Respecteren, liefde?
 

Ik ben in de paasvakantie een week naar taizé geweest. Voor de genen die dat niet weten dat is een soort bedevaarsts oort in frankrijk. En toen ik daar was werd er veel gesproken over respecteren en lief hebben.
Ik ging daar over na denken en kwam tot de conclusie dat liefde en respect voor elkaar wel gewichtige woorden zijn maar ook hele brede woorden. Dus vroeg ik me af wat onder vinden jullie bij de woorden liefde en respecteren?

Liefde en respect zijn beide woorden die nog al eens misbruikt worden. Mijn mening is de volgende: liefde overkomt je, respect moet je verdienen.

Liefde zoals ik dat ken, is een gevoel dat opborrelt wanneer je iemand tegenkomt die je om haar zijn, doen en nalaten aantrekkelijk vindt.

Maar als ik het goed heb verstaat men er binnen het Christendom ook nog iets anders onder, en ik zou graag van een Christen horen wat dat precies is. (God is liefde wordt er bijvoorbeeld vaak gezegd).

"Het verliefd zijn" is vaak heftiger als je over de persoon fantaseert, dan als je daadwerkelijk de persoon leert kennen of kent.

Poor bastard. Geen liefde voor je moeder, je neef en je vrienden? Is de enige liefde die je kent de hormonale liefde van de voortplanting?

De bijbelse omschrijving van liefde:

1 Kor 13: 4-7

4 De liefde is geduldig en vol goedheid. De liefde kent geen afgunst, geen ijdel vertoon en geen zelfgenoegzaamheid. 5 Ze is niet grof en niet zelfzuchtig, ze laat zich niet boos maken en rekent het kwaad niet aan, 6 ze verheugt zich niet over het onrecht maar vindt vreugde in de waarheid. 7 Alles verdraagt ze, alles gelooft ze, alles hoopt ze, in alles volhardt ze.

Inderdaad. Liefde is wat mij betreft een gevoel waarbij je iemand volkomen accepteert, waarbij je (betrekkelijk) goed met elkaar overweg kunt, en dat je in principe de ander bij wilt staan waar nodig. En het is domweg zo'n gevoel in je buik waarvan je gewoon weet dat het liefde is (en dan niet vlinders, je kunt het ook prima voor je ouders voelen of je vrienden).

Mensen halen vaak de woorden "accepteren" en "respecteren" door elkaar.

Maar dat voel je toch niet altijd? Als je bvb ruzie hebt met je ouders en je voelt je alleen maar boos, hou je dan niet van ze?

Ik denk dat liefde meer is dat je iets voor iemand over hebt, dan een gevoel. Zoals je ouders van je houden: ze vinden me heus niet altijd lief maar zouden wel alles voor me geven..

Dan voel je precies op dat moment misschien even geen liefde, nee. Het is eigenlijk ook raar om te zeggen dat je altijd van iemand houdt, denk ik - als je dat al doet, ben je je er echt niet continu bewust van.

Iets voor iemand over hebben vind ik geen liefde - tenminste, ik vind het een onderdeel ervan, maar zeker niet het enige.

Liefde is affectie, respect is een soort combinatie van ontzag en bewondering. Veel meer kan ik er niet van zeggen.

Dit topic bezorgde mij een deja vu.

Maar los daarvan, liefde is gewoon liefde, een overrompelend gevoel waar je niet echt iets aan kunt veranderen.

Respect is een soort bewondering, waarom ik het ook vreemd vind dat men zegt dat ik respect moet hebben voor anderman's religie.

Het probleem is, geloof ik, dat mensen de verschillende definities van respecteren door elkaar halen.

res·pec·te·ren (ov.ww.)
1 blijk geven van respect (voor) => iem. au sérieux nemen, iem. in zijn waarde laten, iem. voor vol aanzien
2 (een zaak) met eerbied behandelen => eerbiedigen
3 (voorschriften) eerbiedigen => naleven
4 (een wissel) aannemen en betalen

Wat betreft religies denk ik dat je de betekenis 'in zijn waarde laten' het beste kunt gebruiken, en dat vind ik persoonlijk iets anders dan respect hebben ergens voor.

Waar heb je die definitie vandaan?

Ik (en Van Dale met mij) zie respect meer als echte bewondering, ontzag. Zoals je respect hebt voor mensen die door enorm hard werken iets bereikt hebben.

Citaat:

Wat betreft religies denk ik dat je de betekenis 'in zijn waarde laten' het beste kunt gebruiken, en dat vind ik persoonlijk iets anders dan respect hebben ergens voor.

Ik laat religies niet in hun waarde, aangezien ze voor mij behoorlijk weinig waarde hebben. In gesprek met gelovigen laat ik religies eerder boven de waarde die ik ze toeken. Acceptatie is een beter woord.

Wat zeg je dat onmephostophilisiaans mooi.

Diezelfde Van Dale.

Ik denk dat liefde zich op heel veel verschillende manieren kan manifesteren en openbaren, zowel naar de buitenwereld toe, als binnen in jezelf.

Moederliefde bijvoorbeeld gaat in de meeste gevallen enorm diep, bijna elke moeder zou in een fractie van een seconde bijvoorbeeld haar eigen leven geven voor het leven van haar kind. En daarnaast zijn er denk ik ook nauwelijks moeders die niet van hun kind zouden blijven houden, ook al begaat hij een vreselijk iets. Deze liefde komt denk ik echt heel dicht in de buurt van onvoorwaardelijke liefde.

De verliefdheid/liefde die je voelt voor je levenspartner kan bijvoorbeeld heel overweldigend en intens zijn, maar die hangen in de meeste gevallen ook heel erg samen met de passies, hartstochen en zintuigelijke ervaringen en wederzijdse afhankelijkheid. In veel gevallen komt deze vorm van liefde ook voor samen met haat, jaloezie, begeerte, oververheerlijking. Maar zelden, mijns inziens, zal iemand van de ander evenveel blijven houden als hij of zij bedrogen en verlaten wordt door de ander. Dit is volgens mij, op enkele uitzonderingen na, een soort voorbeeld van voorwaardelijke liefde: als jij mij blijft waarderen, liefhebben en geven wat ik wil, dan hou ik van jou.

Liefde kun je echt letterlijk voelen, als je vervuld wordt met gevoelens van vreugde, sympathie, herkenning, vertedering, dankbaarheid in je hart met betrekking tot een bepaald persoon. Of als je hart gebroken is, dan voelt dit bijna fysiek ook zo.

Soms is het, als je jezelf zo hebt opengesteld dat je met heel je ziel en geest bent gaan houden van iemand, dan blijft dat altijd wel aanwezig, dat is gewoon zo'n diepe vorm van een toelating van heel iemands complete wezen en jouw inzicht daarin en de genegenheid die dit oproept, dat dit echt bijna niet meer te wissen valt, hoewel je het wel kunt 'vergeten'.

En zo nu en dan is het ook echt alleen maar een gevoel dat spontaan ontstaat, als iemand je raakt, je vertedert, als je een diepe ervaring samen deelt, als je een intense waardering of bewondering voor iemand voelt.

Maar in veel godsdiensten is het denk ik goed en heilzaam, voor jezelf en voor anderen, als je ook liefde kunt voelen naar andere mensen. Een liefde die eigenlijk gebaseerd is op de liefde voor de mens in zijn totaliteit. Uiteindelijk zijn we allemaal mens en ervaren we in de kern allemaal hetzelfde. Iedereen wil gelukkig zijn, niemand wil lijden, iedereen wil geaccepteerd en erkend worden, et cetera. Dan kun je leren om vreemde en onbekende mensen ook te zien en daarmee in contact te treden met een gevoel van liefde voor die persoon, omdat je weet dat hij ergens net is als jij en omdat ieder mens uiteindelijk uniek, goed en waardevol is. Als je met zo'n houding omgaat met mensen, waarbij je hun zwaktes ziet, zoals jij die ook hebt, waarbij je hen probeert te begrijpen en voor vol aanziet, dan kom je nader tot elkaar, tot iedereen. Omdat je weet dat het niet geoorloofd is onderscheid te maken, iedereen wil uiteindelijk geliefd zijn en iedereen wil evenveel liefde kunnen geven, ook al zijn mensen hier soms bang voor.

Ultieme liefde is denk ik echt dat je van iedereen probeert te houden, zoals een moeder van haar kind houdt. Als je dit kan versterkt de liefde zich alleen maar en breidt het zich in alle kanten uit, voel je je gelukkig en ga je ook van jezelf houden op een onvoorwaardelijke manier, wat maar weinig mensen doen.

Respect is er denk ik gewoon op gebaseerd dat je iedereen zou moeten behandelen, zoals je zelf ook behandeld zou willen worden, dus met aandacht, een open houding, waarbij je de ander altijd serieus neemt en in zijn waarde laat. Anderen verdienen niet minder liefde, mededogen en respect dan jij, ook al doen ze iets fout of hebben ze verkeerde dingen gedaan, niemand is volmaakt.

Mwo, en dat misschien niet eens. Het is voldoende om de personen in hun waarde te laten, doctrines en ideologiën mogen voor mijn part hard aangevallen worden, dan kom je er vanzelf achter in hoeverre ze kloppen.

Dat is ook wel weer waar... Maar om eerlijk te zijn vind ik de personen dommer en minder respect waard dan de religies :o Die doen het verdomd goed en zitten slim in elkaar, kun je van de meeste gelovigen niet zeggen.

:nono: Zelfs de intellectueel minder bedeelde medemens zonder discussievaardigheid moet in zijn waarde gelaten worden.


;)

Dus 'de religies' zitten goed in elkaar, maar mensen die erin geloven zijn dom...? :\

Hitler's plannen deden het ook verdomd goed en zaten slim in elkaar. Lijkt me geen reden voor respect.

Bovendien zit de Bijbel vol tegenstrijdigheden en onlogische passages, omdat hij door zoveel verschillende mensen is geschreven en herschreven. Dat boek zit absoluut niet slim in elkaar.

Waarom niet? Hitler heeft het zeker wel 'goed' gedaan, als je daarmee bedoelt dat het hem behoorlijk gelukt is om zijn plannen tot uitvoer te brengen. Daar heb ik an sich wel respect voor. Het gaat dan natuurlijk niet om de inhoud van dergelijke plannen.

En ik heb ook niet gezegd dat de bíjbel goed in elkaar zit. Ik bedoel meer dat het fenomeen religie nog steeds werkt, na alle veranderingen in de maatschappij. Het kan een verdomd handig hulpmiddel zijn om je plannen mee tot uitvoering te laten komen.

En ja, Phyl. ;) Het is een systeem, en een systeem dat werkt. Op die manier zitten ze goed in elkaar. Maar de mensen die in dat systeem zitten, och, die vind ik (in ieder geval op dat vlak) niet helemaal toerekeningsvatbaar.