De neembare vesting
 

De neembare vesting

En ik denk aan alles waar ik niets van bak-
stenen in mijn buik maken van mijn lijf een fort

Ik wil kwijt raken mijn vingers in een innige
omhelzing mijn lijf en ver-leden
maten in een poging mijzelf weer bij elkaar te rapen

Ik schud mee op mijn grond-vesten die
zojuist onder mijn voeten is weggehaald terwijl ik
alles behalve de grondvesten kwijt wilde raken. Terwijl ik

bij tijd en wijlen genoeg geleden heb om
te weten waar mijn trojaanse paarden huizen

maar nooit genoeg om te weten waar zij zijn

'Bij tijd en wijlen' is het volgens mij :o

Verder spreekt dit me wel aan, en ik weet nog niet waarom :) (y)

Haha bedankt voor de correctie. Ik heb het gewijzigd. :)

Ik ben erg benieuwd naar opmerkingen en dergelijke, maar ik ben blij dat het je aanspreekt. Het is namelijk een erg persoonlijk en breekbaar gedicht voor mij.

Ja, dit is leuk. Ik krijg een soort idee van een meisje en kastelen en dat soort dingen. Ik vind dus dat je erg goed (mij) een beeld kan op doen roepen en dat je dus eh, tja, beelden schrijft? Ik vind het iig goed. Alleen, in mijn ogen, zijn soms de afbrekingen wat vreemd. Vooral die van 'grond-vesten'. Doet een beetje raar aan omdat ik het nut er niet van inzie. De rest is erg leuk :).

Dankjewel! :)
Met de grond-vesten bedoel ik eigenlijk twee dingen, vandaar die afbreking.
Ten eerste schud ik mee op mij grondvesten, terwijl het ten tweede voelt alsof de grond onder mijn voeten wordt weggehaald. De 'grond' uit de tweede betekenis is dus ingesloten in het woord 'grond-vesten'.

Ik kon, en kan het er nog steeds niet uithalen :bloos:. Maar ach, als eht voor jou duidelijk is, is het voor de avontuurlijke lezer nog een leuke puzzel :p.