ogen-blik
 

Aan het eind zo van de avond
ver van huis en tierlantijn
Proef de rozen van mijn mond
je kunt het zeker, Liefje-mijn
In dat schemerig verlangen
van zeeën zonlicht en gedicht,
zacht geluk en zomerzicht,
verloor ik plots mijn evenwicht
Als ik de klok kon lezen
en eens zien hoe laat het was,
vang jij de sterren in mijn haar
vertel ik alles, vraag me maar
En we dansen en we praten
en we zingen en we laten
Tot je fluistert; ‘lief, ik wemel’
kijk ik vragend naar de hemel
Een zachte kus
en stille wind,
jouw ogen-blik

jij –
en,
ik.

Op de een of andere manier smelt ik hiervan. Ik vind het heel mooi lopen en je woorden zijn toch origineel :). Lief-mijn klinkt heel mooi in die context en het loopt gewoon goed.

Niets dan lof :bloos:.

Ps: Al weet ik nog niet precies wat ik van je einde vind.

Dankjewel voor al dat positieve commentaar, wat leuk om te lezen. En om heel eerlijk te zijn, ik ben zelf ook nog niet helemaal tevreden over het eind --> ik heb er nogal mee zitten stoeien. Het is de bedoeling dat je het laatste stuk (vanaf een zachte kus) steeds een stukje langzamer leest, omdat ik dan vind dat het eind mooi uitkomt. Maar als je dat niet doet, mja dan is het een soort minder :)