Antwoord: een zeepbel
 

Was antwoord wel wat zij het liefste wilde..

Soms zijn woorden net illusies die de waarheid
vervangen voor wat ingebeelde echtheid wordt.
Dat ons dan doet geloven in verbeelding en niets
meer mag en alles moet zo gaan, niet stil blijven staan
bij wat vroeger echt en eerlijk was.

Want wat toen mooi en heerlijk was, zijn wij nu vergeten
en de kinderen na ons zullen nooit weten, hoe
en waar en wie ik was. Wie ik echt was.
Zij worden gevoerd met verhalen over duistere kanten
en heldendaden. Dan zullen zij mij zien,
als hun illusie en ik zal vervagen met de dagen

niemand weet meer wie ik was, een zeepbel waar
een kind in prikt.

Geen antwoord, weg
ben ik.

Bedoel je nou dat de hoofdpersoon liever niet herinnerd wil worden dan verkeerd herinnerd? Ik vind hem een beetje moeilijk.

Ik vind het wel mooi hoe je de regels zo afbreekt(hoe heet dat ook alweer?) dat ze steeds iets anders betekenen dan je in eerste instantie denkt. Ik vind het goed in elkaar zitten, goeie balans tussen verschillende trucjes(rijm, herhaling, dat soort dingen), waardoor het geheel erg prettig wegleest.

Het leest erg prettig weg en ik vind het zeer mooi geschreven.


Is - niemand weet nog wie ik was -

niet beter?

[slechts een suggestie]

enjambement was het woord waar ik niet op kon komen. Goed enjambement.

Hmmz ja dat is ook waar ik zelf nog over twijfelde...