Animale ratio
 

Deze heb ik eigenlijk al een tijdje geleden geschreven, maar ik vond het toen niet kunnen om 'm te posten, omdat ik zelf totaal afwezig was hier. :o


Animale ratio

“Laten we rennen,” zei je
en wij zetten ons af van de grond:
de toekomst begon en achter ons
keken we niet. Wat we wel zagen:
onvoorstelbaar. En wisten we maar
waarheen het ons leidde. Ontgoochelde
vogels doorzwommen rivieren
en vissen klapwiekten hemel in zeven;
de dieren zaaiden tezamen
verderf. “Laten we verder rennen,” zei je
en bijen gonsden hun dreigende “Sterf!”,
olifanten stampten de maat
van de opmars tegen mensen.

Wij verlieten wouden en woestijnen ‘k nam jouw handen
in de mijne metropolen brandden skylines werden
de lucht in gedreven infrastructuur door elkaar
gesmeten millennia cultuur vergeten.

Wij bleven leven.

(y) (sorry, ik ben heel slecht in het onderbouwen van mijn commentaar op gedichtjes.)

Bijzonder deze. Ik kan niet echt uitleggen waarom - omdat je dat moet voelen - maar de inhoud en opbouw spreken me enorm aan.

Het klinkt als muziek! Wat moet ik verder zeggen. Ik heb alleen de neiging om 'de' na 'de vissen klapwiekten' neer te zetten als ik het lees omdat ik dan in het ritme blijf. Waarom eigenlijk geen 'de'?

dingen als verderf-sterf maken dat dat einde van die eerste strofe krachtig is, en dan de eindstrofe, nee echt, wat tof.

Wohohoo wat leuk dit. Het loopt als een trein en daarnaast roept het ook dat koppige wij-blijven-overeind-en-dat-houdt-geen-van-jullie-kloothommels-tegen-gevoel op. Heerlijk heerlijk heerlijkheerlijk.

Dat vind ik nog het allerleukst. Ik vind je begin wat traag op gang komen en ook niet zo leuk, maar je einde is heel goed.

mooi

Bedankt voor de reacties!
Porcelain: ik dacht eigenlijk dat het zonder 'de' beter in het ritme paste.

Hm, dacht al dat je het daarvoor gedaan zou hebben, dan lees ik 'm anders dan jij dus.

hoe ik het lees zou ik juist zetten "en vissen klapwiekten de hemel in zeven" :o

verder vind ik het een sjiek gedicht, het houdt mijn aandacht echt vast.