Verknipte ziel
 

Verknipte ziel

Onzekerheid in duizend flarden,
zie mij niet, nee, hoor mij niet
ik zal mijn rust wel vinden, ooit
en dan de laatste stukken

Zielloos zoek ik naar wat scheurt
wat mij uit elkaar schijnt te rijten
als een schaar die mij doorspietst
lijkt zij mij juist te mijden

Ik vraag alleen een beetje grip
kans op begrip, kans op uitzicht
in een toekomst voor mijzelf
het liefst als één geheel

Ik vind de tweede strofe het best. Ik vind het over het algemeen heel erg cliché. Ik krijg de indruk dat het wéér een gedicht is over mensen die zich niet goed voelen :bloos:. Maar dat moet je zelf weten. Eh, je tweede strofe. Hij loopt echt lekker! Ik vind hem wel origineel eigenlijk, met die schaar. De rest herhaalt weer. Je tweede strofe is goed, de rest niet zo :).

Hmm.

Inderdaad.

En weinig spel met de taal; lijkt een beetje knip en plakwerk.

Al met al zal het er zeker inzitten; ik hoorde
dat je eerder heel goed schreef.

Mja, vind het weinig origineel om eerlijk te zijn. Verknippen, scheuren, rijten enzo zijn al té vaak gebruikt om een zo een gevoel te omschrijven. Verder sluit ik me aan bij Orpheus.

Dankjulliewel :)

in dit gedicht kon ik het denk ik niet anders uiten, dan die cliché-gebruiken ;)

en Orpheus, van wie heb jij gehoord hoe ik schrijf? :) ben ik eigenlijk wel nieuwsgierig naar