Ik ben weggeschonken.
 

Ik ben weggeschonken.
Hier hebt u een cadeautje, met een strikje en verrassing
al mag ik dan wel een afdankertje zijn dat niemand hebben wilt
en de verpakking kan dan ook wat slordig zijn
toch snel afgewerkt, aangezien de binnenkant uitpuilt van hypocrisie
in de hoop dat u het niet merkt.

Zou ik u mijzelf mogen presenteren?
Een meisje met warrige haren en witte tanden
ik heb nog veel te leren, al dan niet volwassen
waarschijnlijk een te grote herinnering aan uw kinderjaren
maar ik zal mijn best doen goed te passen op uw buffetkast.

U kunt mij vast wel vergeven,
er valt best met mij te leven, ik ben geen onmens
(niet zo broos als uw kristallen vazen)
tenslotte ben ik uw geschenk, bedenk dat ik ook niet van verrassingen houd.
Maar ik zal gedienstig zijn, en vriendelijk,
ooit een uitleg wens waarom ik ben vergeven
ben ik dan klaarblijkend toch zo moeilijk om mee te leven?

Weggeschonken? moet dat niet gewoon 'geschonken' zijn? je mixt weggeven en schenken. En klaarblijkend-->klaarblijkelijk? Of kan het allebei?

Ik vind hier eigenlijk hetzelfde als bij het vorige dat je postte: soms rijm je heel leuk en subtiel maar soms, dit keer bijvoorbeeld hier:

tenslotte ben ik uw geschenk, bedenk dat ik ook niet van verrassingen houd.

vind ik echt dat het heel gedwongen overkomt. De éénnalaatste zin, is dat wel goed? Ik zie het niet helemaal.

En ja, verder is het een leuk idee en er zitten leuke zinnen tussen maar ook zinnen die het weer een beetje doen instorten. De eerste strofe vind ik niet goed, te direct en slordig. De tweede is dan wel weer leuk hoewel ik de tweede zin een beetje minder vind. In de derde strofe is die zin die ik citeerde een dooddoener, vind ik, terwijl die strofe heel leuk begint. Einde snap ik dus niet zo goed.

Hm nee, ik dichtte ook rond de zin 'ik ben weggeschonken'. Ik vraag nog steeds uitleg aan de bedenker van deze zin :). Maar dat was mijn interpretatie.