Grijs gebied
 

Ik ben de stem van de treurige middenmassa.
Ontsporen lukt me niet hoe hard ik ook probeer
vanavond ga ik springen van de brug
maar een windvlaag zal me terugblazen

en als ik in mezelf snij of drugs doe
dan is het vast per ongeluk gegaan.
Ik ren op veilige afstand in het midden
en nooit te hard.

Sleur mij mee in de kolkende rivieren
voer me sigaretten bij de koffie
leg scheermessen in mijn bed.

Ontrek mij aan de warboel
gecultiveerde warboel van mijn hoofd.

Erg mooi gedicht. Het gevoel van doodgaan maar het toch niet helemaal kunnen.

Klinkt als een lied, voor mij toch (niet negatief bedoeld, gewoon, de manier waarop de zinnen lopen, een zeker dramatisch element behouden, die herhaling ook,...). Je eerste zin vind ik het hele gedicht wat minder persoonlijk maken. Het is trouwens onttrek :) Raar ook hoe je met leestekens werkt: punten wel, komma's niet? Maar ik voel dit wel, dat gevoel dat je probeer over te brengen, en dat is al een prestatie bij poëzie. Eigenlijk, het hele stuk in het midden is goed, maar het einde vind ik een beetje teleurstellend. Waarom die herhaling van warboel? Misschien kan je nog eens nadenken over het einde. Want er zit wel potentieel in. Gaat eens niet over de liefde, enzo. (y)

Ik ben blij dat het gevoel al een beetje overkomt, dat is een groot compliment!
Verder, die leestekens, ik weet het niet zo goed, ik vind altijd dat het onbewust het gedicht verstoort, omdat ik ze alleen maar zou plaatsen omdat het 'hoort'.
Het einde ga ik nog over nadenken, die herhaling vond ik ook niet super inderdaad, misschien kan ik nog wat beters bedenken of heeft iemand tips.