-naamloos-
 

ik tel de nachten dagenlang
en ik passeer de duizendéén
de blijdschap duurt me veel te lang
maar een sprookje hoort niet wrang

de bossen, zonlichtmozaïek
zij doen mij me verstappen
ik hoor hier niet, dat voel ik aan
jij maakt de leuke grappen
en ik val in de achtergrond
waar kraaien mij vertrappen

dan stort ik in een diep zwart gat
waarin ik toverdranken drink
ik huil, ik zink, ik krimp,
je zult me nooit meer vinden, schat


Kritiek is (zeer) welkom :).

Heel mooi gedicht, doet me wat ;) Alleen die zin daar struikel ik steeds over.

Dat doet me iets, maar ik weet niet waarom. Misschien omdat ik me heel vaak, te vaak zó voel. Maar goed, ik vind het op een paar punte na wel mooi. Over sommige zinnen struikel ik. De laatste zin van de eerste strofe, dat lijkt alsof 'wrang' echt een rijmwoord is en dat het heel geforceerd is.

Dus, ik vind dit niet echt super, maar ja :). Het is wel leuk zoals je het afsluit met 'schat'.

Vinden-schat :).

Hmm, op de eerste strofe na is het wel een lekker-lopend gedicht.
In die eerste strofe komt de rijm inderdaad te geforceerd over.

Bedankt voor alle reacties :)