Onderhuids.
 

Onderhuids kronkelt mijn bloed
het borrelt als magma; lava kruipt
door mijn poriën. Meander bochten
in aderlatingen. Doch spreek ik
mijn ongenoegen uit in dichterlijk
geuit gevoel; ik verafschuw je.

Ik verafschuw jouw woord dat slist
achter mijn rug om, breek het vertrouwen
nog voordat het begon; vriendschap
begint bij respect; jouw woorden
waar je zelf niks om geeft – enkel
de betekenis; nimmer de daad

laat je nu mijn woede borrelen;
vloeken doe ik niet; ik houd mij
vast; aan banden geregen; doch zweer;
maak me niet los, nimmer.
Deze ketenen houden jou veilig
-nog wel. Nóg wel.

Een verschrikkelijk gevaarlijk enjambement; omdat jouw gevoel van zinsafbreking niet beaamt hoeft te worden door anderen.

Maar ik vind het geslaagd bij deze; er straalt een chaos uit, terwijl alles toch geordend is. En dat past goed bij dit gedicht dat mijns inziens een bepaalde woede, ... , uitstraalt.

De woordkeus bekoort me; al zou ik het enjambement lichtelijk inperken. En trouwens; bochten meanderen is nog steeds dubbelop ;)

Liefs

Hé dit vind ik leuk :). Zoals Orpheus al zei straalt er wat chaos uit en woede maar dat doet geen afbreuk aan je gedicht. Wat ik wel jammer vind is dat je aan het eind van de eerste strofe (heel sterk overigens) het woord verafschuw gebruikt, en dan daarmee ook de tweede strofe inluidt. Dat is jammer, in mijn ogen, want de kracht van de eerste strofe sijpelt dan een beetje weg. Maar verder vind ik het mooi om te lezen.