Matinée
 

Matinée

Je herkende mij aan mijn geblokte kleed daar in het park.
Je rook naar aardbeien en zeep en liet een bitterzoete
smaak van kersen achter in mijn mond.

Rond rolden wij de woorden als olijven op de tong,
het wond je op om mij te horen, dat ik je doorboorde
met mijn geestenspinsels, -hoeken, mijn rotondes
en mijn bochten: "Je bent zo impulsief van geest."

Je trof van allen (o zo velen) die zintuig nog het meest,
je bent vergif en mijn obsessie, mijn verslaving,
mijn gerief, ik zie geen andere optie dan je afdruk

in het gras.

Toch, jij bleef echter altijd nog wat schuchter, alsof
je het niet eens was met besluiten van de goden.

Immers, alles wordt ons eens in de wintermaand ontnomen:
een bittere conclusie van wat eens was en ooit zal zijn. Dat
noemde jij het noodlot, maar laat haar voer voor pessimisten:

laat mij je nu verdrinken in de geur van thee met zacht jasmijn.

Hmm, twee keer?

Hoe dat-heb-ik-niet-gedaan?

Forumbazen, au secours, hoe haal ik deze weg?

Tjah...computers...ik zal ook nooit hun geheimen kunnen ontrafelen. ;)
Mooi, jouw 'Matinée'. Zinnen lopen goed, subtiele beeldtaal en het het geheel heeft iets origineels. In het begin dat ik begon te lezen had ik iets van een zomerse pick-nick in mijn hoofd maar je pakte uit met zoveel meer dan dat.

Deze zijn mijn absolute lievelingszinnen.

De andere is leuker :o

Ik weet niet of dat wel goed Nederlands is, het viel mij in ieder geval op. (die zintuig)
Over de rest van je gedicht, het laatste deel vind ik het leukst maar jammergenoeg doet de rest mij niet zoveel. Misschien ligt het eraan dat ik niet zo goed weet waar het over gaat, het spreekt me iig niet zo aan.

Ik vind hem wel mooi. De zin waar LiefsvanHier aan twijfelt is toch goed Nederlands? :s
Naar mijn gevoel gaat het over een relatie die weinig kans op slagen heeft, en de stemming we-kijken-alleen-naar-vandaag heeft.

Ik heb altijd dat ik gedichten snel lees; en daarna ze nog eens lees als ze de moeite zijn. Ik moet zeggen dat ik 'm nu al meerdere keren heb gelezen en mezelf moest dwingen heel langzaam te lezen om alle woordspelingen en mooie verzinsels te herkennen/zien/lezen.

"Toch, jij bleef echter altijd nog wat schuchter, alsof"
Bij het stuk 'echter altijd nog' val ik wel een beetje uit het ritme, dat vind ik zonde.

Dit is geen gedicht om even snel overheen te walsen, te lezen en te bedenken waar het over gaat. Ik ben blij erbij te zijn gaan zitten (oe wat een zin :o).

die zintuig kan wel, als verwijzing naar de impulsiviteit denk ik?

Je gedicht heeft wel wat, het is mooi geschreven (hulde voor sommige spelingen en zinnen). En het idee erachter (al kan ik daar niet echt mn vinger op leggen) is ook mooi uitgewerkt.


(y)

(Ik bedoelde dat 'zintuig' een onzijdig woord is. Dan kan je geen 'die' als aanwijzend voornaamwoord gebruiken maar dan moet je 'dat' gebruiken. Ik weet alleen niet of 'die' hier een aanwijzend voornaamwoord is).

:)

:bloos:
Je hebt gelijk. Hmm, ik denk wel dat 'die' een aanwijzend voornaamwoord is, als het werkelijk zo is moet het inderdaad 'dat' zijn.

Ja, ik twijfelde ook al over de betekenis van 'die' maar dat hoor ik heel graag van onze TS, want ik ben nu nieuwsgierig :o.

Wat een woordje al niet kan doen.

Ojee, dit moet ik nog een keer lezen.

Toch, jij bleef echter

toch en echter in één zin is dubbelop, niet? Het klinkt me raar in de oren. En 'die' waar het eerder over ging: dat moet ook volgens mij 'dat' zijn.

Ik vind je eindzin heel prachtig, zeg, en ook de strofe ervoor. Wel meer, trouwens: de zin met 'olijven' en.. ok, opnoemen wat ik allemaal mooi vond heeft geen zin.

Weet je wat leuk is? Dat ik alles zo perfect voor me kan zien. Ik krijg hetzelfde beeld als het beeld dat ik voor me zie bij het horen van het woord 'mooi'. Dus is het mooi.

Verder heb ik wel het idee dat ik de diepte hierin niet zo zie, als ik de reacties boven mij zo bekijk :( .

Bedankt voor alle reacties. :)

Hmm, ik haal 'echter' weg en hussel de zin nog wat. Dan loopt het inderdaad tien keer beter. En dat van de 'die' zou heel goed kunnen kloppen. Eerst stond er namelijk 'die zintuigen', maar daar maakte ik uiteindelijk op het laatst enkelvoud van zonder verder te kijken naar grammatica en dergelijke. Sorry LvH, geen betekenis, gewoon dom. Ook even fiksen dus. Hier is ie dan:

Matinée

Je herkende mij aan mijn geblokte kleed daar in het park.
Je rook naar aardbeien en zeep en liet een bitterzoete
smaak van kersen achter in mijn mond.

Rond rolden wij de woorden als olijven op de tong,
het wond je op om mij te horen, dat ik je doorboorde
met mijn geestenspinsels, -hoeken, mijn rotondes
en mijn bochten: "Je bent zo impulsief van geest."

Je trof van allen (o zo velen) dat zintuig nog het meest,
je bent vergif en mijn obsessie, mijn verslaving,
mijn gerief, ik zie geen andere optie dan je afdruk

in het gras.

Toch bleef jij altijd nog wat schuchter, alsof
je het niet eens was met besluiten van de goden.

Immers, alles wordt ons eens in de wintermaand ontnomen:
een bittere conclusie van wat eens was en ooit zal zijn. Dat
noemde jij het noodlot, maar laat haar voer voor pessimisten:

laat mij je nu verdrinken in de geur van thee met zacht jasmijn.

En ik laat jullie graag nog even gissen naar wat het betekent. Diepte zit er op zich namelijk wel in ja. Amaranthe zat in ieder geval een beetje in de buurt.

Ik vind hem uiteindelijk echt heel mooi :). Knap gedaan.