mijn ogen krijgen ervan omdat het me zo aangrijpt!

Ik heb wat moeite met al die emoties, ik ben ze niet gewend en ik weet niet goed hoe er mee om te gaan. Niet dat ik vroeger koel was, maar ik denk dat ik alles meer relativeerde.

Hoe kan ik het best hiermee omgaan?

Heb je dat alleen met negatieve (verdrietig of boos) of ook met positieve (blij, geil) emoties? Als je het met alleen negatieve emoties hebt ben je selectief overgevoelig, en denk ik dat je er wel weer af kunt komen. Hoe dat zou moeten weet ik (nog) niet. Als je het ook met positieve gevoelens hebt ben je gewoon een gepassioneerd persoon, daar kun je bijna alleen maar profijt van hebben, mits je er zelf geen drama van maakt.

Het kan ook zijn dat je hormoonhuishouding gewoon een beetje in de war is. In dat geval gaat het vanzelf wel weer over.

Positief ook wel, denk ik, maar ik heb het gevoel dat er in mijn omgeving meer negatieve dan positieve zaken gebeuren...

Zo kreeg ik gisteren bij het horen van mijn uitslag van een examen bijna tranen in mijn ogen, zo content was ik ermee, en eigenlijk had ik gewoon resultaten als altijd en had ik dezelfde inspanning ervoor gedaan...

Maar het is vermoeiend, alles een rustig laten passeren is veel gemakkelijker, maar het is alsof ik vergeten ben hoe dat te doen...

Misschien kan je wat lezen over hooggevoeligheid (hoewel ik niet gelijk wil zeggen dat dat het is) en dan met name de tips oid. Is vast wel iets over te vinden. Maar miss is het ook gewoon en periode en gaat het 'vanzelf' weer over...

Uh omdat je zegt dat het eerst niet zo was...

- "tijd om nu wel over dat soort dingen na te denken?"


Dat is dan ook maar 1 vermoeden van velen. Ik weet het niet hoor... kan zoveel zijn ;)

Ik heb dat eigenlijk net zoals jij het beschrijft. Ineens krijg ik tranen in mijn ogen bij het zien van een mooie film, alsof je de emoties van die mensen voelt in jezelf eigenlijk...ik voel hun pijn, hun geluk en het is alsof ik het zelf ook idd zo mee maak. Ik heb geen idee wat je er aan kunt doen eigenlijk, want anders was ik zelf ook wel 'genezen' :p

misschien kunnen wij ons juist goed inleven in mensen, maar ja wat heb je daar aan? :o


Ik heb dus de laatste tijd vaak zulke periodes, maar ik heb ook juist weer periodes waarin ik helemaal niets voel, zelfs al gaat het wel om mijzelf. Dus bij mij wisselt het zich af, overgevoeligheid en dan weer helemaal geen (emotioneel)gevoel ofzo...herken jij dit ook? of helemaal niet?

Ik herken jouw verhaal best wel.
'Vroeger' werd ik echt niet snel emotioneel, huilde nooit waar andere mensen bij waren, van boeken en films kon ik al helemaal niet emotioneel worden en verhalen die ik hoorde vond ik vaak wel aangrijpend maar dat was het dan ook.

De laatste tijd is dit echt heel erg veranderd.
Van muziek, films en boeken kan ik heel emotioneel worden en gaan huilen. Ook als ik verhalen over gebeurtenissen in mijn omgeving hoor kan ik heel erg emotioneel worden. Het voelt dan alsof ik het zelf heb meegemaakt, kan het maar niet loslaten.
Ook bij hele kleine 'onbelangrijke' dingen kunnen de tranen in mijn ogen schieten.

Ik zelf geef het meer de 'schuld' aan veranderingen in mijn leven. Ook denk ik dat het bijv. door stress komt. Misschien is er ook iets waar je (onbewust) best wel mee zit of veel mee bezig bent.
Als er toch wel dingen zijn die je niet helemaal lekker zitten of waar je veel over na denkt kan het dat je je emoties gewoon niet zo goed in de hand hebt.

Ik vind zelf dat daar niets mis mee is. Zolang je er zelf niet echt 'last' van hebt. Soms kan het ook gewoon goed zijn om je emoties de vrije loop te laten.

Je bent een vrouw, dan mag je compleet irrationele gevoelens en vreemde buien hebben. Niks vreemds aan, klaar.

Eén troost, iedereen op Fok! is sowieso overgevoelig.

In het kader van onwaarschijnlijke berichten betreffende rampspoed van onbekenden: Laatst stond op fok een geweldig bericht in de trant van: Dochter valt van trap en raakt bewusteloos, vader maakt van de gelegenheid gebruik en verkracht haar. Tja, je kunt net als heel fok berichten gaan neerzetten als 'sick' en 'rip' etc, maar je kan ook gewoon denken, zoals ik: GEYL. Ik kan echt een half uur dubbel liggen om zo'n bericht.

Mogen mannen geen compleet irrationele gevoelens (welke bedoel je eigelijk?) en vreemde buien hebben?

Ik kan echt een halve dag dubbel liggen van deze kansloze berichten.

Jij wel. :p


Iedereen mag zo af en toe irrationeel doen, zolang je maar niemand kwetst en jezelf goed genoeg kent. Feit is alleen dat vrouwen een meer wisselende hormoonspiegel hebben en daarom gevoeliger zijn voor dat soort buien.

Danku :o

Ik weet niet hoe het met mijn hormoonspiegel zit en ook al zie/praat/ruik ik (er) niet echt uit als een vrouw, ik kom (helaas?) wel aardig in de buurt met bepaalde gevoelens/belevingen/overtuigingen.

Ik zou dit niet betitelen als 'hooggevoeligheid', omdat dat mijns inziens echt wel iets meer om handen heeft dan enkel het in tranen uitbarsten bij het lezen cq. zien van iets zieligs.

Ik denk dat het eerder te maken heeft met hormonen of stress in je dagelijks leven (dit hoef je niet eens bewust te merken) die er toe leiden dat je je dat soort dingen nu zo aantrekt.

Omdat je zegt dat je zo'n moeite hebt met al die emoties lijkt het mij verstandig dat je je er bewust van bent dat het feitelijk niet jouw emoties zijn, maar die van iemand anders.
Namelijk: jij reageert op een verhaal wat een ander vertelt en ook op de manier waaróp dit vertelt wordt (je zult waarschijnlijk eerder gaan huilen als iemand je op een dramatische manier vertelt dat hij/zij bedrogen is door zij/haar vriend(in) dan wanneer iemand die laconiek even tussen neus en lippen door zegt.)

Of ik dit ook heb? Uhm, als ik heel erg moe ben, geestelijk dan wel (wat eigenlijk veel gebeurt de laatste tijd), ik denk dat ik het dan gewoon niet aankan om enig gevoel te hebben... ik kan dan eigenlijk niets aan, enkel slaap helpt dan...

Hmm, jah, misschien is het onze leeftijd?
Not a girl not yet a woman (ofzoiets zong Spears toch ;) haha)

Ik weet eigenlijk niet of er meer stress is in mijn leven, ik denk van niet, ik denk zelf dat ik rustiger ben dan vroeger, ofja, misschien is dat wel zoals ditismijnnaam zei 'meer tijd om over na te denken' net misschien omdat ik rustiger ben, dat ik meer alles opneem...


Wel, wat er gebeurt is dat ook al zegt iemand iets laconiek, dan nog zal ik me aangegrepen voelen, ik ga mezelf namelijk alles gaan inbeelden, zelf het drama er rond bouwen... En ik ben me er niet van bewust dat ik dit doe, tot ik dus weer overspoelt word door al die emoties...

in overleg met de psych0oloog, waar ik toen liep ivm adhd heb ik ook besloten om mezelf wat emotioneler in te stellen (omdat ik wle heel rationeel was in mijn doen en laten)

dat is ook zo gelukt zonder coaching en of medicijnen (was ook mij eigen voorstel)

je kan jezelf veranderen, miss is dat ook wel met jouw gebeurt alleen heb jij het onbewust gedaan.

kwestie van of terug gaan naar de oude situatie, of beter leren omgaan met emoties, of een combinatie van beide

(in jouw geval zou ik voor het laatste pleiten)

Wat is er mis met veranderen?
Wen er gedeeltelijk aan.
Niet helemaal, dan is er wéér niks meer aan.

Ik denk dat het meer negatieve als positieve dingen in je omgeving wss ook nog met de leeftijd te maken heeft :o

IK heb zelf ook regelmatig last van stemmingswisselingen, zeker de laatste tijd dat ik het psychisch lastig heb.

Dan kom ik bijvoorbeeld heel vrolijk thuis van t dansen en ben ik in een hele goeie bui, net zoals voor het dansen, vlak voordat ik wegga uit de stress, en als ik dan daarna weer terugkom en de stress in ga verandert mijn stemming direct naar heel erg humeurig. Net zoals woensdag, ik voelde me gewoon te kut om naar school te gaan, en toen had ik dan smorgens een mail gestuurd die behoorlijk opluchtte, dus t ging effe net wat beter en dan begint mijn stiefvader weer gigantische stress te maken :(

daar is toch niks raars aan of ligt dat aan mij?!
ik heb echt precies hetzelfde, maar ieder mensen heeft dit toch wel een beetje
op school kan ik zo mensen aanwijzen en vertellen wat er met ze aan de hand is terwijl ik ze niet eens ken, is dat ook iets van hoog gevoelig geval? mn moeder zegt dat k hoog gevoelig ben, maar ik vind t nogal beetje overdreven die term

maja..kan aan mij liggen

ik denk niet dat je er teveel bij moet nadenken

Ik herken je verhaal heel erg. Ik ben zelf ook heel gevoelig. Ik noem het zelf eerder empatisch. (medelevend)

Op de site van psychologie magazine heb je ook een aantal testen om te kijken hoe gevoelig jij bent. http://www.psychologiemagazine.nl/ps.../show/id=47549
Misschien wel interessant?

ik had het omgekeerde, eerst was ik juist heel emotioneel, maar nu lijk ik net een blok steen, niks kan me meer raken.

Dit heb ik bereikt met wilskracht, redenatie, en relativeren.

Ik begin ook aardig hierop te lijken :)

bah, maandag had ik een mondeling examen. Iedereen rond me heen zat zo wat te stressen, terwijl ik zelf mijn best deed mijn innerlijke rust te vinden (uiterlijk heb ik die namelijk zo goed als altijd).

Ik was mezelf dus aan het kalmeren, toen ik opeens het gevoel kreeg overspoelt te worden van een golf van stress, ik werd erg duizelig en ik begon pijn te krijgen aan mijn hoofd...

Fijn was het niet. Ik heb het proberen te verdringen, en gelukkig lukte dit wel aardig, maar toch vond ik het niet zo'n fijn gevoel!

arme kerel