liefdesdrama
 

Hoi.

Ik heb al vier jaar een relatie. Er zijn ups en downs zoals in alle relaties, maar de laatste tijd is het probleem dat eigenlijk altijd al in de achtergrond speelde zodanig erger geworden dat het de overlevingskansen van 'ons' aantast.

Ik ben een vrouw en ik was vroeger erg verlegen. dat is lekker opgedroogd maar wat over is, is een veel te grote gevoeligheid voor kritiek, en niet kunnen omgaan met mezelf als ik dingen fout doe. Dan wordt ik enorm chagrijnig en zonder ik mezelf af. Vroeger deed ik ergere dingen met mezelf, maar dat is sinds het allerprilste begin van de relatie met hem min of meer geen optie.

laatst hadden we weer ruzie. Meestal ben ik degene die luistert, steeds verdrietiger wordt en mezelf wel voor mijn kop kan slaan. dat wordt zo erg dat ik niet meer oplossingsgericht kan denken, en alleen mezelf nog maar heel zielig kan vinden. Dan sta ik op en loop ik huilend weg. Hij kan hier niet meer tegen. twee keer in de afgelopen vier maanden heeft hij toen gezegd dat hij liever niet met mij is, als het niet beter wordt. daarvoor kwam dat nooit ter sprake.

deze ruzie was anders. Ik vond dat ik wel dingen fout had gedaan tijdens de gebeurtenissen die aanleiding gaven tot de ruzie, maar hij ook. Daarom was ik niet kwaad of verdrietig. Jammer genoeg hij wel, en dat vind ik moeilijk, dus ik vroeg ernaar.

Hij vertelde zijn verhaal, en wilde graag dat ik op zijn (in mijn ogen niet geheel juiste) versie van het verhaal in ging. Dat heb ik geweigerd, hij is goed in discussies en ik wilde niet dat ik zou gaan twijfelen over mezelf zoals altijd. Hij ging erop door. en door. en door. Hij vertelde me dat als ik niet zeker was van mezelf, dat ik dan geen poot had om op te staan. Dat ik niet mezelf moest laten afleiden met zelfmedelijden, dat ik moest leren probleemoplossend te denken. dat al mijn problemen hierop neer komen. Uiteindelijk was het einde voorspelbaar. Ik vond mezelf zielig, ging huilen en zonderde me af. Hij was kwaad daarover.

Ik ben erg verdrietig en in de war, en ik hoop eigenlijk dat iemand dit enigzins kent, en weet hoe ik kan reageren.

Ik herken het niet, maar ik denk dat hij wel een punt heeft. Je mag dan misschien wel zwak staan in een discussie, maar zowel hij als jij zullen blij zijn dat je je probeert te verweren., Niets is erger dan ruzie die maar van één kant komt, en ik denk gewoon dat dat hem is gaan irriteren. Hij ergerde zich waarschijnlijk in het begin van de relatie al aan, en nu wordt het voor hem met de keer erger. Zo kan dat gaan met irritaties. Probeer het, speel niet langer de gebeten hond. Het is zo veel 'fijner' ruziën, en ik denk dat hij het ook wel prijs stelt. Doe er alsjeblieft wat aan, want alleen dan zie ik eigenlijk nog toekomst voor jullie..

Ik herken het ook niet. Maar als ik jou was zou ik eerst aan mezelf gaan werken. Dat je niet meteen weer verdrietig wordt en dat je wél kunt omgaan met kritiek. Als het met jou beter gaat, is het voor hem ook minder moeilijk.
Maar dat is veel makkelijker gezegd dan gedaan.

Ik herken mezelf er wel deels in. Ik kan wel tegen kritieken, maar voel mezelf ook heel erg snel schuldig als ik weet dat ik iets ook iets anders had kunnen doen.
Jou vriend komt bij mij wat te veel over alsof hij er echt geen geduld meer voor heeft. Als hij zou willen dat je met jou gevoelens beter moet kunnen omgaan, zou hij je daarin gewoon, per keer dat je je weer zo voelt gewoon lief duidelijk kunnen maken dat je het ook bijv. op een andere manier kunt oplossen. Het moet in dit geval dus ook niet van één kant komen. Vraag of hij je er subtiel op kan wijzen, wat je op zo'n moment ook zou kunnen doen. Sterkte.

Ik herken mezelf hier wel erg goed in eigenlijk... Zit nu in een soortgelijke situatie, gister ruzie gehad, en de hele avond alleen geweest en me kut gevoeld. Op dit moment weet ik niet eens of hij nog mijn vriend is eigenlijk... Wat voor mij meestal wel werkte na een ruzie, is gewoon naar huis gaan, er een poosje over na denken, en dan het verhaal op papier/mail zetten. Zo kun je voor jezelf even het overzicht scheppen, zonder dat hij zijn 'discussiepunten' opdringt. Zo kun je ook de tijd nemen om je eigen standpunt goed uit te leggen, en niet altijd in de verdediging te schieten.
Ik weet niet of je er iets mee opschiet, dat weet ik bij mezelf eigenlijk ook niet meer nu, maar op deze manier leg je het balletje weer bij hem, jij hebt je mening gegeven, het is nu aan hem om er op te reageren. In ieder geval heel veel succes en ik hoop voor je dat het weer goed komt.

Jij probeert er aan te werken, maar dat werkt ook niet echt als hij maar door blijft zagen over bepaalde dingen.

Maar hij heeft wel een punt, je moet inderdaad wel echt aan jezelf werken en proberen sterker in je schoenen te staan.

Kom je er niet uit bij een discussie, stop dan, want je weet dat je aan het einde van de discussie weer zelfmedelijden krijgt en niet meer kan relativeren.

Neem dan wat tijd voor jezelf en relativeer eerst.

En als jullie zo vaak discussies hebben, zou ik ook eens kijken wat de oorzaak daarvan is..

Sterkte!

nog steeds samen met wardt?