Stelling Nederlands: Geestelijk gehandicapten mogen geen kinderen krijgen.
 

We hebben woensdag een debat over deze stelling. Wat vinden jullie hier nou van? :)


Stelling: Geestelijk gehandicapten mogen geen kinderen krijgen.

Voor of tegen? Waarom?

Allereerst zijn er verschillende vormen van geestelijke handicaps. Sommige mensen met een geestelijke handicap kunnen mijn inziens prima kinderen krijgen en opvoeden. Andere mensen kunnen nauwelijks voor zichzelf zorgen, laat staan voor een kind er bij.

Ik vind dat stellen goed begeleid moeten worden en dat op basis van gesprekken met die mensen en hun ouders bepaald moet worden of ze kinderen kunnen opvoeden. Als ze kinderen hebben, moet er een soort opvangsysteem bestaan (van familie bijvoorbeeld) die kan helpen, mocht er iets niet gaan. En die ook in de gaten houdt of het wel goed blijft gaan.

Ik zeg dus dat in sommige gevallen ik liever zou zien dat ze geen kinderen zouden krijgen, omdat ze gewoon niet voor een kind kunnen zorgen. In andere gevallen vind ik dat het wel moet kunnen, maar dat er begeleiding moet zijn. Hoe strikt die begeleiding is, hangt weer af van de ouders; hoe zelfstandig zijn ze? Hoe goed gaat het met de kinderen?

Dat is het moeilijke van deze stelling; je kan niet fel voor of tegen zijn. Er zit een enorm grijs gebied tussen.

Maar ja, je kan ze niet verbieden kinderen te krijgen. Dat vind ik nog steeds zo raar; iedereen mag kinderen krijgen, zoveel hij/zij wil. Maar wanneer je wil adopteren (en dus heel bewust voor kinderen kiest) wordt je helemaal doorgelicht om te kijken of je wel een goede opvoeder kan zijn.

Tegen, als ze zonder hulp van derde geen kinderen op kunnen voeden mogen ze er geen krijgen.
Dat is te riskant voor het kind.

Voor, omdat zo'n kind zelf een grotere kans heeft op een geestelijke handicap en de ouders het kind niet zelf op kunnen voeden

(uitgaande van mensen met een ernstige geestelijke handicap/mensen met het syndroom van down).

>> Moderne Talen

Tegen, want dat druist in tegen de vrijheid van mensen.

Voor, omdat de genen van een geestelijk gehandicapte (bv. syndroom van Down) leiden tot degeneratie: veel meer kans op aangeboren afwijkingen, omdat bepaalde eigenschappen erfelijk zijn. Een moeder met het syndroom van Down kan een geestelijk gezond kind krijgen, maar de kans op lichamelijke afwijkingen is dan ook groter.

Down syndroom vind ik dan ook wel heel erg moeilijk hoor.

De meeste vrouwen (en praktisch alle mannen) met het syndroom van Down zijn onvruchtbaar. Als een vrouw met het Down syndroom al wel vruchtbaar is en zwanger raakt, heeft ze weer een enorm hoge kans op een miskraam. Al die dingen leiden ertoe dat een vrouw met het syndroom geen grotere kans dan een gezonde vrouw heeft op een gehandicapt kindje, om de eenvoudige reden dat ze een erg kleine kans heeft om uberhaupt een kind te krijgen :p

edit: 'de meeste' = 65 %, 'enorm hoge' = 80 %. Ongeveer.

Oef, ok :|

Maar opvoeding is niet iets dat je enkel met je partner doet, het is ook een familieaangelegenheid; ook je grootouders/nonkels/tantes hebben invloed op je opvoeding. Nu ben ik het er wel mee eens dat de familie niet voor 95% kan instaan voor de opvoeding en de ouders voor 5%, maar als de ouders nu zo graag een kindje willen en de familie wilt best een extra inspanning doen om ervoor te zorgen dat de kinderen goed opgevoed worden, dan kun je daar toch weinig tegen hebben. Het ligt natuurlijk maar in het type mentale afwijking, dat speelt ook een rol. Bij een te zware handicap (van zowel de ouders als een grote kans op deze aandoening bij het kind), lijkt het mij beter om het toch niet te doen, maar volgens mij is iedereen daar vrij in. Wie zijn wij om te zeggen dat iemand geen kinderen zou mogen hebben?

Dit is dus inderdaad een stelling waarop geen definitief antwoord kan komen, je moet een specifieke situatie hebben: welke aandoening, hoe staan de naaste familie en vrienden tegenover het opvoeden, hoe groot is de kans dat het kind ernstig mentaal gehandicapt zijn?

Persoonlijk zou ik, als ik te horen zou krijgen dat mijn toekomstig kind ernstig mentaal/fysisch gehandicapt zal worden liever abortus laten plegen. Natuurlijk kan een gehandicapt kind wel gelukkig zijn en kan je veel leren van zo'n kinderen (een achtertante van mij heeft het syndroom van Down en een neef van mij heeft Floating Harbor) maar toch zorgt een bepaalde achterstand voor zowel de familie, vrienden als voor het kind zelf voor extra problemen. Het kind moet bijvoorbeeld kunnen aanvaarden dat hij niet naar een gewone school kan gaan, dat veel dingen die zijn vrienden wel kunnen niet zullen gaan en dat de maatschappij dergelijke mensen altijd achterdochtig aankijkt. Ik bespaar iemand liever die problemen, er valt genoeg voor of tegen te zeggen. Maar ik begrijp best dat mensen liever kiezen om het kind te houden, als je zo lang wacht op een kindje, maken die dingen weinig uit. Het kind zal (in normale omstandigheden) toch wel veel liefde krijgen, daar mag je vanuit gaan.

Zo zie ik het liever rooskleurig dat mentaal gehandicapte mensen ook wel een kinderwens hebben en naar beste mogelijkheden zullen proberen lief te zijn voor het kindje. Er gebeuren dan misschien wat ongelukjes, maar die gebeuren in 'gewone' gezinnen ook (gezinsdrama's, ouders die boos worden op het kind en hen de kop in slaan, ...).

Tegen, het zou iid beter zijn als ze geen kinderen kregen. Maar het verbieden is een ander verhaal, moet je ze tegen hun wil anticonceptie geven. Of, nog erger,verplichte abortus .

Debat al klaar René?
"

tja, of natuurlijk een standaard sterilisatie.

maar het is een lastig onderwerp. zijn we in wezen niet allemaal in een bepaalde mate geestelijk gehandicapt? waar ligt de grens? is er een grens van zwakbegaafdheid waarbij sterilisatie verplicht zou moeten worden? in het verleden zijn er wel wat eh, projecten, geweest waarbij vrouwen die zwakbegaafd zouden zijn (en het soms niet eens waren) tegen hun wil gesteriliseerd zijn.

zou ik kind willen zijn van een zwakbegaafde? zeker als je zelf gezond bent, lijkt me dat erg lastig. maar ik zou wel een gezond kind van een zwakbegaafde willen spreken voor ik er mijn mening over geef. ik ken namelijk wel volwassenen die kind zijn geweest van ouders die volgens vele normen nooit kinderen zouden mogen gehad hebben - en hun jeugd was dan ook een behoorlijke hel - desalniettemin zijn deze volwassenen blij dat ze bestaan.

door het ontkennen van het recht op kinderen voor ouders die niet (goed) voor hun kinderen kunnen zorgen, zou je hun bestaansrecht in feite ontkennen.

als dit soort mensen kinderen krijgt, moet de opvoeding goed begeleid worden, en moeten de kinderen ook in pleeggezinnen geplaatst kunnen worden. dat is lastig - maar lastig is geen reden om het bestaansrecht van deze kinderen af te nemen. want dat staat pal naast het recht op kinderen van deze mensen: het recht op leven van deze kinderen.