Bang voor overgeven
 

Ik ben eigenlijk altijd al bang geweest voor overgeven. Als ik ook maar het idee had dat het ging gebeuren, raakte ik al in paniek (nog steeds dus). Ik ben ook doodsbang dat ik moet overgeven terwijl er niemand in de buurt is. Veel mensen hebben juist het tegenovergestelde, maar als er niemand bij me in de buurt zou zijn, zou ik helemaal in paniek raken.

Maar goed, ten eerste hoopte ik eigenlijk dat er meer mensen zijn die op deze manier bang zijn om over te geven. Het is ook een echte fobie (emetofobie) en ik zou weleens willen weten hoe andere mensen daarmee omgaan:o

En ik zou ook wat dingetjes willen vragen.
- Als je bang bent om over te geven, waar ben je dan precies bang voor?
- Zou jij liever hebben dat er iemand bij is als je moet overgeven of ben je liever alleen?
- Ga je ook dingen ontwijken, zoals veel drinken, uiteten gaan enz. ?

Die vragen zijn naar aanleiding van een gesprek dat ik heb gehad met mevrouw bij het Riagg waar ik sinds een paar maanden heen ga hiervoor.

Alvast bedankt:o

(Ik wist niet of het hier moest of op l&g, maar omdat ik meer vraag over de gedachtes erbij en niet over hoe het verder zit enzo heb ik het hier maar neergezet...)

hoihoi.

de broer van mijn zus haar beste vriendin heeft die fobie in een heel ernstige vorm. hij zit in een kliniek (5 dagen in de week) omdat hij een constante angst heeft om over te geven.
misschien moet je daar eens naar vragen bij Riagg....

Ik heb die angst ook in lichte vorm. Gelukkig niet zo erg dat ik er bewust dingen voor laat of dingen ga ontwijken, maar het houd me af en toe wel bezig. Bij mij komt die angst voort uit het feit dat ik het associeer met benauwdheid en het gevoel te stikken. Ik ben licht astmatisch en heb wel eens aanvallen gehad waarbij ik zó benauwd was en zó erg aan het hoesten, dat het vanzelf over ging in overgeven. En sindsdien heb ik die angst, omdat ik die 2 dingen automatisch aan elkaar koppel.

Ik vond het ook altijd heel erg om anderen te horen/zien overgeven, maar die angst is gelukkig weg door mijn stage in het ziekenhuis. Daar werd ik er immers elke dag mee geconfronteerd, dus ik moést er wel mee leren omgaan. Nu ben ik alleen nog 'bang' voor mensen die overgeven omdat ze dronken zijn. Simpel om het feit dat ik dat nutteloos vind, ik heb het sowieso niet zo op mensen die dronken zijn. Maar als mensen over moeten geven omdat ze ziek zijn, kan ik dat veel beter accepteren, ook van mezelf.

In die zin hou ik er dus ook wel rekening mee, dat ik nooit te veel zou drinken bijvoorbeeld. Ook vermijd ik achtbanen die over de kop gaan uit angst dat mijn maag dat niet trekt en gebruik ik pilletjes tegen zeeziekte als ik op een boot stap. Maar gelukkig speelt het niet zo'n heel grote rol in mijn leven en leer ik er steeds beter mee om gaan.

Ik ben er de afgelopen paar maanden wat meer mee bezig enzo en heb bij een aantal dingen nooit stil gestaan dat ik ze daarom vermijd, maar zoals die achtbanen heb ik ook. Ik drink ook niet:) Als ik op een boot stap heb ik trouwens meteen het idee dat ik misselijk ga worden, het is dan meer het idee dan dat ik het echt ben.

Het is bij mij meer dat als ik ergens zenuwachtig voor ben ofzo, dan krijg ik het benauwd, daardoor krijg ik een brok in m'n keel en dan denk ik meteen dat ik moet overgeven, waardoor ik het nog benauwder krijg:o

Ik heb dit ook.
Zodra ik het idéé heb misselijk te worden gooi ik een hand vol antimisselijkheidpilletjes achterover en dan zakt het meestal wel af (komt niet vaak voor ofzo maar dan gaan ze er ook meteen in).
Ik heb de afgelopen 15 jaar maar 1x overgegeven dus wat dat betreft is het een onredelijke angst, maar toch is ie er.
Ik zal nooit teveel eten, te veel snoepen, in een draaimolen gaan (achtbaan is weer geen probleem) en al helemaal geen alcohol drinken.
De laatste keer dat ik echt tegen overgeven aan zat was toen ik een joint had gerookt, ben een redelijk braaf meisje en wilde het eens uitproberen, nou dat was dus meteen de laatste keer.
Heb 2 uur lang kots- en kotsmisselijk op bed gelegen :s

Ik wil er absoluut niemand bij hebben als ik het idee heb te gaan overgeven, het liefst zou ik de hele buurt evacueren!

Waar ik precies bang voor ben weet ik niet, zoals je zelf al zei is het een fobie en de meeste fobieën zijn onterecht maar als je ergens doodsbang voor bent zie je dat niet in...

Ik wil alleen even zeggen dat ik het knap vind, dat je hulp hebt gezocht. Hopelijk worden die angsten snel minder.:)
Zelf heb ik er geen last van.

Ik heb er ook wel wat last van, maar niet zo erg als jij.
Bij mij is het vooral als ik ziek ben. Op het moment dat ik ziek ben eet ik helemaal niks meer. Ik ben zo bang dat ik moet overgeven dat ik liever nog een paar dagen zonder eten zit. Hartstikke slecht voor je herstel natuurlijk, maar ik heb het er voor over.
Ook als ik last heb van m'n maag of wat dan ook, doe ik er alles aan om maar niet over te kunnen geven.
Gek genoeg ga ik drank niet uit de weg, dus in dat opzichte ontwijk ik situaties niet. Maar als ik vervolgens dan zoveel heb gedronken dat ik eigenlijk moet overgeven, dan lig ik gerust de hele nacht krom van de pijn om het tegen te houden.

Ik heb het ook wel een beetje, niet zo erg als jij hoor.
Maar als ik misselijk ben blijf ik meestal liggen, omdat ik bang ben als ik opsta dat ik dan ga overgeven.
Maarja ik denk als ik moet overgeven dan komt het er wel uit.
Maargoed ik heb geloof ik al zo'n 6 jaar niet meer overgegeven dus ik ben niet veel met die angst bezig.

Volledige herkenning,

Ik heb dit gehad gecombineerd met een angststoornis en heb dus hulp gehad met medicatie en therapie

Ik ben panisch met houdbaarheidsdata, ging zelden uit eten, ontwijk vliegtuigen,boten enz, als mensen om me heen moeten overgeven word ik bang.

Tgaat nu wel beter, ik loop stage op een medisch kinderdagverblijf en daar gebeurd het wekelijks dus ik leer er nu mee omgaan en dan wordt het ook minder eng als ik er zelf last van heb.

Het is goed dat je hulp hebt gezocht dat je het probleem ziet, dat je het niet ontkent is al en grote stap! Succes!

Ik kan me er niks bij voorstellen en ik verbaas me dat nog zoveel mensen er (in lichte vorm) last van hebben; maar wat ik me het meeste afvraag is, waar zo'n angst vandaan komt?

Ik heb ook die fobie, het is heel vervelend omdat uitgaan er moeilijker door word. Ga daarom vroeg naar huis zodat je dat gedeelte van de avond ( dat mensen ziek worden ) weg. Zelf overgeven is ook een grote angst voor mij, me ouders geven me een veilig gevoel maar alleen mhh dat maakt de angst niet minder erg, wel erger als er heel veel mensen in een klas lokaal zitten bv. in de auto zitten, eigenlijk op alle plekken waar je niet snel weg kunt.. vreselijk!

Dat vraag ik me ook af en het lijkt erop dat alleen vrouwen hier last van hebben? Ik vraag me ook af wat het beste is om in zo'n geval te helpen, zonder echt toe te geven aan de fobie.

Ik heb hier last van gekregen nadat ik in een volle nachtbus misselijk werd en in paniek ben uitgestapt. Ik had toen wel gedronken, maar sindsdien ben ik in ruimtes met veel mensen bang dat dit nog een keer gebeurt. Alhoewel ik soms ook denk dat het een lichte vorm van claustrofobie kan zijn. Ik wil absoluut niet dat er mensen bij zijn als ik echt zou overgeven, daarom zoek ik altijd uitgangen en blijf daar dichtbij (zodat je weg kunt als je een vervelend gevoel krijgt).

Wat maakt 't uit als mensen je zien overgeven?

Ik bedoel; ik heb wel is over lopen geven op Rotterdam CS, midden op 't perron op klaarlichte dag. Maar ik heb die overgeef fobie niet opgelopen. Als ik ziek ben zal het me echt worst wezen wat anderen van me vinden? :s Enige wat dan in me omgaat is dat ik weer beter wil worden.

Waarom schaamt iemand zich om gezien te worden dat die overgeeft?

Wellicht omdat het ranzig is en toch ook wat privé?
Poepen doe je toch ook alleen? :s

En dat er voornamelijk vrouwen last van hebben klopt.

Ik heb het ook.. door mijn angst voor overgeven heb ik ook een hyperventilatiesyndroom opgelopen.. Er is een website over de fobie voor kotsen: www.emetofobie.nl . Misschien heb je er wat aan ;)

Ik geloof dat ik geen fobie heb, maar ik flip wel als ándere mensen moeten overgeven. Als ik zelf moet overgeven vind ik het ook verschrikkelijk, maar anderen zien/horen overgeven vind ik nog veel erger. Kots van een mens kan ik ook niet zien, dan word ik meteen ziek. Toen ik jonger was ging ik altijd met mijn handen op mijn oren, ogen dicht en heel hard zingen of gillen als er iemand moest overgeven. Als er nu iemand misselijk is, durf ik niet bij diegene in de buurt te komen. Ik ben dan echt meteen weg. Ik weet niet waar ik precies bang voor ben.

Over het algemeen bij fobieën: gewoon doen. Dan merk je dat het niet zo eng is als je wel niet gedacht had en de gevolgen minimaal zijn. Zijn ze dat niet, is een angst reëel en noem je het geen fobie. Aangezien overgeven geen erge gevolgen heeft is dit wel een fobie (daar zijn natuurlijk nog wel meer criteria voor).

Dus gewoon eens flink kotsen. :p

Ik geef ook liever niet over, het is een rotgevoel, maar ik ben er ook weer niet bang van.

dat heb ik ook:o als ik iemand hoor overgeven raak ik dus ook al in paniek:o

Die site trouwens, www.emetofobie.nl ken ik:) had het toen een keer gelezen, omdat er ook een keer iets over op tv was en omdat ik er toen zoveel in herkende ben ik naar de dokter gegaan en dus doorverwezen naar het riagg:o

Ik had trouwens niet verwacht dat er zoveel mensen last van hebben:o

Ik heb echt wel eens flink gekotst, maar dat maakte mijn angst ervoor niet minder. Het versterkte het eigenlijk juist, want het bevestigde alleen maar het verschrikkelijke gevoel dat ik al had over overgeven.

Ik denk dat ik er misschien zo bang van geworden ben nadat ik eens amper adem kon halen bij het overgeven. En daarnaast is het wel zó verschrikkelijk smerig.
En nu hou ik snel op met erover nadenken want dit werkt ook niet echt bevorderlijk :p

ik ben er ook bang voor , alleen ik denk dat het bij mij ook angst is om flauw te vallen, wat bij mij nog wel eens gebeurt :s. ik durf ook juist niet alleent e zijn, bang voor wat er zou gebeuren. maar ook als ik weet da tik niet flauw ga vallen, ik weet niet precies waar ik bang voor ben maar flauw vallen daar word ik evengeod angstiug van. maar waarom.. :confused:

Idd, gewoon een keer flink zuipen en dan achteraf kotsen, is alleen maar een opluchting. Wie weet verdwijnt het dan :) Alleen moet het natuurlijk niet te ver doorschuiven dat je het dadelijk nog plezierig gaat vinden :P

Heb het eigelijk nooit gehad maar de laatste tijd krijg ik het wel vaak benauwd aan het idee dat ik het idee moet overgeven, vooral op drukke plaatsen. Meestal kijk ik gelijk waar ik heen zou kunnen als ik zou moeten kotsen. :s
Nouwjaa.. Ik zie er niet echt een fobie in. ;)

ik ben zelf ook bang voor overgeven maar niet zo erg dat ik het ga tegenhouden maar wat ik heb is dat ik er niet tegen kan als iemand anders in mijn buurt overgeeft ik word zelf heel misselijk en begin te trillen op mijn benen en moet gewoon weggaan anders moet ik zelf ook overgeven :s ik vind dit niet leuk. hoort dit dan ook bij emetofoben ???? ik hoop dat het overgaat want ik wil later kinderen en wat als ik er dan ook niet tegenkan dat mijn kinderen overgeven :s

Niemand vind overgeven leuk denk ik. Ik ben er ook een beetje bang voor. Maar ik maak me er niet al te veel zorgen om, want het is zeker al 5 jaar geleden dat ik nog heb moeten overgeven :)

Als je een keer van een alcoholvergiftiging gered bent door het vermogen tot kotsen leer je het te verwelkomen als een redder in nood en een oude vriend. ;)

Ik heb inmiddels trouwens ervaren dat een week buikgriep hebben en flink kotsen je angst ook aardig kan verminderen :o

Oke, ik vind het nog steeds klote, maar ik kan het wel weer normaal en heb ervaren dat het eigenlijk helemaal niet zo erg is :)

ik herken dit wel maar wist niet dat er ook echt een naam voor was. als ik ergens ben moet ik gewoon weten waar de wc is, dat stelt me al een beetje gerust. als ik met het openbaar vervoer ga moet ik ook echt een plastic zak bij me hbben. dat is ook alleen het gevoel. ik heb eigenlijk nog nooit echt vaak overgegeven.

Mijn exvriend had/heeft hier ook last van. Een tijd geleden in zwaardere mate dan nu, geloof ik, al spreek ik hem er eigenlijk nooit meer over. Hij was bang om over te geven, en dan vooral het gevoel van dat alles je mond inloopt. We hebben het er nooit heel uitgebreid over gehad, maar ik denk dat hij liever alleen was als hij moest (dacht te moeten) overgeven. Hij ging wel dingen ontwijken, maar probeerde wel zoveel mogelijk gewoon te doen. Hij at wel nogal weinig, ontbijtte niet uit angst in de bus over te moeten geven, en hij dronk niet of amper. Het was voor hem (gelukkig) echter niet zo dat het zijn leven heel erg beheerste.


Sterkte ermee!

Een vriendin van mij is heel erg bang voor mensen die moeten overgeven. Waarschijnlijk komt het omdat haar broertje een keer over haar heeft overgegeven. Als ze nu bijvoorbeeld weet dat er thuis iemand is die ziek is, durft ze niet naar huis.
Ik zelf ben niet echt bang, maar vind het geluid van iemand die overgeeft echt vreselijk. Als mijn vader migraine heeft en moet overgeven 's avonds ga ik altijd met mn kussen over mn hoofd liggen enzo.
Als iemand dronken is vind ik het nog steeds wel vies, maar dan heb ik er minder moeite mee. Dan is het soort van eigen schuld.

bij mij maakt het helemaal geen geluid als ik overgeeff..

Ik heb ook last van het feit dat ik absoluut niet tegen overgeven kan. Als ik ook maar zie dat iemand zich niet lekker voelt dan ben ik weg.
Ook als ik op de televisie een programma aan het kijken ben en ik heb het gevoel dat deze persoon wel eens zou kunnen gaan overgeven, heb ik de afstandbediening klemvast en mijn vinger boven de geluidsknop. Het lijkt wel of ik voelsprieten heb ontwikkeld die mij vertellen wanneer mensen kunnen gaan overgeven. Ook als ik op stap ben en ik zie mensen overgeven, is mijn avond ook verprutst omdat ik me helemaal niet meer goed voel.
Maar ook als vrienden van mij zich niet zo lekker voelen en vragen of ik even bij hun wil blijven, zit ik met knikkende knieën langs hun en dat vind ik juist zo irritant. Zij vragen mij of ik bij hun wil blijven, maar zodra ze denken te moeten overgeven ben ik weg en dat vind ik zo lullig. Maar als ik blijf dan ben ik zelf zo misselijk als wat :(
Misschien dat er iemand tips heeft om hier toch een beetje beter mee om te kunnen gaan?

De confrontatie aangaan en ervaren dat het eigenlijk best wel meevalt. Dat heeft bij mij iig heel goed geholpen. Zoals ook al eerder in het topic staat, was ik ook bang voor mensen die moesten overgeven. Maar door mijn stage in een algemeen ziekenhuis kreeg ik er op den duur dagelijks mee te maken en móest ik de confrontatie wel aangaan. Die mensen hadden immers hulp nodig en er werd van mij verwacht dat ik er voor ze was. En ik wilde er ook voor ze zijn. Vond voor mezelf, maar ook vanuit professioneel oogpunt dat ik er maar gewoon mee moest leren omgaan. Wat de eerste keren best moeilijk was, maar het heeft me wel heel goed gedaan. Nu heb ik daar niet zo heel veel problemen meer mee.

En ook met mijn eigen angst voor overgeven heb ik ervaren dat het best meevalt als het uiteindelijk gebeurd. Ik had al heel lang in lichte mate die angst, terwijl ik al tijden niet meer had moeten overgeven. En nu dat in korte tijd wel weer een aantal keer is gebeurd, heb ik ervaren dat het best meevalt en zelfs fijn kan zijn omdat je dan tenminste van de beroerde gevoel af bent. Ik vind die paar minuten voor het daadwerkelijke overgeven, als je je zo verschrikkelijk beroerd voelt, nu vervelender dan het overgeven zelf :)

Ik heb het ook, niet heel ernstig gelukkig.

Heb er nu wat minder last van, dan een half jaar geleden.

Ik heb een jaar geleden een keer voedselvergiftiging opgelopen en toe moest ik nog 2,5 uur in de trein, wist toen ook nog niet dat het voedselvergiftiging was. Die treinreis was echt een hel, heb toen ook overgegeven. Sindsdien heb ik regelmatig de angst/paniek om misselijk te worden, toen ook vooral in treinen. Vrij lastig toen ik in de weekenden steeds twee maal 2,5 uur in de trein zat.

En verder heb ik het ook thuis (gehad, het is nu behoorlijk minder). Ik eet ook minder dan eerst en ik drink bijna geen alcohol meer.

Verder heb ik na de noodlottige treinreis nog een keer gevlogen en toen was ik ook supergestressed, al is er uiteindelijk niets gebeurd.

Heb overigens ongeveer 3 jaar geleden ook overgegeven en toen was er ook naderhand niets aan de hand.